Onafhankelijk. Haha!
Zo ongelooflijk gestoord is de Nederlandse politiek dus: onderzoeksjournalistiek gaat onder Rutte III gesubsidieerd worden met belastinggeld… en vervolgens noemen ze die journalistiek “onafhankelijk.” Nee, dat is geen grap:
Het nieuwe kabinet zet in op onderzoeksjournalistiek en het bevorderen van lokaal en regionale journalistiek. Dat blijkt uit de mediaparagraaf van het regeerakkoord van VVD, CDA, D66 en ChristenUnie, dat zojuist is gepubliceerd. Er wordt in iedere geval tot en met 2021 ieder jaar vijf miljoen euro vrijgemaakt voor de plannen omtrent onderzoeksjournalistiek, zo staat in de financiële toelichting.
“De uitdagingen voor de journalistiek en mediabedrijven zijn enorm, op landelijk, regionaal en lokaal niveau. Grote internationale bedrijven domineren de markt wereldwijd en informatie is vaak direct gratis digitaal toegankelijk. Ruimte voor onafhankelijke onderzoeksjournalistiek en een stevige publieke omroep op alle schaalniveaus is hierdoor niet langer vanzelfsprekend, maar wel nodig vanwege het veranderende medialandschap. Daar willen we aan bijdragen in de komende jaren,” aldus VVD, CDA, D66 en ChristenUnie in het regeerakkoord.
Maar wacht eens even: waar doen onderzoeksjournalisten vooral onderzoek naar? Juist: naar de politiek. Naar onze bestuurders. Naar de machthebbers. Maar dat zijn ook meteen de mensen die ze betalen. Een kind begrijpt nog wat het gevolg daarvan is:
1. Er gaan helemaal niet goed onderzoek gedaan worden naar de machthebbers
Journalisten zijn net als wij allemaal. Je bijt de hand die je voedt niet. Punt. Nou ja, tenzij je natuurlijk volkomen suïcidaal bent. Helaas zijn de meeste journalisten dat niet, wat inhoudt dat ze hun échte bazen — dus niet hun lezers of kijkers — te vriend willen houden.
2. Als je gesponsord wordt door de staat ben je heel veel, maar niet onafhankelijk
Onafhankelijke journalistiek is journalistiek die zichzelf bekostigt. Een journalist die gesponsord wordt door de staat is per definitie dus niet ‘onafhankelijk,’ maar áfhankelijk. En dan ook nog eens niet van een bedrijf of een adverteerder, maar van het machtigste monster in de geschiedenis van de mensheid: de overheid.
Kortom
Het is dus geen wonder dat er niet alleen zoiets bestaat als het partijkartel, maar ook een mediakartel, en dat de twee innig met elkaar verstrengeld zijn. Kijk maar naar hoe de meeste media, en zeker de NPO, machthebbers benaderen en er alles aan doen om hen vooral niet voor de voeten te lopen. Of naar het aantal journalisten dat een ‘carriere-wissel’ maakt door woordvoerder of Kamerlid te worden voor een politieke partij. Dat is niet toevallig. De twee — media en politiek — zijn al jaren twee handen op één buik. Elke euro die de overheid ‘investeert’ in zogenaamde ‘onafhankelijke journalistiek’ maakt dat alleen maar erger.
En dan is er nog een derde punt:
3. De burger wordt gedwongen om mee te betalen aan ‘journalistiek’ waarvoor hij normaal geen geld over heeft
Als de burger (lees: de consument) onderzoeksjournalistiek wil betalen dan kan dat al lang. Hij kan geld doneren aan websites die hij steunt (er zijn dan ook websites die regelmatig of zelfs voortdurend geld inzamelen, daar is niets mis mee), hij kan een abonnement nemen (of meerdere), hij kan als hij een bedrijf heeft adverteren in de krant, op tv, of op een website, en ga zo maar door. Dat bepaalde journalisten of zenders niet betaald worden komt doordat er geen interesse is in hun werkzaamheden óf omdat ze hun belangwekkendheid niet goed uitleggen aan burgers. Het probleem ligt hoe dan ook bij de media zelf. Ze moeten of duidelijk maken waarom ze er toe doen (wat vooral betekent: luisteren naar de burger en voor de verandering verhalen publiceren waarin burgers geïnteresseerd zijn en die niet een extreemlinkse agenda pushen) óf ze moeten hun manier van werken veranderen door onderwerpen op te pakken waarin Jan met de Pet zowaar geïnteresseerd is.
Maar ja, dat is natuurlijk hartstikke lastig, vermoeiend en, niet geheel onbelangrijk, het betekent ook nog eens dat journalisten hun eigen ego terzijde moeten schuiven en moeten luisteren naar feedback van De Burger. Die vaak boos is. En dus geringschattend De Boze Burger genoemd wordt door diezelfde journalisten.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.
Bankierscoalitie. Met hangen en wurgen. Toevallig? zelfde agenda als ‘Rot child’ Macron.
Eigenlijk een stille coup.
Definitieve moord op de democratie. van, voor, én door het bankiers kartel. Formateur = bankier.
Ook het kapitalisme over boord gegooid, de planeconomie ervoor in de plaats – nog meer subsidie naar het energiekartel, de windmolenmaffia. De slechts renderende energiebron.
Ook weer meer geld voor ontwikkelings-iets. Al wel 100 jaar doen we dit, het heeft nog nooit iets opgeleverd – voor de Afrikanen. In-te-gen-deel zelfs.
Vaak is het verkapte subsidie aan exporteurs hier, ‘land-grabbing’, roofbouw en megafarms daar.
‘Vertrouwen in de toekomst’ – hebben ze een glazen bol?
Kennelijk weten ze meer, dan ze het volk willen vertellen.
Het laat zich raden waarom.
Promotie van de levenseinde-cult brengt uiteraard kapitalen in de staatskas.
Met het ‘in het pak naaien’ van de laatste weerstand – kan het plan zonder vertraging opgeschaald worden.
Politici hoeven elkaar maar gelijk te geven, wat kan het volk hun schelen?
Het systeem draait hoe dan ook altijd door.
Nog iets: ‘de gewone normale Nederlander’.
Anno nu, is zoveel nationalisme gelijk aan racisme.
De Nederlander bestaat niet eens. Besloot al jaren geleden ons staatshoofd.
gewoon en normaal zijn op zich al uiterst vage begrippen.
Als je iedereen de armoede indrukt – is iedereen dan wel gewoon, normaal; zijnde arm.
Een vertrouwenwekkende toekomst is dát allerminst.
Of is het codetaal voor het ‘universele basisinkomen’?
Enigszins bekwame journalisten trekken uit dit regime dat wat het kennelijk weet, doch ons niet vertelt. Uit niets blijkt de dienstbaarheid aan de kiezers; van wie toch vertrouwen wordt gevraagd. N.b. door hen die de referenda consequent ontraden hebben, en vervolgens genegeerd.
‘Brutalen hebben de halve wereld’, luidt het gezegde. Hetgeen weer eens bewezen wordt.
Dat wekt dus juist Weínig vertrouwen.