 |
| Don’t mention the Jews, mention Israel instead |
Ken Livingstone ligt binnen Labour UK onder vuur omdat hij in een interview Hitler een supporter van het Zionisme noemde. Hij deed dit ter verdediging van Labour MP mevrouw Naz Shah, die de laan uit vloog nadat ze op facebook de relocatie van Israël naar Amerika als “problem solved” betitelde. Beiden braken de code, namelijk dat kritiek op de staat Israël onbegrensd is, maar dat ze in het openbaar nooit mag raken aan de hoofdbewoners van die staat: de Joden.
En dat is onder het leiderschap van Jeremy Corbyn zeker geen gemakkelijke opgave. Corbyn is een uitgesproken en fel tegenstander van Israël. Zo kondigde hij tijdens een Gaza-conferentie de Hamas- en Hezbollah-delegaties aan als ‘my friends‘, en in het algemeen ervaart hij iedere ademtocht van de Joodse staat als een aanval op het Palestijnse volk. Hij vertolkt daarmee precies de gevoelens van mensen als Livingstone en Shah die – zo vermoed ik – de Joodse staat het liefst zouden ‘ausradieren’. Naz Shah juicht in ieder geval plannen toe om het Joodse volk te deporteren en Livingstone trachtte dat in het gewraakte interview te onderbouwen met het ‘historical fact’ dat Hitler hetzelfde wilde.
Hij heeft hierin half gelijk. De andere helft echter spreekt tegen zijn geloofwaardigheid, en ook tegen die van Naz Shah en die van hun gedeelde liefde: de mohammedaanse volken in de regio. De basis voor Livingstone’s historische feit is het Havaara akkoord uit 1933, waarin Hitler en het Joods Agentschap overeen kwamen dat Joden die naar Palestina wilden emigreren een deel van hun vermogen mochten meenemen (wat onder de strenge deviezenwetten anders niet mogelijk was). In hoeverre Hitler zich aan dit akkoord gehouden zou hebben had de uitstroom enige omvang gekregen blijft gissen, maar dat het nooit tot een werkelijke exodus kon komen is eveneens een ‘historical fact’. Livingstone verzuimt dit echter te melden.
Het Britse mandaatgebied Palestina, waarbinnen ook het Joods Nationaal Tehuis zou vallen was in ’33 al tientallen jaren het toneel van antisemitische terreur. Onder leiding van de ‘grote Moefti’ Mohammed al-Hoesseini waren Joodse immigranten, zo goed als de oorspronkelijke Joodse gemeenschap, het doelwit van terreuraanslagen en pogroms. In 1931, dus twee jaar voor het Havaara akkoord, was Hoesseini erin geslaagd de gehele Arabische wereld achter zich te verenigen in zijn strijd tegen de vestiging van een Joods Tehuis op islamitisch grondgebied. De gemeenschappelijke haat tegen Joden (en Britten) was hiervoor voldoende gebleken.
In het jaar van Livingstone’s ‘historical fact’, bood Hoesseini de Duitse consul in Jeruzalem zijn diensten aan met de woorden: “deMoslims in en buiten Palestina begroeten het nieuwe regime in Duitsland van harte en hopen dat ook andere landen het fascistisch-antidemocratisch staatsbestel zullen overnemen”.Met het moorddadig Arabische verzet tegen de Joodse gemeenschap en de druk die Hoesseini op het nazi-regime bleef uitoefenen om toch vooral geen Joden meer naar Palestina te laten gaan, was een vreedzame ‘oplossing van het Jodenprobleem’ feitelijk onmogelijk geworden. Ook Hoesseini’s handelen in de jaren hierna laat over zijn intenties geen enkel misverstand bestaan.
Zo was hij de drijvende kracht achter de vorming van speciale moslim-brigades binnen de Waffen-SS, riep hij de Arabieren op iedere Jood te vermoorden die ze tegenkwamen en heeft hij in 1941 een ontmoeting met Adolf Hitler waarbij zij onder meer de oplossing van het ‘Jodenprobleem’ bespreken. De notulen hiervan zijn bewaard gebleven. Dus wanneer Livingstone een obscuur document als het Havaara akkoord ter verdediging aanvoert, dan kunnen we er gevoeglijk vanuit gaan dat hem ook de gewapende collaboratie van de Arabische wereld met het nazi-regime bekend is, dat hem de Arabische motivatie hiervoor bekend is – namelijk Jodenhaat, en dat dit alles de nodige kanttekeningen plaatst bij de oorsprong van ‘het lijden van het Palestijnse volk’ dat hem nu zo ter harte gaat.
Livingstone weet het. Naz Sha en Corbyn weten het. Ze weten donders goed dat hun vrienden van Hamas en Hezbollah zich bij hun guerrilla tegen het Joodse volk laten inspireren door exactdezelfde religieuze haat die al-Hoesseini motiveerde, getuige hun statuten en publicaties. Ze weten dat het Palestijns-Israelisch conflict niet draait om de exacte grenzen van een tweestatenoplossing omdat ze weten dat er uiteindelijk maar een oplossing acceptabel is voor de islamitische wereld, namelijk de deportatie van het Joodse volk. En kennelijk is die oplossing nu ook binnen de Labour partij bespreekbaar geworden.