De tegenstander murw maken is een beproefde methode om je zin door te drijven. Net zo lang beuken, druk uitoefenen, op de sentimenten spelen tot hij bezwijkt. Het werkt regelmatig maar je moet het, zoals met alles, wel weten te doseren.
Een goed politicus kan dat. Hij weet dat de zaak verloren is of minstens schade oploopt, wanneer hij zijn hand overspeelt. Het ijzer smeden als het heet is, zo zou je het ook kunnen noemen, maar dan moet je wel blijven letten op de temperatuur in de smederij.
Emmanuel Macron wil nu met volle kracht vooruit naar de ‘ever closer Union’. De coronacrisis is dé gelegenheid om van Europa een echte federatie te maken, aldus de Franse president in een interview met de Britse zakenkrant the Financial Times. En zoals gebruikelijk gaat het weer gepaard met Grote Woorden. ‘De EU valt uit elkaar’.. ‘Het idee van Europa staat op het spel’. ‘We moeten nu aan onze gezamenlijke toekomst bouwen’.
Dat schijnt alleen te kunnen met een nieuw ‘herstelfonds’ om met name de door corona meest getroffen lidstaten, Italië en Spanje, te helpen. Voor dat fonds, goed voor 400 miljard euro, moeten alle lidstaten borg staan. Voorlopig ‘tijdelijk’, maar in de politiek is zoals we weten niets zo eeuwig als iets tijdelijks.
De politieke neus hoeft niet sterk ontwikkeld te zijn om onraad te ruiken: eurobonds door de achterdeur. Dan weet je meteen dat Den Haag, Berlijn en de rest van het Noorden dat fonds niet zonder slag of stoot, zonder garanties over de duur en voorwaarden, zullen accepteren. De animo om blanco cheques uit te schrijven blijft uiterst gering.
In het interview zegt Macron dat hij dagelijks in contact staat met bondskanselier Angela Merkel en minister-president Mark Rutte. Kennelijk om de geesten rijp te maken. De kans dat hij daarin slaagt moeten we niet al te hoog aanslaan. De EU en de Europese Centrale Bank doen al het mogelijke om Italië en Spanje te helpen. Ze hebben de laatste weken niet één bazooka in stelling gebracht, maar een hele batterij. Via het loslaten van de begrotingsregels, de diverse steunpotten en niet te vergeten, het gigantische schuldopkoopprogramma van de ECB.
Dat is voor Macron kennelijk niet genoeg. En dan komt de ultieme troefkaart uit de mouw. Als dat herstelfonds door tegenwerking van Berlijn en Den Haag com suis niet van de grond komt, zou dat de populisten in de kaart spelen. Het draagvlak voor de EU zou instorten. In Italië en mogelijk ook in Frankrijk, waar Marine Le Pen op haar kans loert. Alsof voor Nederland en Duitsland niet hetzelfde zou gelden, maar dan omgekeerd. Wanneer de EU juist steeds verder marcheert naar die ever closer Union.
Over de merites van Macrons argumenten kun je van mening verschillen. Er zit zonder meer een zekere politieke logica in. Wie ‘a’ zegt, een muntunie, moet op den duur ook ‘b’ zeggen: een politieke unie. Dat is de grote constructiefout van de huidige EU. Die politieke unie was toen, bij het Verdrag van Maastricht van 20 jaar geleden, niet haalbaar. En nu met de populisten op het vinkentouw minder dan ooit.
Je zou zeggen: dat weet Macron ook. En anders zou hij het onderhand wel moeten weten. Je wordt niet zomaar president van Frankrijk. Dan moet je het politieke handwerk wel in de vingers hebben. Toch?
De twijfels daarover waren van meet af aan gerechtvaardigd en zijn de afgelopen jaren niet minder geworden. Macron won drie jaar geleden de presidentsverkiezingen omdat het alternatief, Marine Le Pen, voor verreweg de meeste Fransen niet kon. Ze kozen niet zozeer voor Macron als tegen Le Pen. Het ziet ernaar uit Macron dat niet begrepen heeft. In elk geval overschatte hij zijn mandaat. Dat is altijd een veeg teken.
Met het oproer van de Gele Hesjes kwam tenslotte de ontnuchtering. En sindsdien is Macron verschrompeld tot het matige niveau van zijn directe voorgangers. Hij blijkt net zo min als Nicolas Sarkozy en Francois Hollande in staat het land te hervormen en te moderniseren. Ook de laatste proeve van bekwaamheid, de aanpak van de coronacrisis, is tot nog toe geen onverdeeld succes. Een opvallend timide Macron moest in zijn tv-toespraak van deze week toegeven dat er veel was misgegaan. Hij was door de mand gevallen als crisismanager.
Deze zichzelf steeds weer overschattende politicus probeert nu de EU naar zijn hand te zetten. Of hij daarin ook maar ten dele slaagt, hangt in de eerste plaats af van zijn relatie met Merkel. Die is zacht gezegd niet optimaal. De bondskanselier is qua temperament en overtuiging geen liefhebster van grootse visies. Voor haar is politiek ‘op zicht rijden’. En in de achteruitkijkspiegel de populisten in de gaten houden.
Macron kan druk uitoefenen, op gevoelige snaren tokkelen en zich opwerpen als de kampioen van het Zuiden tot hij blauw ziet. Maar wanneer hij daarmee zijn belangrijkste partner kopschuw maakt en irriteert, is hij geen goed politicus, laat staan een staatsman.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.