Bij de Amerikaanse verkiezingen gaat het over Wall Street
De verkiezingen in de VS beginnen al aardig dichtbij te komen. Elke dag zijn er wel weer onthullingen en er wordt volop gedebatteerd over wie nu de nieuwe president van de VS moet/gaat worden. Eén zaak wordt echter over het hoofd gezien: wie heeft (en krijgt) het in Amerika nu echt voor het zeggen? En hoe heeft Obama het er van afgebracht? Spoiler Alert: wij dachten dat Obama het bij zijn Change over veranderingen had…. blijkt het over kleingeld te gaan.
Vorige week vrijdag heeft de Amerikaanse senator Elizabeth Warren een brief van 12 pagina’s lang [1] geschreven aan president Obama met het dringende advies om het hoofd van de Securities and Exchange Commission, Mary Jo White, van haar plaats te verwijderen. Het is een ongebruikelijke stap voor een vrouwelijke senator en voormalig aan Harvard afgestudeerde professor om publiekelijk het vrouwelijke hoofd van een overheidsinstantie en tevens collega-advocaat te vernederen. Er bestaat namelijk een ongeschreven code in Washington die zegt dat vrouwen die macht hebben, andere vrouwen in dezelfde positie helpen. Warren negeerde niet alleen die code, ze stampte het letterlijk de grond in.
Warren noemde Mary Jo White’s manier van optreden als voorzitter van de SEC “schaamteloos” en schreef dat White de belangrijkste opdracht van de SEC, namelijk het beschermen van de belangen van investeerders, verkwanselde.
Daar heeft ze trouwens volkomen gelijk in, want wij doen de laatste jaren al niet anders dan wijzen op de tekortkomingen van de bekende toezichthouder. Tussen de carrière van White bij de juridische firma Debevoise and Plimpton en die van haar man John W. White bij het internationale advocatenkantoor Cravath, Swaine & Moore LLP door hebben die twee de belangen van zo ongeveer alle grote banken op Wall Street behartigd. John White ging daar zelfs nog mee door toen zijn vrouw al voorzitter was van de SEC.
Kort na het openbaar maken van de brief van Warren reageerde president Obama: hij verzekerde Wall Street dat er geen wijziging in de top van de SEC zou optreden. De woordvoerder van het Witte Huis Eric Schultz verklaarde dat “de president bijft geloven dat voorzitter White de juiste leider is voor de Securities and Exchange Commission.”
In haar brief aan Obama had Warren geprobeerd de acties van White uit te leggen als een aanval op de agenda van de president, waarbij zij schreef dat White “de prioriteiten van de regering ondermijnt….”
Onze lezers weten onderhand wel dat wij geen hoge pet op hebben van de acties van president Obama gedurende zijn twee termijnen. Hij is feitelijk nooit opgekomen voor de belangen van de doorsnee Amerikaan. Dat blijkt gewoon uit zijn agenda en de benoemingen die hij in al die jaren gedaan heeft. .
Obama’s keus voor de invulling van de functie van procureur-generaal door Eric Holder, bijvoorbeeld, is terug te voeren naar het Amerikaanse juridische bedrijf Covington & Burling dat de belangen van Big Tobacco tientallen jaren heeft verdedigd en dat betrokken was bij het misleiden van de Amerikaanse bevolking over de verwoestende gevolgen tengevolge van het roken voor de gezondheid (blijkt uit het vonnis van een rechtbank).
Ook deed Obama helemaal niets toen bleek dat het Amerikaanse ministerie van Justitie geen enkele topman van de banken van Wall Street voor het gerecht sleepte voor de door hen begane misdaden, die leidden tot de financiële crisis in 2008. Er verschenen geen dagvaardingen, er werden geen telefoongesprekken afgeluisterd, er werd door het ministerie helemaal niets onderzocht.
Minder dan drie weken nadat Obama was gekozen voor zijn eerste termijn, en voordat hij het Witte Huis betrok, kondigde hij de benoeming aan van Timothy Geithner als minister van financiën. Geithner was de topman geweest van de New York Fed en, toen nog niet bekend bij het grote publiek, en had in het geheim duizenden miljarden dollars doorgesluisd naar banken van Wall Street en andere grote banken in de wereld, tegen rentetarieven die ver onder die van de markt lagen, en dat ook nog zonder toestemming te vragen aan het Congres.
Een soortgelijke schandalige benoeming betrof Jack Lew als minister van financiën in Obama’s tweede termijn. Lew had de functie van Chief Operating Officer bij een divisie van Citigroup vervuld die verantwoordelijk was voor de ineenstorting van de bank, wat leidde tot de grootste financiële bailout in de Amerikaanse geschiedenis. Terwijl de bank nog insolvabel was accepteerde Lew een bonus van het bedrijf ter grootte van $940.000. Lew had ook geld gestoken in een fonds op de Kaayman-eilanden op een adres dat door president Obama een belastingfraude werd genoemd.
Robert Scheer schreef destijds in The Nation Magazine het volgende:
I suppose that he can’t be much worse than Timothy Geithner, but that should be scant cause for cheer over the news that the president has nominated Jack Lew as Treasury secretary. Both championed the financial deregulation craze of the Clinton administration, and both are acolytes of Robert Rubin, the former Clinton Treasury secretary who unfettered Wall Street greed and then took his own considerable cut of the action.
Rubin went to work at Citigroup, the world’s largest financial conglomerate whose legality was enabled by legislation he advanced while in government. He made off with a salary of $15 million a year during his decade at that bank, which specialized in toxic mortgage derivatives and had to be bailed out by taxpayers to avoid bankruptcy.
We hebben vaker geschreven over de ongelukkige benoemingen door Obama tijdens zijn twee termijnen. Zelfs nadat bekend werd welke rol de banken van Wall Street en hun lobbyisten hadden gespeeld bij de verkiezing van Obama in 2008 was er weinig twijfel hoe de nieuwe regering zich zou opstellen tegenover Wall Street.
Na het publiceren van emails doorWikiLeaks, waaruit blijkt dat een topman van Citigroup [2] een beslissende rol heeft gespeeld bij het invullen van de functies voor Obama’s nieuwe regering, moet het publiek maar de tragische realiteit accepteren dat de president van de Verenigde Staten niets anders is dan een marionet, waarbij het de geldmakers (-vernietigers?) van Wall Street zijn die aan de touwtjes trekken en de beslissingen voor hem nemen.
Hoe komt het toch dat zelfs senatoren als Elizabeth Warren en Bernie Sanders, die allebei hun steun hebben uitgesproken aan “crooked” Hillary Clinton terwijl deze verstrengelde banden heeft met Wall Street, zo naïef zijn om te denken dat het voortaan anders zal gaan?