Is de Amerikaanse Eeuw van macht voorbij?
“Politiek houdt op aan de rand van het water” was een traditie die nog niet zo lang geleden door beide partijen in acht werd genomen, vooral toen een president in het buitenland was en voor de natie sprak.
De traditie werd verwoord door Sen. Arthur Vandenberg van Michigan in 1947, toen veel van de Republikeinen in het 80ste Congres de leiding van Truman in de Koude Oorlog tegen Stalin’s rijk steunden.
De traditie duurde tot het midden van de jaren zestig, toen de linkervleugel van de Democratische Partij zich met geweld tegen de oorlog in Vietnam en tegen president Lyndon Johnson openlijk en zelfs met geweld keek.
De Republikeinse Voorzitters Nixon, Reagan en Bush I, met de steun van conservatieve Democraten, leidden Amerika tot definitieve overwinning in de Koude Oorlog.
Toch is, behalve met korte tussenpozen, zoals de bijeenkomst rond George H.W. Bush na de triomfantelijke Golfoorlog van 1991 en George W. Bush na 9/11, de ware nationale eenheid nooit meer hersteld.
Waren er bewijzen nodig, deze week is het bewijs geleverd.
President Trump vloog naar Hanoi, Vietnam, om de dictator van Noord-Korea te ontmoeten. Onderwerp van de onderhandelingen: Kim Jong Un’s kernwapens, met inbegrip van zijn raketten die mogelijk ons vaderland kunnen bereiken.
Hoe wenste de Democratische Partij de opperbevelhebber veel succes met zijn missie voor Amerika?
Tijdens de eerste volledige dag van de Troef in Hanoi, hield een commissie van het Huis van Nancy Pelosi’s een openbare hoorzitting die ex-trompadvocaat en ,,regelaar” Michael Cohen, een veroordeelde leugenaar en een misdadiger kenmerkt die behandelt de vervolging voor een verminderde zin snijden.
De stad hield van het. De dekking van kabel en netwerkTV ging hamer naar voorzittershamer. De verklaring van Cohen verdrongen uit de top Trump-Kim en zelfs nieuws van luchtige botsingen tussen India en Pakistan, twee kernmachten die drie oorlogen sinds onafhankelijkheid, 70 jaar geleden hebben gevochten.
Wat waren de krantekoppen Troef kwam naar huis aan na het weigeren om sancties op Noord-Korea, in ruil voor magere concessies Kim aangeboden op te heffen?
“Cohen Paints Trump as Crooked” was de banner op de eerste pagina van The Washington Post. Cohen’s afbeelding van zijn oude baas werd moedig hierboven geciteerd: “Hij is een racist. Hij is een oplichter. En hij is een bedrieger.
“Cohen Accuses Trump of Lies and Cover-ups” liep de pagina-een kop in The New York Times.
“Cohen verklaart Trump a Racist, Cheat en Conman” las de enorme kop in de Financial Times.
“Cohen Says Trump Guided Coverup” stond bovenaan de eerste pagina in The Wall Street Journal.
Troef wordt veroordeeld voor het aan de kaak stellen van de media als de “vijand van het volk”. Maar toch beschrijft die media, zowel in nieuwskolommen als in redactionele artikelen, hem routinematig als racist, seksist, xenofoob, homofoob, islamofoob en bigot.
De haat tegen Trump is een preoccupatie, een obsessie van deze hoofdstad. Die krantenkoppen onthullen niet alleen het nieuwsbesluit van de redactie, maar ook de agenda van de elite, die zich elke ochtend als eerste tot hen wendt.
Die agenda is het breken van deze president; zijn schande en val; en, als impeachment niet mogelijk blijkt, zijn verpletterende nederlaag in 2020 en de daaropvolgende aanklacht. Onze zogenaamde Dreamers in Washington, D.C., kijken naar de triomfantelijke terugkeer naar de macht van de gevestigde orde die het Amerikaanse volk in 2016 heeft weggegooid.
Toch is de alliantie die Trump ten val wil brengen formidabel: diepe staatsleakers en mediamedewerkers; de Democratische Partij en het Huis; het grootste deel van het Amerikaanse commentaar; en de culturele elites in de kunsten, de academische wereld en Hollywood.
Hoe ver voorbij de normale politiek zijn de scheidslijnen in onze samenleving verdwenen? Zoals de katholieke kinderen van Covington ontdekten, wordt het dragen van een MAGA-hoed nu gezien als een racistische provocatie.
In het spel dat zich ontvouwt, was de verklaring van Cohen aan de commissie van het Huis scène één van handeling één.
Daarna komt het rapport Mueller, hoewel het lijkt Robert Mueller en zijn team, na twee jaar onderzoek, hebben gevonden geen samenzwering tussen Trump en Vladimir Poetin in de hacken van de Democratische Nationale Commissie of de Clinton campagne.
Vandaar dat de hoop van Trump haters wordt omgeleid naar het Amerikaanse Attorney’s Office for the Southern District of New York. Onderwerpen van onderzoek: de Trump Organization, de Trump Inaugural Committee, de Trump Foundation, de Trump familie en elke entiteit waarmee Donald Trump in 40 jaar is geassocieerd.
Nogmaals, aangezien de president staatshoofd en regeringsleider is, kan hij niet in staat van beschuldiging worden gesteld. Hij moet eerst uit het presidentschap worden verwijderd. Maar om hem te verwijderen, moeten Democraten hem in het Huis aanklagen en hem veroordelen in een Republikeinse Senaat.
Als ze dat niet kunnen, zullen ze hem bij de verkiezingen moeten verslaan.
In 1968 scheurde George Wallace van Alabama het zuidelijke populistische recht uit de Democratische Partij. De liberalen Gene McCarthy, Robert Kennedy en George McGovern hebben vervolgens van links vicepresident Hubert Humphrey veroverd. De relschoppers van Grant Park deden de rest.
Nixon, die een Republikeinse minderheidspartij leidde, had een overtuigend argument: “Als de Democraten hun eigen partij niet kunnen verenigen, hoe kunnen ze dan de natie verenigen?
Vandaag de dag vraagt een wereld van kijken: Als jullie Amerikanen met elkaar in oorlog zijn over ras, religie, moraal, cultuur en politiek, als jullie je niet kunnen verenigen, hoe kunnen jullie dan de wereld verenigen? En waar omheen?
Misschien is de Amerikaanse Eeuw echt voorbij.