Donald Trump wil koning worden van de geopolitieke jungle.
span>Zelfbeheersing is een van de belangrijkste lakmoesproeven om onderscheid te maken tussen mensen en andere sociale dieren. Grote menselijke leiders, zowel in het verleden als in het heden, schieten in dit opzicht vaak tekort. In plaats daarvan strijden deze leiders, vooral omdat ze hun landen mobiliseren voor oorlog, om het onderscheid de alfamannetje te zijn.
De boeken van primatoloog Frans de Waal helpen dit fenomeen te verklaren. In studies met sociale dieren wordt de hoogstgeplaatste persoon vaak aangeduid als de alfa. Toegepast op mensen, wordt deze aanduiding in de volksmond toegepast op dominante (mentaal of fysiek) mannen aan de top van de sociale statushiërarchie die meer toegang hebben tot macht, geld en partners, die ze verkrijgen door fysieke bekwaamheid, intimidatie en dominantie. Een alfa wordt meestal beschrevenals een ‘echte man’. Ook wordt hij gezien als een man, een krijger, een staande man, een leider, de man waarnaar anderen op zoek zijn voor motivatie en inspiratie, vaak met een vleugje jaloezie. Meestal is de alfa sociaal agressief, degene voor wie bèta’s en degenen die zelfs lager in de pikorde staan een onderdanige rol spelen. Zulke luidruchtige, opdringerige en agressieve jongens met ego-energie proberen altijd hun eigen zin te krijgen.
De bovenste regionen van politiek en samenleving zijn de natuurlijke habitat voor menselijke alfa’s. Sommigen van hen zijn aardige, fatsoenlijke mensen. Anderen zijn tirannen, dictators en terroristen, en zij zijn de gevaarlijkste: Stalin, Hitler, Saddam Hoessein van Irak, Augusto Pinochet van Chili, Idi Amin Dada van Oeganda, Robert Mugabe van Zimbabwe, Charles Taylor van Liberia, François Duvalier van Haïti, Slobodan Milošević van Servië.
In 2019 is het buitenlands beleid nog steeds niet veel afgeweken van de wetten van de jungle, hoewel de politieke spelers op hoog niveau van onze tijd pakken dragen. Ze gebruiken ook moderne technologie – camera’s, Twitter – waardoor ze op wereldniveau nog gevaarlijker zijn dan ooit. De regels van het geopolitieke spel zijn complexer dan voorheen, maar de basis is beschamend hetzelfde. Sommige van deze regels, naast ‘survival of the fittest’, zijn ‘eten of gegeten worden’, ‘alles mag’ en ‘hond eet hond’.
De machtigste van deze hedendaagse frontmannen hebben één ding gemeen dat hen meer dan enige politieke doctrine verenigt. Het zijn xenofoben die hun best doen om hun land te reinigen van alles wat buitenlands is, ongeacht de kosten voor democratie en mensenrechten. De Russische president Vladimir Poetin en de Hongaarse premier Viktor Orban delen een gemeenschappelijke minachting voor de westerse liberale waarden, inclusief een meer inclusief immigratiebeleid, en ‘hebben hun speciale relatie in de loop der jaren gehandhaafd en verbeterd, zelfs toen de EU sancties tegen Moskou ten uitvoer legde tegen de annexatie van Rusland van de Krim. ”Rechtse populisten in heel Europa prijzen Orban voor zijn afschuwelijke immigratiebeleid en bewonderen Boris Johnson voor zijn krachtige standpunt tegen de EU.
