Ik woon niet in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag of Utrecht maar in een kleinere stad in de ‘provincie’. De problemen met het totale gebrek aan integratie zijn niet voorbehouden aan de vier grote steden of aan de randstad.
Onze eerste lezersbrief na de oproep van onze redactie, wij willen graag weten of Nederland aan het veranderen is. Migratie brengt veel onrust, verhalen die men in Den haag niet wil horen. Aranka is de eerste die haar verhaal hier doet.
Zoals zoveel gescheiden vrouwen woon ik in een achterstandswijk, de wijk waar ik ook heb gewoond toen ik dertig jaar jonger was en pas net aan het echte leven begon. Maar het voelt niet als dezelfde wijk. Vaak versta ik niemand meer om me heen in het winkelcentrumpje waar ik mijn boodschappen doe. Voel ik me bloot en kwetsbaar in mijn zomerjurk tussen de enkellange donkere gewaden en doeken die mijn medemens verhullen.
Ik ga geen avondwandelingen meer maken in mijn eentje zoals ik vroeger deed, de sfeer is veranderd. Er hangt een soort permanente dreiging. Grote groepen mannen en jongetjes hangen rond in het park, roepen me na in talen die ik niet versta, toch is het me duidelijk dat ik dit niet moet zien als vriendelijk nagefloten te worden door een bouwvakker.
Als ik op mijn balkon zit zie ik de drugsdealers komen en gaan, deals op de parkeerplaats en het grotere werk in de bosjes achter mijn flat. Enkel en alleen de ‘usual suspects’. Politie kan maar weinig doen, al doen ze nog zo hun best, de extra patrouilles werken keer op keer maar tijdelijk.
Ik zie geen integratie, ik zie de verdeeldheid. Er is geen contact tussen autochtoon en allochtoon en er is geen contact tussen allochtone groepen van verschillende afkomst. We leven in parallelle samenlevingen langs elkaar heen. We zien elkaar en wisselen een enkele keer een woord maar daar houdt het wel op.
Mijn oude wijk waar ik hooguit aangesproken werd door een Antilliaanse man met een soms wat twijfelachtig compliment is niet meer. Ik mis de bouwvakkers die me vrolijk nafloten, de bouwvakkers die ik nu tegenkom durven niet meer te fluiten.
Ik baal van de linkse sekte en onze politici die de problemen van de multiculturele samenleving bagatelliseren.
Als het zo door blijft gaan is het begrijpelijk dat steeds meer mensen Nederland willen verlaten.
Aranka
SDB is al meer dan 10 jaar vrij, eerlijk en onafhankelijk. Geen miljardair bezit ons, geen adverteerders controleren ons. Wij zijn een door lezers ondersteunde non-profitorganisatie. In tegenstelling tot veel andere publicaties, houden we onze inhoud gratis voor lezers, ongeacht waar ze wonen of het zich kunnen veroorloven om te betalen.
We hebben geen paywalls en alles blijft gratis zonder censuur. In het post-truth-tijdperk van nepnieuws, echokamers en filterbubbels publiceren we meerdere perspectieven van over de hele wereld.
Iedereen kan bij ons publiceren, maar iedereen doorloopt een rigoureus redactioneel proces. U krijgt dus op feiten gecontroleerde, goed gemotiveerde inhoud in plaats van ruis.
Dit is niet goedkoop. Servers, redacteuren fees en web ontwikkelaars kosten geld. Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.
Meer verhalen
De grote herwaardering
Censuur als een manier om mening op te leggen
Werelddag van de persvrijheid is een grap in het Midden-Oosten terwijl het Westen journalistiek daar blijft vernietigen