Het mislukken van buitensporige globalisering: eurocrisis, migratiecrisis, pandemie

De eurocrisis, de migratiecrisis en de wereldwijde pandemie zijn het resultaat van onbeperkte globalisering en de-nationalisatie, wat sinds de millenniumwisseling het centrale project is van grote delen van de gevestigde elites. Bedrag met VIDEO-bericht.

Na het einde van de Koude Oorlog droomden deze elites van een ‘einde van de geschiedenis’, een postnationale wereld zonder grenzen, en van het vervangen van de internationale politiek door een mondiaal binnenlands beleid. Twee decennia na de toelating van China tot de Wereldhandelsorganisatie en de invoering van de euro, die belangrijke mijlpalen waren bij de uitvoering van dit project, worden we geconfronteerd met de fragmenten van deze utopie.

De illusie van de gevestigde elites was om een ​​postnationale wereld zonder grenzen te creëren. De democratische natiestaat moet geleidelijk worden ontbonden. Zijn bevoegdheden moeten worden overgedragen aan transnationale organisaties zoals de Europese Unie, de VN en zogenaamde ngo’s. Nationale valuta zoals de D-markering, de lira en de frank zouden moeten verdwijnen, evenals nationale grenzen en grenscontroles. Nationale regels en wetten moeten worden vervangen door “Europese” en mondiale regels en voorschriften.

Het resultaat is ongecontroleerde kapitaalstromen, ongecontroleerde migratiegolven en de ongecontroleerde verspreiding van epidemieën. In een onbegrensde, “postnationale” wereld zonder nationale grenzen en regelgevingssystemen zijn er geen belemmeringen meer voor regionaal beperkende crises en conflicten: een begrotingscrisis in Griekenland bedreigt de reserves van Duitse spaarders, een burgeroorlog in het Midden-Oosten, gedestabiliseerd door migratiestromen door heel Europa, het uitbreken van een epidemie in China leidt tot het einde van het openbare leven in Duitsland.

Deze drie schrijnende crises in slechts tien jaar tijd, de eurocrisis, de migratiecrisis en de pandemie, laten zien dat de nieuwe “postnationale” orde, die de gevestigde elites hebben aangekondigd als de “gouden eeuw” van welvaart, veiligheid en samenwerking, volledig mislukt. De gevestigde elites beschouwen deze crises als aanvaardbare nevenschade. De gevolgen zijn echter de ineenstorting van hele economieën, het verlies van een groot deel van de nationale rijkdom, de overbelasting van de socialezekerheidsstelsels, de verstoring van de openbare orde en het leven en de gezondheid van miljoenen mensen.

Als reactie op de crises die door hun beleid zijn veroorzaakt, eisen de gevestigde elites “Europese”, zo niet mondiale oplossingen. Deze zijn echter nog steeds een luchtspiegeling gebleken. De problemen die open en ongecontroleerde grenzen creëren en de de-nationalisatie van besluitvormingsbevoegdheden zijn reëel. De aangekondigde Europese en mondiale oplossingen om de verwoestende gevolgen van de “postnationale” politiek aan te pakken, zijn daarentegen pure fictie. Noch aan het Verdrag van Maastricht, noch aan het begrotingspact is voldaan, de buitengrenzen van de EU zijn nog steeds niet beschermd en het “distributiemechanisme” van migranten in de EU is politiek net zo dood als de overeenkomst tussen de EU en Turkije. De EU heeft tot dusverre geen constructieve bijdrage geleverd aan de huidige pandemie. De economie,

Tot dusver heeft alleen de zo verguisde natiestaat kunnen optreden. Alleen de natiestaat kan zijn begroting herstructureren en de welvaart van zijn burgers veiligstellen door middel van economische hervormingen. Tijdens de migratiecrisis was het kleine Oostenrijk dat samen met Hongarije de leiding van de Balkanstaten overnam en de Balkanroute veilig stelde. Het zijn opnieuw de nationale gezondheidsstelsels die keihard werken om de gevolgen van de pandemie het hoofd te bieden.

Het is nu tijd om de balans op te maken van het globaliseringsbeleid sinds de millenniumwisseling. De beloften van de gevestigde elites zijn allemaal onjuist gebleken. De onbeperkte globalisering heeft in feite het tegenovergestelde gedaan van wat ze beloofden. De afschaffing van nationale valuta’s en ongereguleerde kapitaalbewegingen leiden tot een laag rentebeleid, een transferunie en de nationalisatie van banken, de geprezen openheid voor de wereld en “tolerantie” voor culturele en religieuze conflicten, de “open grenzen” om de kerstmarkten op te voeren. Het feit dat het reisverkeer niet op tijd stopte, leidde tot de snelle verspreiding van de pandemie en tot het feit dat we op dit moment niet eens onze huizen mogen verlaten. De vraag naar “vrij verkeer”, onbeperkte wereldwijde bewegingsvrijheid, is daarom absurd.

De utopie van grenzeloze globalisering is evenzeer mislukt als de utopie van het communisme. Dat betekent niet dat we afscheid moeten nemen van de internationale handel en een verbonden wereldeconomie. Dit betekent dat we de geglobaliseerde wereld op een nieuwe realistische basis moeten plaatsen. Deze basis kan alleen een wereld zijn van sterke natiestaten. De versterking van natiestaten en nationale grenzen maakt het mogelijk om burgers te beschermen tegen schokken in andere delen van de wereld en om te voorkomen dat de hele wereld wordt getroffen door regionale crises en conflicten. Elk afzonderlijk land moet flexibel op de uitdaging kunnen reageren. De pandemie leert ons opnieuw dat het niet alleen mogelijk is de grenzen te sluiten, maar dat het zelfs van cruciaal belang is om te overleven in een crisissituatie.