Raar hoor. Ben ik geen man meer, blijf ik het mezelf toch afvragen: toont ook deze polderlandse metoo-affaire niet aan dat het gat tussen het gemene volk en onze zich aan alles en iedereen superieur achtende bovenlaag nog steeds enorm is?
Nou, dan hak ik ‘m er toch af. Kan mij het bommen. “He’s done his job”, zei een Ierse schaapsherder eens tegen mij, toen ik vertederd over de oude, versleten bordercollie begon die de godganse dag op het erf van zijn boerderijtje bij Clifden lag te slapen. Zijn klus is geklaard. Dat geldt ook voor dat ding van mij.
Schat, waar ligt het keukenmes?
Au!
Zo, weg dat ooit zo opstandige heerschap. Nu kan ik weliswaar nooit meer een pickdik opsturen, of weet ik veel hoe je zo’n kiek noemt, ik heb wél eindelijk recht van spreken. Niet langer bestaat de mogelijkheid dat ik word geplaagd door de vooroordelen die volgens talloze hevig verontwaardigde dames onlosmakelijk met het manzijn verbonden zijn zodra het leed van de vrouw het thema vormt. Nu word ik tenminste óók serieus genomen als ik zeg dat middelbare kereltjes als Marc Overmars en Jeroen Rietbergen zich als de wiederweerga grondig moeten laten nakijken omdat zij zo graag de potloodventer 3.0 willen uithangen.
Hoeveel pijn ik ook heb, ik voel mij bevrijd. Mijn standpunt doet er ineens toe. Al was ik inderdaad nog 100% man toen zich woensdagochtend aan een belendende tafel in een Amsterdams koffiehuis een gesprek ontwikkelde tussen een stel vrouwen op wie op z’n zachtst gezegd de term streetwise van toepassing was. Mede om die reden deden ze mij denken aan het volkse trio, eveneens van vrouwelijke kunne, dat eind vorige eeuw in een andere kroeg commentaar leverde op de – achteraf mislukte – poging van een juffrouw om Patrick Kluivert en drie van zijn kameraden wegens verkrachting achter de tralies te krijgen.
Ze ging toch vrijwillig mee? Of dacht ze soms dat ze gezellig gingen klaverjassen?
„Ze ging toch vrijwillig met die gasten mee naar huis?” klonk het destijds. „Of dacht ze dat ze gezellig gingen klaverjassen?” Vergelijkbaar geschamper vloog ditmaal eveneens over tafel. Die meiden moesten niet zeiken en het spel werd nu eenmaal zo gespeeld en iedereen had dit weleens meegemaakt en dan zei je gewoon ja of nee en dan ging er soms wat mis maar dat hoorde erbij en het was gewoon krankzinnig dat ze dit bij Ajax niet met een goed gesprek tussen alle betrokkenen hadden kunnen oplossen.
Let wel: uit vrouwenmonden.
Raar hoor. Ben ik geen man meer, blijf ik het mezelf toch afvragen: toont ook deze polderlandse metoo-affaire niet aan dat het gat tussen het gemene volk en onze zich aan alles en iedereen superieur achtende bovenlaag, die in veel westerse landen in de politiek, de cultuur en de media de dienst uitmaakt en tegenwoordig bovendien geheel aan het wokisme ten prooi is gevallen, dat dat gat nog steeds enorm is?
Het volgende commentaar van een der dames in dat koffiehuis wil ik u tenslotte niet onthouden: „Stel, je vraagt aan zo’n meissie dat nu moord en brand schreeuwt wat ze liever heeft: een dickpic of oorlog. Een dickpic of armoede. Een dickpic of een ernstig auto-ongeluk. Ik weet het antwoord wel en jij ook. Zo’n ramp is dit nou ook weer niet. Lach zo’n idioot toch gewoon midden in z’n smoel uit.”
Ik kijk naar beneden en denk: gelukkig, hij groeit alweer een beetje aan.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.