De Turkse sterke man Recep Tayyip Erdogan haalde onlangs de krantenkoppen toen hij beloofde dat zijn land “de hoofden zou verpletteren” van Koerdische militanten als ze zich niet op tijd terugtrekken uit een geplande “veilige zone” in Noord-Syrië. Slechts een maand geleden waarschuwde Erdogan ook dat Turkije zijn grenzen zal openen en 3,6 miljoen vluchtelingen naar Europa zal sturen als een waarschuwing naar Europese landen om de militaire actie van Turkije in het noorden van Syrië niet te bekritiseren. Boris Johnson verzekerde Europa ook dat hij, in samenwerking met de Franse president Emmanuel Macron, dergelijke nieuwkomers, die hij ‘illegalen’ noemt, terug zal zetten van Britse kusten. Annette Elder, lid van de immigratiecommissie van de Law Society, vertelde het persbureau PA: “Het is duidelijk dat het niet mogelijk is om te zeggen dat iedereen die het Kanaal oversteekt met kleine boten uit Frankrijk zal worden teruggestuurd. Het VK is gebonden aan wettelijke verplichtingen. Dit is een ander voorbeeld van de manier waarop asielzoekers worden gecriminaliseerd. Het geeft de situatie verkeerd weer. Iedereen heeft het recht om asiel aan te vragen. ‘
Aan de overkant van de oceaan hield de veel bekritiseerde maar toch wettelijk gekozen president Donald Trump een toespraak voor de wereld over het vermoorden van Abu Bakr al-Baghdadi, een andere alfamannetje uit een andere jungle. Met zijn onvergeeflijke gezichtsuitdrukkingen, alfahoudingen en vulgaire woordkeuze benut Trump het allemaal: zijn dominante positie, camera’s, adrenaline, arrogantie en een ongeremd plezier van zijn eigen (gebrek aan) welsprekendheid. Trump’s beschrijving van de gebeurtenis is controversieel en veel details blijven in vraag vanuit moreel, esthetisch of puur feitelijk standpunt. Zijn interpretatie van de laatste momenten in het leven van al-Baghdadi werd zo vaak herhaald dat Trump’s intentie om een brullende boodschap naar zijn vijanden te sturen maar al te transparant was: “Ik ben de enige echte alpha die ik heb gewonnen. Hij was geen held maar een lafaard die stierf als een hond. ”In feite is Trump geen officier en heer, maar eerder een pestkop en een boor, zelfs in de overwinning. Toch slaagt hij erin de macht vast te houden. Op dit moment tenminste.
Trump’s tegenhangers in andere landen zijn helemaal niet geschokt door zijn optreden. Ze zijn te bang of te beschaamd of te diplomatiek om kritisch te zijn. Er zijn enkele droge felicitaties en zachte waarschuwingen voor de komende tijden. Zijn deze tegenhangers gewoon tolerant? Misschien accepteren ze een gedragspatroon dat te veel lijkt op dat van hen. Tolerantie is een mooie kwaliteit, maar het vereist geen acceptatie van het ondraaglijke.
Een duidelijke indicatie van de alpha-mannelijke status is de reactie van anderen in het bos die zijn beslissende dreun op zijn borst waarnemen. Deze waarnemers verspreiden zich, houden afstand en blijven zwijgen. Maar net als in de film met dezelfde naam, voorspelt de stilte van de lammeren slechte dingen die komen gaan. De politici denken van niet. Ze denken dat ze meesters in het spel zijn en het ‘buitenlands beleid’ of diplomatie of wat dan ook noemen. Het is niet verwonderlijk dat geen officiële overheidsbronnen kritiek hadden op de eerder genoemde toespraak van Trump, zijn modus operandi of zijn gebruik van retoriek. De andere ongeremde opscheppers op het wereldtoneel, althans degenen die leiding geven aan krachtige geïndustrialiseerde landen, zijn op dezelfde manier ‘beschermd’.
Gezien hoe moeilijk het is om een onderscheid te maken tussen de taal en de stijl van gekozen leiders en de ‘boze honden’ waartegen zij zich verzetten, hoe kan iemand anders dan sciencefictionschrijvers een optimistische toekomst zien? Hier is een even relevante vraag: wat betekenen de termen ‘terrorist’, ‘tiran’ en ‘dictator’, die gekozen leiders te veel gebruiken, echt? Misschien is geopolitiek niets meer dan een jockey voor positie tussen deze alfahonden met de indirecte toestemming van de stille lammeren.
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.