Niet-Amerikanen, wees gewaarschuwd: na Trump zal er geen terugkeer naar meer normaal zijn

In heel Europa, en zelfs over de hele wereld, hebben de Amerikaanse bondgenoten een bunkermentaliteit ontwikkeld. Ze wachten, handen voor hun oren, op het einde van de aanval, op vrede en rust om terug te keren, op handel en diplomatie om weer normaal door te gaan.

Over anderhalf, of 5½ jaar in het slechtste geval, gaat president Trump terug naar zijn vulgaire toren en neemt hij zijn incompetente nakomelingen mee. De wereld keert terug naar de status quo ante. Amerika zal worden geleid door iemand die een briefing kan lezen , iemand die een staatshoofd niet in verlegenheid zal brengen wanneer hij of zij op bezoek komt, iemand die zich herinnert dat allianties de basis zijn van de Amerikaanse macht en dat handel geen nul is- som spel. Of zal het?

We hebben zojuist een belangrijk tweedaags debat gehad, waarbij we enkele van de meest prominente journalisten van Amerika hebben horen vragen stellen aan potentiële presidenten. De meeste analyses beschrijven wie heeft gewonnen en wie heeft verloren, wie klappen heeft gekregen en wie deze heeft gepareerd. Maar als je buiten de Verenigde Staten luisterde, zoals ik, was er iets anders dat veel meer arresteerde: de vrijwel totale afwezigheid van de rest van de wereld. Er was geen Europa, geen China, geen Venezuela. De vluchtige verwijzingen naar het Midden-Oosten hadden vooral te maken met houding over het verleden – met name over hoe de kandidaten de oorlog in Irak meer dan 16 jaar geleden wel of niet steunden.

Evenmin waren er verhelderende discussies over internationale handel. Andrew Yang wees er wel op dat robots en kunstmatige intelligentie nu een grotere bedreiging vormen voor Amerikaanse banen dan Chinese fabrieken, maar niemand sprak over het geld dat Amerikanen verdienen aan buitenlandse handel en buitenlandse verkoop – bijvoorbeeld boeren uit het Midden-Westen. Niemand sprak over de materiële voordelen van de vrede in Europa, die voor driekwart eeuw door een Amerikaanse aanwezigheid werd verzekerd, of hoe dat zou kunnen worden bedreigd door een Amerikaans vertrek. Hoewel burgemeester van New York Bill de Blasio het markeerde, sprak niemand zelfs veel over de mogelijkheid van een aanstaande oorlog met Iran. Zelfs als uw grootste zorg de economie en banen is, moet u toegeven dat een crisis in de Perzische Golf, met de implicaties die dit heeft voor de oliehandel, wellicht een aantal domino-effecten kan hebben in het Amerikaanse binnenland.

Ik geef de kandidaten noch de vragenstellers de schuld. Het is duidelijk dat niemand van mening is dat deze kwesties het electoraat betreffen, en misschien is die berekening correct. Ras, immigratie, cultuuroorlogen – dit zijn de onderwerpen die 2½ jaar van het Trump-presidentschap in het centrum van ieders geest hebben gestoken. Sinds 2016 zijn de Verenigde Staten opgehouden een ambitieus land te zijn met gedurfde ideeën over hoe de wereld te vormen: Amerika is een land dat in oorlog is met zichzelf, een land dat bekende veldslagen over nationale identiteit opnieuw voert.

De Verenigde Staten zijn ook een land dat terugkeert naar een oudere politieke traditie. Tot de aanval op Pearl Harbor was isolationisme een belangrijk, zelfs dominant onderdeel in de Amerikaanse politiek. Na de Tweede Wereldoorlog verdween deze streng, gesmoord door de wijdverbreide en tweedelige overtuiging dat de Verenigde Staten betrokken moesten blijven bij de wereld om toekomstige crises te voorkomen. We hebben nu een president wiens opvattingen – geërfd, vermoed ik, van zijn vader – volledig behoren tot de pre-Pearl Harbor isolationistische traditie. Maar nu heeft hij die traditie gereanimeerd en ik vermoed dat deze traditie niet samen met hem zal verdwijnen. Zullen president Elizabeth Warren, president Bernie Sanders of president Kamala D. Harris het isolationisme volledig verwerpen? Ik denk het niet. Zelfs president Joe Biden zal moeten sussende groeiende isolationistische gevoelens binnen zijn eigen partij.

Natuurlijk zal isolationisme Amerika niet geïsoleerd houden. Amerikanen willen misschien niet ingrijpen in de buitenwereld, maar de buitenwereld zal wel willen ingrijpen in Amerika. Pearl Harbor en 9/11 brachten beide buitenlandse conflicten op het Amerikaanse grondgebied; Rusland wilde de verkiezingen van 2016 vormgeven en zal dat opnieuw doen. Chinese beslissingen over waar sojabonen te kopen zullen de economie van Iowa vormgeven. Vermoedelijk zullen de nieuwe isolationisten dit soort interventies uit het buitenland proberen te negeren of af te weren in plaats van proberen de wereld vorm te geven om ze te voorkomen – maar dat is natuurlijk al een heel andere Verenigde Staten dan iemand die we ons kunnen herinneren .

Dit is een zeer nuttig, educatief moment. Niet-Amerikanen die dit lezen, vooral in geallieerde landen, worden nu gewaarschuwd: er zal niet automatisch worden teruggekeerd naar de status quo ante. Amerikanen worden nu eraan herinnerd: het Trump-presidentschap kan geen blip blijken te zijn die we kunnen negeren, maar het begin van een lange periode van terugtrekking die niet zal eindigen in 2020 of 2024. En, als we dat scenario niet leuk vinden, dan het is aan ons om te eisen dat onze politici een ander debat voeren.

Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.

Steun SDB via PayPal veilig en simpel.