Zondag met Lubach is bezig aan zijn laatste seizoen en vooraf was bedacht dat dit seizoen vooral in het teken van de verkiezingen zou staan. Maar aangezien de schaatskoorts de afgelopen week hoger opliep dan de verkiezingskoorts opende Arjen Lubach zijn tweede aflevering met: “De grote vraag van deze week was: ‘Kunnen we het ijs op?’”
Dat de Elfstedentocht een verkiezingsitem was geworden was Lubach ook opgevallen. Rutte had zelfs beweerd ‘deze vrieskou is waarom we in Nederland wonen’, maar Lips voelde zich niet aangesproken. Scherp was de gênante compilatie van het ‘Lijsttrekkersdebat van het noorden’ waarin elke lijsttrekker zich haastte om te verklaren hoeveel hij of zij wel niet met de noordelijke provincies had, van een vakantiebaantje tot een oudtante. Dat het debat gewoon in Den Haag was gevoerd was ook tekenend.
Na een uitstapje naar Rusland (Navalny, Poetin, Spoetnikvaccin) keerde Lubach weer terug naar Nederland. Dat bleek een ‘digibetocratie’ te zijn geworden: een democratie van digibeten. Want de verkiezingen beloven niet alleen ‘het superspreadevent van de democratie’ te worden, een groter probleem is dat Tweede Kamerleden en verkiesbare kandidaten geen flauw benul van de valkuilen van de digitale samenleving hebben.
De lekken bij de GGD-teststraten zijn slechts het topje van de ijsberg: zelfs minister Grapperhaus van Justitie heeft geen idee wat ‘dubbele encryptie’ precies behelst. Het leverde een sterk item op, dus Lips vergeeft Lubach de oudbakken ‘dat zei mijn vrouw vannacht ook’-grap en streept hem weg tegen de uitsmijter ‘Zo maken we Nederland een klein stukje digibeter’.
Toch kwam ook deze aflevering niet echt op stoom, mede door het ontbreken van publiek. Lips hoopt van harte dat Zondag met Lubach niet als een nachtkaars uitgaat, zoals DWDD vorig jaar.
