“First Things” is het eerste tijdschrift geworden voor voorstanders van een religieuze staat.
Eind mei zag de essayist Sohrab Ahmari een Facebook-advertentie voor een “dragend kinderuur voor kinderen in een openbare bibliotheek in Sacramento” en ging zitten om een dekvloer te schrijven over het giftige multiculturalisme waarvan hij geloofde dat het de maatschappij had overgenomen. Het was tijd, zei hij, voor het recht om gedegenereerd liberalisme voor eens en voor altijd uit te roeien – maar sommige van zijn collega-conservatieven, zoals David French, stonden in de weg. Een lange tijd National Review columnist, Frans dringt aan op het geven van mensen wat Ahmari de “individuele autonomie” te kiezen tussen het christendom en de “heidense ideologie van de andere kant.” Dat tolerantie moest beëindigen.
Ahmari publiceerde zijn essay in First Things , een tijdschrift over religieus denken,opgericht in 1990 door Richard John Neuhaus, een neoconservatieve rooms-katholieke priester. De columnist Ross Douthat van de New York Times schreef ooit dat First Things aantoonde dat het mogelijk was om een intellectueel vervulde christen te zijn, maar onder dit vernisje van nuchter intellectueel denken speelt het tijdschrift een andere rol; zelfs voordat Ahmari Frans in zijn bladzijden afsloeg, was het misschien het enige tijdschrift in Amerika dat een thuis bood aan voorstanders van een religieuze staat. In een First Things- essaygepubliceerd augustus vorig jaar, de minister Peter J. Leithart betoogd dat “theocratie is uiteindelijk geruststellend”, en eerder dit jaar, de Israëlische nationalistische filosoof Yoram Hazony maakte de zaakvoor het vervangen van “openbare religie” voor seculiere rationaliteit. First Things is een klein tijdschrift – het heeft slechts 27.000 abonnees – maar het bereik is aanzienlijk. Ahmari’s tirade leidde tot een verhit debat binnen de conservatieve intelligentsia over de verdiensten van het maatschappelijk middenveld – en hoe meedogenloos ze zouden moeten zijn bij het bereiken van hun visie op een dappere oude wereld. ( First Things editor RR Reno stelde hij zou de liberale democratie helemaal af te breken. “Iets anders nodig,” hij luchtig verklaard .)
Ahmari en zijn soortgenoten probeerden een nieuwe verdeling binnen de conservatieve beweging te schetsen – tussen fiscale haviken, zoals Fransen, en sociaal conservatieve christenen die Hollywood willen clusteren. “Er is geen terugkeer mogelijk”, kondigde het Brain Brain-vertrouwen van First Things in maart aan bij de “conservatieve consensus” die heerste in de vier decennia vóór de verkiezing van Trump. Maar hun opheldering is misschien niet veel meer dan wishful thinking: de regering Trump heeft niet alleen ruimte gevonden voor ijveraars, maar ook voor oorlogsvliegtuigen, septuagenarische segregationisten, tv-gastheren en shills voor de kolenindustrie, allemaal verenigd achter een feministische casino-mogul wiens favoriete Bijbel vers komt uit de denkbeeldige brief van Pauline die ‘Twee Korinthiërs’ wordt genoemd. Het lijkt een veilige gok dat als Ahmari en zijn acolieten erin slagen om het grootste deel van de Republikeinse groep te vernietigen, ze het alleen voor de gedegenereerden gemakkelijker maken om de macht weer over te nemen .
