Wat voor columniste bent u dan? Eerst het volk op stang jagen en dan de woorden die u opschreef terugnemen? Als columniste die in de schijnwerpers staat behoort u toch beter te weten? Wat was het excuus voor de excuses? Waren het de dreig e-mails, de media en de rest van het volk die maakten dat u zich genoodzaakt voelde om uw keutel weer in te trekken? Of bent u gewoon net zoals als de rest van de bekende Nederlanders? Eerst blèren en dan sorry zeggen? U schreef donderdag dat u “geen seconde had getreurd om de slachtoffers van de MH17 maar wél om Nouri”.
Weet u wat het mooie van de eigen gedachten is? Dat u alles mag denken en voelen, maar het niet voor niets gedachten worden genoemd. Héél soms is je bek houden tig keer beter dan je smoel open te trekken en er alles uit gooien! Ik weet daar alles van. In tegenstelling tot u word ik niet massaal gelezen. Ik heb in jaren van stukjes schrijven een prachtig aantal volgers aan mij weten te binden. Mijn lezers zijn niet gek, zijn soms extreem rechts of links, máár niet gek!
Ik wil net als u soms alles wat ik denk opschrijven, zoek de grenzen op en raas er met een sneltreinvaart keihard overheen! Het mooie is dat er op elk toetsenbord een deleteknopje zit! Dat mag je indrukken en alles wat het brein wil uitschreeuwen kan je dus wissen. Soms moet dat, want de vrijheid van meningsuiting bereikt -ondanks de totale vrijheid van de columnisten op deze site- soms een muur van fatsoen. Alles wat ik opschrijf, meen ik echt, het komt uit de punten van mijn tien tenen. En toch, ik lees alles na. Wis en type opnieuw de woorden in, omdat het soms te radicaal en pijnlijk is.
U was gisterenavond bij het zomers programma voor de late opblijf kijkers van die Beau Van Erven Dinges. Daar kreeg u de kans om de geschreven woorden te onderbouwen. Niets van dit alles, stotterend zat u timide voor zich uit te staren. Beetje nep verlegen, brabbelde u dat er soms geen antwoorden zijn voor gevoelens. Dat klopt, en nogmaals: daarom moeten wij soms niet alles opschrijven. Gevoel is nou eenmaal moeilijk te verwoorden. Toen de vraag over “Eigen volk en Marokkaans zijn” werd gesteld, viel u helemaal stil. Ik snap dat wel, u schreef immers in de column en ik quote “het was een zwarte dag voor de familie en naaste van de 298 slachtoffers, maar omdat het vooral om NEDERLANDERS ging werd het een nationaal trauma…”
Misschien is dit wel het smerigste zinnetje uit uw column. Waarom geeft u niet eerlijk toe dat het leed van Nouri u zo raakt omdat het om een Marokkaan gaat? Zeg gewoon oprecht en met de ogen strak in de cameralens dat de pijn die u zelf in de column beschrijft om zijn lijden, extra hard binnenkomt omdát hij een Marokkaan is! Daar is namelijk niets mis mee, u mag zelf weten welke ramp u erger vindt. En het zal u ook verbazen dat juist het volk behoefte heeft aan eerlijkheid. Niet zoals Sylvana en haar clubje of de DENK-partij zich verschuilen achter vermeende discriminatie óf het zogenaamd niet mee mogen spelen en uitsluiten! Die kletspraat kennen wij inmiddels wel, en daar wordt íédereen een beetje moe van. Daarbij herdenken wij zo vaak en veel, omdat de wereld elke dag weer opgeschrikt wordt met aanslagen en dood. De vlaggen hangen bijna elke week wel een keer halfstok, de nationale gebouwen verlicht in de kleuren van het getroffen land.
Excuus aangeboden, en daarmee denkt u weg te komen? Als ik het AD was zou ik met onmiddellijke ingang uw columns schrappen. Er is namelijk geen plaats voor een mevrouw die de al heersende tweedeling nóg meer op de spits drijft. Hulde aan de Marokkaanse gemeenschap, aan hen die zich tegen uw woorden hebben gekeerd. Die publiekelijk afstand hebben genomen van uw schrijven. Hulde naar alle ‘licht- en donker getinte’ mensen die eindelijk een tegenreactie geven. Wij zijn mensen zoals u spuugzat, en kunnen alleen maar hopen dat het intelligente blanke deel van de Nederlanders niet de vinger naar elke andere huidskleur zal wijzen. Wij hebben nét als elk weldenkend mens tranen gelaten om de slachtoffers van de MH17, om Nouri en om alle andere ellende die er op deze aardbol gebeurt.
Weet u, Mevrouw De Columniste, drama én rampen hebben geen afkomst of geloof. De dood is kleurenblind… En ieder mensenleven dat te vroeg en zonder enige aankondiging wordt genomen is er een te veel.
