Deze week beweerde het hoofd van de Oekraïense strijdkrachten Viktor Muzhenko dat Rusland een massale invasie van zijn land met tot wel 80.000 manschappen voorbereidde. Dergelijke brandgevaarlijke beweringen zijn al eerder door Kiev geuit, om vervolgens steeds weer te bewijzen dat er sprake is van valse beweringen.
Hoe komt het dat zo’n roekeloos regime niet voor een internationaal gerechtshof wordt gedaagd om aan te zetten tot vrede vanwege zijn gekke beweringen? Natuurlijk, omdat het wordt betutteld door Washington en Europese bondgenoten die niet bepaald afkerig zijn van het aanzetten tot vrede, zoals te zien is bij Venezuela, Syrië en talloze andere landen.
Een andere wending deze week in de kronkelige “Russen komen” paniekzaaierij fabel waren Oekraïense media beweert dat acht Russische onderzeeërs werden gespot in de Azov Zee. Vermoedelijk was dat afschrikwekkende vignet bedoeld om de publieke angst voor een marineaanval te vergroten in combinatie met de vermeende massale troepeninvasie vanuit “het noorden, oosten en zuiden”.
Echter, ter illustratie van de absurditeit van het verhaal van de onderzeese armada, wezen verschillende waarnemers erop dat de Azov Zee slechts een maximale diepte van 13 meter heeft. Hoe zo’n ondiep waterlichaam geacht wordt plaats te bieden aan acht onderzeeërs zou een prestatie zijn die de natuurkunde tart. Het enige rijk dat zo’n aantal kan bevatten is dat van een koortsige verbeelding.
De laatste oorlogszuchtige hysterie komt als presidentsverkiezingen in Oekraïne, waar de zittende Petro Porosjenko naar het vooruitzicht van een druppelende nederlaag staren. Porosjenko, die aan de macht kwam na de door de CIA gesteunde staatsgreep van 2014 in Kiev, loopt in de peilingen achterop bij twee andere kandidaten.
Het is veelzeggend dat deze kandidaten, tv-persoonlijkheid Vladimir Zelensky en voormalig premier Julia Timosjenko, aangeven dat zij openstaan voor onderhandelingen met Rusland om de aanhoudende crisis op te lossen waarin Oekraïne na de staatsgreep van 2014 is gestort.
Noch Zelenski, noch Timosjenko zijn bevriend met Rusland. Beiden zijn voorstander van het voortzetten van een politieke koers van nauwere associatie met de Europese Unie en de NAVO. Desalniettemin lijken beide kandidaten savvy genoeg om te beseffen dat het beleid van irrationele vijandigheid jegens Rusland op zijn minst moet worden neergehaald omwille van het Oekraïense nationale welzijn.
Porosjenko, een oligarchische figuur die zijn rijkdom verwierf met de productie van chocolade, heeft zijn voorzitterschap daarentegen ondersteund door schaamteloos Russofobie en ongegronde angst voor een militaire invasie van Rusland in Oekraïne. Maar tijdens zijn ambtstermijn is Oekraïne in een economische chaos terechtgekomen en wordt het geteisterd door een bevroren conflict met afgescheiden zelfverklaarde republieken Donetsk en Lugansk.
Porosjenko is ook besmet geraakt met de stank van financiële corruptie. Er wordt beweerd dat sommige van zijn naaste medewerkers enorme monetaire fortuinen hebben verdiend door middel van illegale enting en het smokkelen van wapenonderdelen – ironisch genoeg uit Rusland – een land dat Porosjenko onophoudelijk heeft geprobeerd te demoniseren als een vijand van Oekraïne.
Al met al lijkt de Oekraïense bevolking, die het zwaar te verduren heeft, extreem vermoeid en minachtend te zijn geworden voor president Porosjenko.
Het is deze context die de laatste paniekzaaierij van het regime in Kiev zou verklaren. In een poging om mensen rond de vlag te verzamelen in de “verdediging van het vaderland”, dienen de wilde beweringen over een Russische invasie duidelijk om het bezoedelde imago van Porosjenko en de haperende herverkiezingskansen te versterken.
Het werkelijk beschamende is dat deze oorlogszuchtige hysterie al vijf jaar aan de gang is. Keer op keer hebben Porosjenko en het regime in Kiev de EU en de VS sensationeel alarm geslagen over een vermeende op handen zijnde Russische invasie.
In november, na het incident in Kerch, waarbij drie Oekraïense marineschepen door Rusland werden aangehouden voor een provocerende inval, eiste Porosjenko dat er onmiddellijk NAVO-troepen zouden worden ingezet omdat zijn land onder vuur lag van Rusland. Als er naar hem geluisterd was, had het resultaat kunnen zijn dat de Derde Wereldoorlog uitbrak.
Petro en zijn ilk in Kiev zijn als het jongetje in Aesop’s fabel die voortdurend wolf riep. Zij hebben zoveel leugens over Rusland en vermeende agressie verteld, dat niemand in hun uitspraken een geloofsbrieven kan vinden.
De onverbloemde oorlogszuchtige houding ten opzichte van Rusland was deze week een meer klassieke touwroutine van het failliete regime van Kiev en zijn nutteloze president.
De puinhoop waarin Oekraïne zich bevindt, zal niet gemakkelijk worden verholpen, zelfs niet als zijn burgers op een nieuw gezicht stemmen. Dat komt omdat Russofobie onder het beschermheerschap van Washington en de EU een hoofdbestanddeel van de politiek van Kiev is geworden. Miljarden dollars aan IMF-leningen en militaire steun van de NAVO hebben roekeloos een reactionaire, rechtse, anti-Russische politieke mentaliteit aangemoedigd.
In plaats van het regime in Kiev voortdurend de mond te snoeren, zouden de EU en de NAVO haar provocaties tegen vrede en stabiliteit in Europa moeten censureren – als die Atlantische organisaties zich echt zouden inzetten voor vrede en veiligheid.
De politieke ondergang van Porosjenko kan enige respijt brengen in de betrekkingen tussen Oekraïne en Rusland. Maar er is weinig voorteken voor een volwaardige normalisering onder de huidige westerse politiek van dat verwoeste land. Dat is een kwestie van schrijnende spijt voor de meeste gewone Russen en Oekraïners die zoveel gemeenschappelijk historisch en cultureel erfgoed delen.
