Ashwaq Ta’lo werd in 2014 ontvoerd door IS. Het Yezidi-meisje kwam in de klauwen van Abu Humam terecht, een bruut die haar ruim twee maanden lang als seksslavin misbruikte. Na haar ontsnapping kreeg ze asiel in Duitsland, waar ze herenigd werd met haar moeder en andere familieleden. Alles leek goed te gaan, tot ze hem stomweg in Stuttgart tegen het lijf liep. Dit jaar herhaalde dat scenario zich. De confrontaties bezorgden haar zo veel schrik dat ze nu opnieuw gevlucht is, naar Irak. “Ik vrees voor mijn leven. Ik voel me veiliger in het Midden-Oosten”, klinkt het.
Ashwaq deed aangifte, maar de politie kon haar niet helpen omdat hij ook een vluchtelingenstatus had. “Zonder afdoende bewijs is er niets dat we voor u kunnen doen”, klonk het.
Ashwaq was amper vijftien jaar toen haar familie gevangengenomen werd. Op een veiling werd ze verkocht aan de meestbiedende, zo’n 87 euro volstond. Humam nam haar mee naar Syrië en bekeerde haar tot de islam. Ze moest ook vijf keer per dag bidden en stukken uit de Koran van buiten leren. Het meisje liet de verkrachtingen gewillig gebeuren, uit angst voor represailles.
“Dat lelijke gezicht”
Maar na iets meer dan twee maanden was het genoeg: ze wist te ontsnappen en na een wandeling van veertien uur vond ze eindelijk een veilig onderkomen. In het kader van een speciaal humanitair opvangprogramma voor Yezidi-vrouwen kon ze naar Duitsland, waar ze therapie volgde en naar school ging.
In 2016 sloeg de schrik haar echter om het hart. “Ik zag op straat de IS-strijder die me gekocht had”, vertelt de jonge Koerdische aan persbureau Basnews. “Eerst dacht ik dat ik het me ingebeeld had, maar op 21 februari 2018 merkte ik hem opnieuw op in Schwäbisch Gmünd. Dat ligt op ongeveer veertig minuten rijden van Stuttgart. Ik verstijfde volledig. Het was wel degelijk Abu Humam, met dat lelijke gezicht en die angstaanjagende baard.”
“Ik kon nog amper praten”
“Hij vroeg me in het Duits of ik Ashwaq was. ‘Nee’, antwoordde ik. ‘Ik ken geen Ashwaq en ik ken jou niet’.” Maar hij bleef benadrukken dat ze elkaar al ontmoet hadden, hij liet zelfs zijn naam vallen. “‘Ik weet hoe lang je al in Duitsland woont’, zei hij. Toen hij Arabisch begon te spreken, bleef ik in het Duits antwoorden. Ik had zo veel angst dat ik nog amper kon praten. Ik dacht dat ik hier kon doen wat ik wilde, dat mijn lijdensweg voorbij was.”
Ashwaq pakte haar valies en woont nu met haar vader in Koerdistan. “Naar Duitsland durf ik nooit meer terugkeren”, klinkt het. Haar zus zit nog steeds gevangen bij IS.
Het Openbaar Ministerie in Karlsruhe bevestigt dat Ashwaq een paar maanden geleden aangifte heeft gedaan tegen een man en dat de politie naar aanleiding daarvan een onderzoek is gestart. “Maar meer informatie kunnen we daar niet over kwijt.”
Hoe is het mogelijk?
De grootste vraag blijft hoe het strijders lukt om als vluchteling Duitsland binnen te komen. Vorig jaar nog stond een groep van zestien strijders van het radicaalislamitische Al Nusra-front in Duitsland terecht voor een slachting in een Syrisch dorp, nadat verschillende leden van de groep in Duitse asielzoekerscentra waren herkend door familieleden van slachtoffers.
Bij het Bundeskriminalamt (BKA) kwamen tussen zomer 2015 en begin 2018 bijna 4.500 tips binnen over asielzoekers met een misdadig verleden. Volgens het BKA zijn lang niet al die tips bruikbaar en gaat het regelmatig om verwisselingen of pogingen om andere vluchtelingen bewust zwart te maken.
Ook in de gevallen dat er wel iets aan de hand lijkt, blijkt het moeilijk om de bewijsvoering rond te krijgen. Volgens de krant die Welt liepen er in februari dit jaar 98 onderzoeken tegen potentiële oorlogsmisdadigers uit Irak en Syrië.
