Iemand waar je veel om geeft is buitensporig onredelijk, en je voorziet dat het gaat eindigen in tranen. Maar om redenen die geen rationele oorsprong hebben laat je hem of haar begaan. Je wilt op dat moment de vreugde niet bederven, of je veronderstelt dat het eind van het liedje een ‘wijze les’ zal zijn. Pas als zich een patroon ontwikkelt krijg je argwaan. Dat is het moment waarop ‘Complot Theorieën’ geboren worden waar nu zoveel over te doen is. Niet te verwarren met de ‘Complot Theorieën’ die opzettelijk worden geïntroduceerd door types die het ‘feestelijk’ vinden om een ander te kunnen begraven.
In het eerste geval is de centrale vraag hoe verantwoordelijk je je voelt voor die ander, waar je veel om geeft, en voor anderen die beschadigd raken als je hem, of haar, zijn gang laat gaan. Daarnaast kun je je wel verantwoordelijk voelen, en die ontsporing willen stoppen, maar wat zijn je mogelijkheden? In het tweede geval is de ontsporing zo gecalculeerd dat jij als individu hoe dan ook machteloos staat. Dan hebben we het over ‘staatsmacht’, en lieden die door de ‘staatsmacht’ worden afgeschermd. Maar, en dat is wel belangrijk voor degenen die zich daar zorgen over maken, dat betekent nog niet dat de ‘staatsmacht’ als zodanig ‘in het complot’ zit. Niet zelden zit daar iemand aan het eind van de voedselketen die wel ziet dat het gaat eindigen in tranen, maar die dan bij zichzelf denkt: ‘Het is jouw feestje/begrafenis’. Die niet ziet hoe ingrijpend het zal zijn als niet adequaat en tijdig wordt ingegrepen.
Waar iemand onwaarheden publiceert, of in een journaal voorleest van de ‘teleprompter’, kan hij of zij zich er nog altijd terdege bewust van zijn dat het niet waar is. Maar hij of zij denkt dan: ‘Het is niet mijn feestje/begrafenis’, dus laat maar gebeuren. En zeker als er veel onduidelijk is, terwijl die twijfels worden uitgegumd ten gunste van een bepaalde ‘lezing’, is het verleidelijk om er in mee te gaan. Consumenten van het ‘nieuws’ willen ‘duidelijkheid’. En de ‘uitzending’ is maar kort, en de krant te dun. Er moet ook nog een ‘item’ in over dat ‘zielige hondje’. Maar gemakzucht, of tijdgebrek is alleen bruikbaar als ‘verklaring’ voor degene die een oogje toeknijpt, terwijl het objectief flauwekul is.
Je verantwoordelijkheid nemen en zeggen dat de ‘Keizer’ geen kleren aanheeft, geeft eigenlijk nooit voldoening. Je frustreert het feestje van iemand waar je veel van houdt, en de kans is groot dat zelfs de mensen die je in bescherming neemt het je niet in dank afnemen. ‘Laat toch…..!’ En tegen de tijd dat velen wakker zijn geworden met een geweldige kater, moet je oppassen dat je er geen ‘Complot Theorieën’ mee voedt die eindigen in een afrekening waar niemand beter van wordt. Behalve de mensen die het feestelijk vinden om anderen te kunnen begraven.
Spil in het systeem dat moet zorgen voor een rechtvaardige maatschappij is de ‘wetgevende-’ en ‘rechtsprekende’ macht, naast een onafhankelijke pers en een opsporingsapparaat dat slechts één opdracht heeft: ‘Boeven vangen!’ Zonder aanzien des persoons, dus zonder discriminatie (niet ‘positief’, en niet ‘negatief’), zonder prioriteiten, zonder bonussen, zonder targets, en zonder ‘gedogen’ en ‘uitvoeringsbepalingen’ die gehakt maken van de rechtszekerheid.
