Het hele spitzenkandidatengedoe bleek een pover toneelstuk waarin illusies verloren gingen
Ondanks het beschamende spektakel dat EU-regeringsleiders ons dagenlang hebben opgedist, is er in deze operette een positief aspect, althans volgens het diversiteitsprincipe: voor het eerst in de geschiedenis van de EU en voorgangers wordt een vrouw commissievoorzitter. Een vrouw die haar sekse eer aandoet omdat de Duitser Ursula von der Leyen niet minder dan zeven keer in haar leven heeft gebaard. Niet zomaar een vrouw dus maar een icoon in deze categorie.
Hoezo is mijn ironie misplaatst? Als je het begin van de politieke carrière van Von der Leyen beschouwt, zie je duidelijk hoe haar intense vruchtbaarheid haar geholpen heeft: in 2003 werd ze logischerwijs in Nedersaksen minister van familiezaken en later ook bondsminister van gezin. In beide functies liet ze zich graag te midden van haar zeven kinderen door de pers vereeuwigen: specifieke kenmerken die het goed doen bij de glossy’s en je politieke carrière een zetje kunnen geven, moet je zoveel mogelijk uitbuiten.
Plagiaat
Probleem is wel dat als het om zwaardere politieke functies gaat, het parcours van mevrouw Von der Leyen in een neerwaartse spiraal is terechtgekomen. Ik heb het niet over de verdenkingen van plagiaat bij een dissertatie maar om haar min of meer mislukte ministerschap op Defensie.
Feit is dat vandaag Von der Leyen door maar 35 procent van de Duitsers positief wordt beoordeeld. Toen hij hoorde dat ze de uitverkorene was, kon haar landgenoot en oud-voorzitter van het Europese parlement Martin Schulz zich niet inhouden. Lijkwit moet hij zijn geweest toen hij in een tweet Von der Leyen ‘de zwakste Duitse minister’ noemde en opmerkte: ‘Dat is kennelijk genoeg om commissievoorzitter te worden’.
Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat een quasi brekebeen die buiten Duitsland onbekend was, formeel de bazin van Europa wordt? Dit lijkt het werk te zijn van Napomacron (bijnaam van de Franse president Macron) die van plan is Europa ooit te veroveren. Door een Duitse op de EU-troon te zetten?
Jawel, want Ursula spreekt niet alleen vloeiend Frans, ze is ook volgens dagblad Le Figaro ‘francofiel’, maar onderschrijft de Europese drift van Macron naar verdere integratie en een Europees leger: “Europa moet nu versnellen. Degenen die vooruit willen moeten dat kunnen doen zonder door anderen te worden geblokkeerd”, zei ze vorig jaar.
Ondemocratisch handjeklap
De keus voor Ursula von der Leyen door de kissebissende EU-leiders was niet alleen een zware bevalling maar ook een staaltje van ondemocratisch handjeklap. Het hele spitzenkandidatengedoe bleek maar een pover toneelstuk waarin veel energie en illusies verloren zijn gegaan.
Het Europese parlement is glansrijk buitenspel gezet, behalve natuurlijk wanneer dat zou weigeren Von der Leyens benoeming te bekrachtigen. Maar in dit geval, waarschuwen EU-diplomaten, zou het oordeel van de geschiedenis loeihard worden: eerste vrouwelijke commissievoorzitter door machoparlement afgewezen. Zie hier hoe het diversiteitsideaal soms in ordinaire chantage kan veranderen.
