Angela Merkel stelt zich maar weer eens kandidaat voor het leiderschap van haar partij CDU en wil daarmee voor de vierde keer als bondskanselier het land laten lijden leiden. Alom werd verwacht dat Merkel wilde aanblijven als bondskanselier, maar vandaag in Berlijn – nadat Obama gewieberd is (!) – heeft zij aan alle onzekerheid een eind maakte. Als de CDU de verkiezingen wint, gaat het hele circus gewoon door.
De stap van Merkel getuigt van een enorme armoede van de Duitse politiek. In Duitsland werd in de mainstream media over de Amerikaanse presidentsverkiezing vooral geschreven dat de burgers moesten kiezen tussen Clinton en Trump, en dat het een schande was dat een land van dat formaat geen andere presidentskandidaten naar voren had kunnen schuiven. Maar in Duitsland blijkt zelfs dat de Christen Democratische Unie heeft laten blijken dat zij binnen haar gelederen helemaal niemand anders heeft die kan wedijveren met Angela Merkel.
Merkel gaat er ongetwijfeld vanuit dat het voor haar een gelopen race is. Dat is nog maar de vraag. Bij de verkiezing in de Verenigde Staten bleek namelijk de bevoking genoeg te hebben van de capriolen van het establishment en de arrogantie van de machtige elite over die domme burgers: een totale onderwerping (met behup van de mainstream media) en het aanbidden van het grote geld.
In de VS is het echter héél anders gelopen dan (door de media en politici) gedacht, en het is niet raar om te stellen dat zo’n omwenteling óók in Duitsland kan plaatsvinden. Steeds meer Duitsers zien Merkel als een laatste stuiptrekking van het establishment dat totaal verkalkt is, waardoor ook in dat land er een systeem van leugens en corrupte heerst. Die ommezwaai heeft – anders dan in de VS – in Duitsland wat meer tijd nodig, gezien de aard van de mensen. De knop van “Der Chef hat immer Recht!” moet nog even collectief omgezet worden.
Veel Duitsers vinden het namelijk nog best gewoon aan te blijven modderen met Mutti. De enige oppositie komt van rechts, van de Alternative fur Deutschland – de AfD – die strijd voert tegen het establishment en het Systeem. Voordeel voor de AfD is dus dat Merkel de enige tegenstander van formaat is, en zij steeds meer onder vuur komt te liggen. Haar opengrenzenbeleid — iedereen uit het Midden-Oosten, ja zelfs uit Afrika, was immers van harte welkom. Miljoenen moslims namen haar uitnodiging toch vooral te komen met graagte aan – en de EU zit nu met de gebakken peren.
Net als in ons land de burgers steeds mondiger worden ten aanzien van het immigratiebeleid, nou ja beleid, zien we dat ook in Duitsland gebeuren. Het land wordt uitgeleverd aan migranten – veelal economische migranten – die in alles tegemoet gekomen worden, terwijl de autochtone bevolking alleen maar moet inleveren en haar rechten ziet afbrokkelen. Migranten weigeren te integreren (ze zijn immers uitgenodigd door Mutti) en blijken zich ook nog eens schuldig te maken aan massale verkrachtingen en het plegen van misdrijven en (terroristische) aanslagen.
De keus van Merkel getuigt van weinig zelfreflectie, zij is er van overtuigd dat zij De Ware is. Als iemand uit haar regeringsploeg een domme fout begaat dan is het de schuld van die persoon, als zij zelf een fout maakt dan is het de schuld van haar adviseur, of heeft zij het verkeerd begrepen, of nog beter: de ànder heeft het niet begrepen. Alleen wat Merkel doet is goed, omdat zij goed is (denkt zij).
We moeten het haar nageven dat zij zichzelf wel in een machtige positie heeft weten te manoevreren. Het is niet zoals in de VS dat haar tegenstanders of vijanden verdwijnen, nee, het is haar gelukt elk gevaar dat haar bedreigt te elimineren, de pers gehoorzaamt haar, en binnen haar partij heeft zij het voor het zeggen (nadat zij in de loop der jaren alle concurrenten heeft kunnen uitschakelen): het is de Merkelpartij geworden.
Angela Merkel is een regeringsleider die haar eigen verleden met zich mee blijft dragen: een partijsysteem als in de DDR, een beperkte persvrijheid, toenemende censuur, anti-Russische propaganda, regelwoede, toenemende armoede en altijd maar weer proberen de meningen van de Duitsers om te buigen naar haar eigen opvattingen. Angela Merkel is hèt voorbeeld van “we zullen dóórgaan”, vermomd als “Wir schaffen das”. We hebben in de VS gezien hoe het met Hillary Clinton, die óók dóór zou gaan met het beleid van Obama, is afgelopen.
Uit een representatieve steekproef – uitgevoerd op 18 november door opiniepeiler Civey voor Die Welt – blijkt dat 44% van de Duitsers vóór een nieuwe kandidatuurstelling van Merkel is – en 46% is er tegen. Ook aanhangers van de SPD en de Groenen zijn in meerderheid nog vóór Merkel, maar we weten inmiddels dat er weinig belang gehecht moet worden aan peilingen, vooral in een land waar de mainstream media het voor het zeggen hebben.
In Die Welt lezen we dat niemand ander dan Merkel tegenstand kan bieden aan Trump, de Europese Unie bij elkaar houden en het populisme bestrijden. Het is nog net niet dat de jorunalisten opschrijven dat Merkel over water kan lopen.
Het zou uit democratisch oogpunt een goede zaak zijn om – net als in de VS – een regeringsleider slechts twee opeenvolgende termijnen te gunnen. Zouden we in ons eigen land óók moeten doen, zijn we meteen van Rutte verlost. Steeds weer blijkt de houdbaarheidsdatum van regeringsleiders zo ongeveer op 6-8 jaar te liggen, daarna is het steeds maar weer méér van hetzelfde.
En dat is nu nèt iets wat we in de EU niet moeten hebben.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.
er moet een plan achter zitten anders zeg niet Wir schaffen das om 1 miljoen en nog wat en wat er nog komt je land binnen halen anders heb toch zeker een verstandsverbijstering.