Het IMF: de landenvernietiger

Het Internationaal Monetair Fonds heeft het verstrekken van financiële “hulp” aan onverantwoordelijke regeringen en dubieuze landen tot kunst verheven. Er gaan stemmen op om deze organisatie meer bevoegdheden te geven. Een kardinale fout: het IMF zou moeten worden afgeschaft.

Wij zijn geen fan van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). We vinden het namelijk niet leuk dat bureaucratie een fervent cheerleader is voor steeds hogere belastingen (wat van het IMF walgelijk hypocriet is aangezien haar medewerkers royale, belastingvrije salarissen ontvangen).

Maar het grootste probleem met het IMF is dat het ‘moral hazard’ bevordert. Meer specifiek voorziet het in bailout-operaties voor onverantwoordelijke regeringen en voor degenen die dwaas genoeg zijn om geld te lenen aan die regeringen.

Het netto resultaat is dat slecht gedrag wordt beloond, wat een recept is voor nòg meer slecht gedrag. Wat meteen verklaart waarom sommige landen (en hun dwaze geldschieters) tientallen bailout-operaties hebben ontvangen. Laten we daarbij ook niet vergeten dat deze eindeloze bailout-operaties ook leiden tot een verkeerde allocatie van kapitaal, waardoor de wereldwijde groei wordt verminderd.

In alle opzichten subsidieert het IMF “moreel risico” door de waargenomen kosten (voor financiële instellingen) van het lenen van geld aan onbetrouwbare regeringen te verminderen en de waargenomen kosten (voor regeringen) van het aangaan van meer schulden minder te doen lijken. Het is in dezelfde trant als wat Thatcher en Churchill betoogden, dat linkse politieke partijen bereid zijn arme mensen pijn te doen als dat nodig is om rijke mensen méér pijn te doen.

Wanneer het IMF vandaag enkele bailout-operaties uitvoert, vergroot dit de kans op méér bailout-operaties in de toekomst. Dat is het slechte nieuws. Het slechtere nieuws is dat de bureaucraten van het IMF een meer gevulde pinautomaat willen hebben om nog grotere toekomstige bailout-operaties mogelijk te maken.

In een artikel voor de New York Times doet Patricia Cohen verslag van discussies om de bevoegdheden van het IMF uit te breiden.
“Ooit beschouwd als een financiële waakhond en een eerstehulpverlener voor landen in financiële crises, heeft het I.M.F. meer recentelijk geholpen bij het beheersen van twee van de grootste risico’s voor de wereldwijde economie: de extreme ongelijkheid en klimaatverandering. … lang gekoesterde overtuigingen, zoals de eenzijdige focus op hoeveel een economie groeit, zonder rekening te houden met problemen als ongelijkheid en milieuschade, worden algemeen als achterhaald beschouwd. En de favoriete cocktail voor het helpen van met schulden geteisterde landen die populair was in de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 – bezuinigingen, privatisering van overheidsdiensten en deregulering – heeft in veel kringen de gunst verloren als bestraffend en vaak contraproductief.”

Er is nogal wat om een hekel te hebben aan de uitspraken.

Te beginnen met de titel van het artikel, aangezien het juister zou zijn om te zeggen dat het reddingsbeleid van het IMF branden aanmoedigt.
Meerdere branden. En als we naar de tekst kijken, is het gedeelte over “extreme ongelijkheid” onzinnig, omdat het IMF niets heeft gedaan om de kwestie te “managen”, behalve om te pleiten voor belastingen gericht op klassenstrijd. Bovendien is er geen ondersteuning voor de loze bewering dat ongelijkheid een “risico” is voor de wereldeconomie (verstandige mensen wijzen erop dat het echte probleem armoede is, niet ongelijkheid).

Patricia Cohen beweert ook dat de “voorkeurscocktail” van pro-marktbeleid (bekend als de Washington Consensus) “de gunst heeft verloren”, wat zeker juist is. Maar ze biedt een andere, lege – en onnauwkeurige – bewering door te schrijven dat het ‘contraproductief’ was.

Hier nog een paar aanvullende fragmenten.
“Het debat over de rol van het I.M.F. borrelde voor de benoeming van mevrouw Georgieva… Maar ze heeft een uitgebreide rol voor het bureau omarmd.… ze verhoogde de aandacht van haar voorgangers voor de toenemende ongelijkheid en maakte klimaatverandering een prioriteit, riep op tot een einde aan alle subsidies voor fossiele brandstoffen, voor een belasting op koolstof en voor aanzienlijke investeringen in groene technologie. Duurzame schulden vervingen bezuinigingen als het trefwoord. Het I.M.F. verzette zich tegen de harde lijn die sommige schuldeisers van Wall Street in 2020 in de richting van Argentinië hebben genomen, en benadrukten in plaats daarvan de noodzaak om “de meest kwetsbaren van de samenleving” te beschermen en schulden kwijt te schelden die het vermogen van een land om terug te betalen te boven gaan.”

Waar de wereld in ieder geval niet op zit te wachten is een “uitgebreide rol” voor het IMF.