Toen ik op een dag waarop ik vrij voor had moeten nemen in de rechtbank verscheen om uit te leggen dat ik de ‘kentekenovertreding’ niet begaan kón hebben, omdat ik met mijn gezin op de Canarische eilanden zat op die datum, en de auto in de garage had achtergelaten, was die vrije dag al kostbaarder dan die boete wegens ‘fout parkeren’. Maar mij ging het om het principe. Ik nam mijn verantwoordelijkheid, en dacht niet: ‘Jouw feestje’. Zo zit ik in elkaar. Kwestie van opvoeding, denk ik. Fatsoen-moet-je-doen. Dus toen de rechter mij ‘gewoon’ alsnog veroordeelde tot het betalen van die boete, ‘omdat ik genoeg verdiende en dat geld wel kon missen’, knapte er iets in mij. Maar ik dacht niet: ‘Groot Complot!’ Ik dacht: ‘Nitwit. Uilskuiken’.
De narigheid is dat één ‘nitwit’ doorgaans het topje is van een ijsberg. Hij komt er niet mee weg, maar het is, of wordt ‘policy’, en het verspreidt zich als een olievlek. Het begint met zoiets onbenulligs als een paar tientjes voor een verkeersovertreding, maar het eindigt in tranen. Bittere tranen. In het bijzonder als het leidt tot een zekere conditionering waardoor ook ‘de Pers’ de bakens verzet, en gaat handelen in ‘Feestjes/begrafenissen’, in plaats van hun verantwoordelijkheid te nemen. Het hele proces is in geuren en kleuren beschreven door historici, sociologen, psychologen en slachtoffers na de Tweede Wereldoorlog. En om te zeggen dat het daar in tranen eindigde, is de ‘understatement’ van eeuwen geschiedenis. Ik ken niemand die openlijk snakt naar een ‘replay’, op een handjevol ellendelingen na die het feestelijk vinden om anderen te begraven. Zoals Navalny in Rusland, waar hij er geen geheim van maakt dat hij er naar snakt Tsjetsjenen af te schieten, en Poetin en zijn aanhangers op te hangen.
Dat we in ons deel van de wereld inmiddels zo diep zijn weggezakt dat de handel in ‘feestjes’ en ‘begrafenissen’ de overhand heeft gekregen, is extreem zorgwekkend. Het is uw, en mijn verantwoordelijkheid om daar een halt aan toe te roepen, en niet alleen waar het steun aan die obscure intrigant in Rusland betreft, maar ook in ons eigen deel van de wereld, ‘thuis’, waar het concept van de ‘maakbare samenleving’ steeds idiotere consequenties heeft, en steeds meer slachtoffers maakt. Navalny is geen ‘oppositieleider’, zijn veroordeling wegens corruptie/fraude is aangevochten tot in ‘Europa’ aan toe, en bevestigd als een proces dat niet politiek gemotiveerd was. Hij heeft zich in de drie jaar sinds zijn veroordeling tot een voorwaardelijke straf liefst zestig keer niet gemeld, zoals de voorwaarde was. Steeds zag de rechter die strapatsen door de vingers, maar nu niet meer, al is er nog steeds beroep mogelijk tegen deze uitspraak. Zijn verblijf in een hospitaal in Duitsland had daar niets mee te maken, anders dan de ‘Gevestigde Jongens en Meisjes’ u vertellen om het verhaal te ’spinnen’. Dat de Russische rechter het nu welletjes vindt, zal eerder te maken hebben met het gegeven dat hij na dat verblijf in Berlijn samen met ‘Bellingcat’ (Britse geheime dienst) een nieuwe publiciteitsstunt voorbereide, terwijl zijn entourage vrij openlijk met westerse geheime diensten onderhandelt over miljoenen steun in de strijd tegen Poetin.
U en ik kunnen dit niet laten passeren, met een verongelijkt: ‘Het is jouw feestje/begrafenis’, want het is onze begrafenis als we dit soort leugens niet aan de kaak stellen. Als het geen letterlijke begrafenis is, in de vorm van een nucleaire ontknoping door toedoen van lieden die het feestelijk vinden om mensen te begraven, dan is het wel door het begraven van het ‘vrije woord’. En het gaat mij niet om Navalny, of Poetin, maar om de mensen waar ik veel om geef. Ik voel mij verantwoordelijk voor u. Voor uw en mijn kinderen, kleinkinderen, toekomstige generaties, en de erfenis van de staatkundige reuzen op wiens schouders wij mogen staan. Het spijt mij als ik uw feestje verpest, maar jammer dan.
