Er zijn Duitse politici die zich onderwerpen aan de Verenigde Staten of die vertrouwen op het behoud van de westerse hegemonie. En dan zijn er nog die een persoonlijke campagne lijken te voeren. Ursula von der Leyen behoort tot de laatste.
Wanneer Ursula von der Leyen verschijnt in blauwe en gele gewaden en het verhaal vertelt van de “ongegronde Russische aanvalsoorlog”, mag men niet vergeten hoeveel ze vanaf het begin heeft geprobeerd om Duitsland bij de Oekraïense burgeroorlog te betrekken. Terwijl Angela Merkel in ieder geval deed alsof ze vrede wilde, wilde Von der Leyen, de toenmalige Duitse minister van Defensie, de KSK aan het front zien.
Haar ambtstermijn werd vooral herinnerd vanwege de genereuze opdrachten die aan adviesbureaus waren toegekend en een veel te dure renovatie van de Gorch Fock. Maar hun aanpak van de zich ontwikkelende burgeroorlog in Oekraïne was minstens zo dubieus en bleef uiteindelijk even onduidelijk als hun financiële gedrag. De Duitse media lijken echter geen interesse te hebben in het herinneren van deze gebeurtenissen.
Voor de eerste, grotere, is dat behoorlijk verbazingwekkend. Het ging immers volgens de toenmalige berichten om de “ontvoering” van OVSE-waarnemers, hun “gijzeling” in Slavjansk. Het verhaal domineerde een week lang de krantenkoppen, om uiteindelijk spoorloos te verdwijnen.
Het verhaal begon op 25 april 2014. Een internationale ploeg officieren onder leiding van de Duitse kolonel Axel Schneider werd gearresteerd bij een wegversperring van een militie nabij Slavyansk. Naar verluidt waren dit OVSE-waarnemers; de OVSE ontkende dit op dezelfde dag, maar de Duitse media hebben deze ontkenning nooit geaccepteerd. Schneider had twee dagen eerder een interview gegeven, volgens welke hij ter plaatse was om de operationele paraatheid van het Oekraïense leger te controleren. In werkelijkheid waren het dus militaire adviseurs.
Twee dagen na hun arrestatie werd er een persconferentie gehouden in Slavyansk. Het werd duidelijk dat de hele strijdmacht die naar verluidt onder het Weense wapenbeheersingsdocument reisde, in burgerkleding was aangehouden. En de vermeende OVSE-bus had, in tegenstelling tot de gewoonte van de organisatie, alleen een handgeschreven kartonnen bord met het opschrift “OSCE” achter de voorruit. Ze hadden ook een kaart van die wegversperringen. Waarom ze in dit gebied rondtrokken en waarom in burgerkleding, is achteraf nooit duidelijk geworden. Dit laatste is hoogst ongebruikelijk omdat het Weens Document uniformen en naambadges vereist, en onder de staat van beleg worden soldaten die in burgerkleding achter de vijandelijke linies worden aangehouden, niet beschermd door de Geneefse Conventie,
Ongeacht of men op dat moment een oorlog in de situatie zag of niet, dit gedrag was buitengewoon onzorgvuldig en raadselachtig. Het feit dat de hele troep op de persconferentie in Slavyansk als “gasten” en niet als “gevangenen” werd gepresenteerd, gaf in ieder geval aan dat dit detail van de staat van beleg een rol speelde. Als het verzoek om in burgerkleding te rijden van het Duitse Ministerie van Defensie kwam (wat voor de hand ligt aangezien Schneider de hoogste officier was), zij het nauwelijks in de vorm van een bevel, dan werd deze bus met opzet in de val gelokt. Mogelijk in de verwachting dat de gevangenen zouden worden behandeld zoals spionnen volgens het oorlogsrecht mogen worden behandeld.
Onderhandelingen tussen de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov en Slavyansk leidden er uiteindelijk toe dat de groep na een week werd vrijgelaten. Vreemd genoeg was er daarna geen media-uitbuiting, hoewel alles in het werk werd gesteld om de opstand in Donbass te demoniseren; je zou verwachten dat in de weken die volgden het onderwerp en de deelnemers van de ene talkshow naar de andere zouden gaan. Maar met de terugkeer van de gevangenen was het hele verhaal voor eens en voor altijd uit de media verdwenen.
Het is niet verwonderlijk dat in Slavjansk – dat toen al werd beschoten door Oekraïense legerhelikopters, waar regelmatig schermutselingen uitbraken bij de toegangswegen en waar pamfletten waren uitgegooid die een aanval aankondigden – de troepen zenuwachtig reageerden. Daarvoor waren leden van de Rechtse Sector, dwz Oekraïense nazi’s, verschillende keren in de stad opgepakt. Een paar dagen voor de gruwel van Odessa stond de botsing tussen de inwoners van Donbass en de staatsgreep in Kiev op de rand van een burgeroorlog – maar het had nog voorkomen kunnen worden.
In de Duitse media was er veel ophef over de “gijzelers”. En het was Ursula von der Leyen, de toenmalige Duitse minister van Defensie, die opriep om de KSK te sturen om de gijzelaars te bevrijden. Als het had gezegevierd, zou Duitsland vanaf het begin direct betrokken zijn geweest bij de Oekraïense burgeroorlog.
Deze eis kon destijds worden gezien als een misstap. Tenminste als men alle eigenaardigheden rond dit verhaal vergeet, die suggereren dat de Duitse autoriteiten al betrokken waren bij het ontstaan van deze situatie. Overigens was er ook een bericht dat het konvooi dat de vrijgelatenen uiteindelijk naar Moskou bracht onder Oekraïens vuur kwam te liggen; ook dit detail heeft de Duitse pers nooit gehaald.
Een paar weken later werd duidelijk hoe nauwkeurig de classificatie van deze groep als spionnen was. Toen aan het licht kwam dat niet alleen de BND de westerse leden van de groep had voorbereid, maar dat de Amerikaanse militaire inlichtingendienst DIA vervolgens de Bundeswehr had gevraagd de bevindingen door te geven . Tegelijkertijd bewijst dit verzoek dat de Duitse deelname aan de toenmalige ontwikkelingen in Oekraïne zeker gelijke tred kon houden met die van de VS.
Dat was echter niet het enige moment waarop Ursula von der Leyen een bijzondere gretigheid toonde om op de een of andere manier Duitse troepen Oekraïne binnen te krijgen. In het najaar van 2014, nadat het eerste akkoord van Minsk tijdelijk tot een staakt-het-vuren had geleid, verklaarde ze dat de OVSE Duitse troepen had gevraagd als vredestroepen. Tweehonderd parachutisten moesten zich voorbereiden op inzet . Ook in dit geval duurde de ontkenning enkele dagende OVSE dat zij nooit Duitse troepen had opgeroepen, werd in de Duitse pers ontvangen. Een interessante voetnoot bij deze poging is dat van de 200 parachutisten die door Von der Leyen waren geïnstrueerd om zich voor te bereiden op de missie, er één zich op de eerste dag ziek meldde en volgens de toenmalige pers weer opdook met de Donbass-milities .
Ook al mislukten beide pogingen van Von der Leyen om Duitsland rechtstreeks bij de oorlog in Oekraïne te betrekken, toch zijn ze zeer onthullend als men de rol wil beoordelen die deze vrouw vandaag speelt als voorzitter van de Europese Commissie. Ze is vandaag zeker niet vrediger dan acht jaar geleden. Het kan geen toeval zijn dat zij de minnares van de sancties is geworden. Naast haar neiging tot nepotisme, is haar meest opvallende eigenschap haar vijandige houding ten opzichte van Rusland.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.