De FED liegt over cijfers in het Amerikaans verkiezingsjaar 2017. Net als in Nederland waar Mark Rutte net voor de verkiezingen met mooie cijfers op de proppen komt, zijn er in de VS nieuwe gemanipuleerde cijfers door het FED naar buiten gebracht.
Gisteren publiceerde het Federal Open Market Committee (FOMC) van de Federal Reserve haar notulen, waarbij ook werd aangegeven de rente ongemoeid te laten. De derde zin van de notulen begon als volgt:
“De uitgaven van de huishoudens zijn sterk gestegen….”. Om met de woorden van Wall Street’s Charles Schwab te spreken: de Fed “was putting lipstick on a pig” [1].
De gemiddelde Amerikaan kan de verklaring van de Federal Reserve als positief hebben opgevat omdat de media in hun nieuwsgaring het zogenaamde “household spending” gelijk trokken met de “sterke consument”. Niets is minder waar. De cijfers van de bestedingen van de huishoudens worden door de meesterbreinen van Wall Street gebruikt om de 99% van de bevolking naar de mond te praten (en verder leeg te zuigen).
Het is nog maar zes dagen vóór de FOMC verklaring [2] dat USA Today verslag deed over de sterkte van de Amerikaanse consument, gebaseerd op de door het Commerce Department gepubliceerde cijfers van de detailhandelsverkopen. De kern:
De Amerikaanse detailhandelsverkopen waren in augustus gedaald omdat de auto- en benzineverkopen waren afgenomen. De cijfers waren onverwacht zwak, waarbij het blad USA Today twijfels uitte over de groei van de consumentenuitgaven in het lopende kwartaal.
De detailhandelsverkopen waren met -0,3% gedaald, meer dan de -0,1% die economen haddden voorspeld. De zogenaamde core retail sales, waarbij volatiele zaken als auto’s, benzine, bouwmaterialen en horeca zijn uitgesloten, daalden met -0,1%. Een tegenvaller want economen hadden een toename verwacht van +0,4%.
Hoe kan het dat de uitgaven van de huishoudens de ene kant op gaan, en de consumentenuitgaven de andere?
Het Bureau of Labor Statistics (BLS), onderdeel van het Amerikaanse Department of Labor, stelt dat zij zelf de “belangrijkste federale instelling is die verantwoordelijk is voor het meten van de activiteiten op de arbeidsmarkt, de werkomstandigheden en prijswijzigingen in de economie”.
Het BLS rekent ook uitgaven als woonlasten, transport, onderwijs, particuliere verzekeringen en pensioenen mee in haar “household spending” [3] data. BLS vertelde het volgende van haar cijfers over het jaar 2015:
“Alle belangrijke componenten van de uitgaven van de huishoudens namen in 2015 toe… Daarvan lieten de persoonlijke verzekeringen en pensioenen de grootste stijging zien: +10,9%. Dat werd gevolgd door de uitgaven voor onderwijs, plus 6,4%, transport plus 4,7% en uitgaven voor amusement, die +4,2% stegen.”
Verder kwam het BLS er achter dat de stijging van de uitgaven voor onderwijs (door de huishoudens) vooral veroorzaakt werden door een stijging van +63,7% van de financieringskosten (leningen) en de rentebetaingen op studieleningen….
De griezelverhalen die verteld werden door het Consumer Financial Protection Bureau over jong studerende schuldenslaven [4] van de banken van Wall Street gaven de slechte statistieken in ieder geval een gezicht. De één procent van de Amerikaanse bevolking had gewoonweg een meer ingenieuze manier gevonden om de overige 99% te bedotten door het “household spending” te noemen.
De statistische gegevens van het BLS over de woonlasten verdoezelen ook de financiële ellende die miljoenen Amerikanen moeten ondergaan als gevolg van de praktijken van hedgefondsen en private equity funds van Wall Street. Die kopen massaal huizen die onder water staan op en gaan het verhuren tagen tarieven die vèr boven de markt liggen. In een rapport van American Prospect Magazine van vorig jaar herfst [5] is het volgende te lezen:
“…in gebieden waar investeerders van Wall Street een aanzienlijk aantal van deze eengezinswoningen hebben – inclusief Atlanta, Las Vegas, Phoenix, Miami, Tampa, Orlando, Charlotte, Dallas, Chicago, Detroit, Denver, en Los Angeles – hebben hun praktijken huurders benadeeld en de lange termijn stabiliteit van de buurt ondermijnd.
In april dit jaar, bijvoorbeeld, werd een kwart van alle verkochte woningen door investeerders cash voldaan. Sinds 2010 hebben institutionele beleggers, gesteund door Wall Street, in totaal 528.369 in de VS opgekocht, aangevoerd door Florida (78.155), California (52.802), Georgia (46.914), Arizona (35.979), en North Carolina (34.769), meldt RealtyTrac…
Alles bij elkaar heeft Wall Street hier dan zo’n $70 miljard bij elkaar geschraapt om huizen op te kopen.”
Een rapport van Pew Charitable Trusts [6] van 30 maart 2016 zet de gevolgen hiervan voor huishoudens met lage inkomens in perspectief:
“Sinds de start van de huizencrisis in 2007 is het huizenbezit onder huishoudens in de midden- en boven (inkomens)klassen gedaald. Deze dallingen hebben effect gehad op de markt voor huurhuizen, omdat voormalige eigenaren verhuurders werden, waardoor de leegstand op een historisch lage 7% uitkwam. De “verdwenen” voorraad huurhuizen stuwde de huurprijzen dramatisch op; in 2014 betaalden huurders uit alle inkomensklassen een hoger deel van hun besteedbaar inkomen aan woonlasten, méér dan in elk ander jaar sinds 2004. Huishoudens metr lage inkomens zijn vaak de helft van hun budget kwijt aan woonlasten.”
Die toename van de uitgaven van huishoudens in de VS is niet iets om over naar huis te schrijven. De opbrengsten die de doorsnee Amerikanen dus op tafel leggen gaan naar dezelfde 1% die de economie in 2008 in de afgrond duwde, waardoor de grootste vernietiging van welstand van de gemiddelde Amerikaan (sinds de Grote Depressie) plaatsvond.
Die 1% heeft nu dus ook creatieve manieren gevonden om nòg meer weg te halen bij de overige 99% (die dat dankzij de overheid niet in de gaten heeft).