Het is vooral verontrustend om te lezen dat de bureaucraten willen dat onbetrouwbare regeringen méér speelruimte krijgen om geld uit te geven (dat is de echte betekenis van “duurzame schulden”). En als de mensen van het IMF zich wèrkelijk zorgen maken over de “meest kwetsbaren van de samenleving” in slecht geleide landen als Argentinië, zouden ze eisen dat het land het zeer succesvolle armoedebestrijdingsbeleid in buurland Chili kopieert. Onnodig te zeggen dat dat niet gaat gebeuren.

Het artikel erkent wel dat niet iedereen blij is met de statistiekagenda van het IMF.

“Sommige belanghebbenden… hebben bezwaar tegen wat wordt gezien als een progressieve kanteling.… Ms. Georgieva’s activistische klimaatagenda heeft… de Republikeinen in het Congres in de war gebracht. Hetzelfde geldt voor haar pleidooi voor een minimale wereldwijde vennootschapsbelasting.”

Het zou echter leuk zijn als mw. Cohen het artikel evenwichtiger had gemaakt door enkele critici te citeren. Het komt erop neer, zoals we in het verleden vaker hebben geschreven, dat de wereld beter af zou zijn als het IMF zou worden afgeschaft. Simpel gezegd: we hebben geen internationale bureaucratie nodig die beweert dat het oké is om de armen pijn te doen, zolang de rijken maar meer worden gekwetst.

Het is alweer heel wat jaartjes geleden dat de bekende econoom Joseph Stiglitz bij de Wereldbank werd ontslagen, maar voordat hij er vertrok nam hij een grote stapel geheime documenten uit de Wereldbank mee. Daarmee kregen we een kijkje in de keuken van het IMF, want die geheime documenten van de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds (die overigens allebei gecontroleerd worden door de VS) onthullen de 4 stappen die het IMF van landen eist:
1) om geheime overeenkomsten van 111 items te ondertekenen
2) ermee instemmen om hun belangrijkste activa te verkopen – water, elektriciteit, gas, enz.
3) accoord gaan met het ondernemen van economische stappen die echt verwoestend zijn voor de betrokken naties en
4) dat politici accoord gaan dat het IMF hen vele miljoenen dollars betaald op Zwitserse bankrekeningen om deze overdracht van vaste activa van het betreffende land te doen.
Als ze niet akkoord gaan met deze stappen, worden ze afgesneden van alle internationale leningen. Begrijpt u nu waarom wij het niet zo hebben op dit soort internationale instellingen?

U gelooft ons niet? Een voorbeeld:
Begin van deze eeuw werd het watersysteem van Buenos Aires voor een appel en een ei verkocht aan een bedrijf. Een pijpleiding, die loopt tussen Argentinië en Chili, werd verkocht aan dat bedrijf met de naam…. Enron. Vevolgens blazen de globalisten Enron op nadat ze de activa hebben overgedragen aan een ander nepbedrijf. De nieuwe eigenaars komen binnen, betalen politici om de watersystemen, de spoorwegen, de telefoonmaatschappijen, de genationaliseerde oliemaatschappijen, benzinestations over te dragen – en die politici drágen het vervolgens voor zo goed als niets over aan het IMF.
De globalisten kopen politici individueel af, soms honderden miljoenen dollars per persoon op Zwitserse bankrekeningen. Het plan eindigt in een totale slavernij voor de hele bevolking. Zoals bekend werd het enorme concern Enron op het laatst een nepbedrijf voor het witwassen van geld, drugsgeld, dat soort zaken.

De politieke leiding van het IMF is hopeloos slecht, evenals de beleidsagenda van de bureaucratie. Dat gezegd hebbende, er zijn ongetwijfeld veel goede economen die bij het IMF werken en die vaak kwalitatief hoogstaand onderzoek doen. Helaas lijken hun verstandige analyses geen enkele invloed te hebben op de beslissingen van de topbureaucraten van de organisatie.

Dit artikel over het IMF is het eerste in een nieuwe reeks over deze organisatie.

SDB is al meer dan 10 jaar vrij, eerlijk en onafhankelijk. Geen miljardair bezit ons, geen adverteerders controleren ons. Wij zijn een door lezers ondersteunde non-profitorganisatie. In tegenstelling tot veel andere publicaties, houden we onze inhoud gratis voor lezers, ongeacht waar ze wonen of het zich kunnen veroorloven om te betalen.

We hebben geen paywalls en alles blijft gratis zonder censuur. In het post-truth-tijdperk van nepnieuws, echokamers en filterbubbels publiceren we meerdere perspectieven van over de hele wereld.

Iedereen kan bij ons publiceren, maar iedereen doorloopt een rigoureus redactioneel proces. U krijgt dus op feiten gecontroleerde, goed gemotiveerde inhoud in plaats van ruis.

Dit is niet goedkoop. Servers, redacteuren fees en web ontwikkelaars kosten geld. Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.

Steun SDB via PayPal veilig en simpel.