Overwinningsdag – 9 mei – zojuist gekomen en gegaan. Zoals altijd was het een enorme en trotse vakantie in Rusland en in vele andere voormalige Sovjetrepublieken zoals moslim Kazachstan: maar in heel Europa en Noord-Amerika – stilte.
Geen enkele Amerikaan of Brit van 100.000 mensen realiseert zich vandaag of herinnert zich dat 90 procent van alle nazi-soldaten die in de Tweede Wereldoorlog zijn gedood door het Rode Leger zijn gedood. In plaats daarvan, zoals Tim Kirby op deze pagina’s opmerkte, is het dragen van SS-uniformen in Letland vandaag vrij toegestaan door de regering, terwijl het dragen van uniformen van het Rode Leger zwaar beboet wordt. Toch leven 320 miljoen Amerikanen in een verhoogd gevaar van een onnodige nucleaire oorlog om zulke nazi-geliefden en holocaustontkenners te verdedigen die graag de bescherming van hun NAVO-schild in heel Oost-Europa willen uitbuiten en verdraaien.
Je zou nooit gissen van het meedogenloze spervuur van spot en minachting tegenover Rusland vandaag dat tijdens de Tweede Wereldoorlog, de Russen en de Sovjet-Unie enorm populairder waren in het Britse stervens dan de Verenigde Staten en het Amerikaanse volk.
Toch bleek uit opiniepeilingen van begin 1942 tot de oorlog dat veel meer Britten de overwinningen en opofferingen van het Russische volk bewonderden en de welvaart, het gemak, het vertrouwen en – in hun ogen – arrogantie van de Amerikaanse soldaten die hun land binnenstroomden, kwalijk namen.
Voor het oorlogsjaar van D-Day naar de overwinning, vochten miljoenen Amerikaanse soldaten dapper en goed over Continentaal Europa, maar strategisch waren zelfs hun grootste overwinningen niet meer dan een sideshow in vergelijking met de titanenstrijd in het Oosten.
Ironisch genoeg blijven hedendaagse Britse historici veel evenwichtiger dan die in de VS. Zulke uitstekende wetenschappelijke en populaire historici als Richard Overy, Andrew Roberts en Max Hastings benadrukken vrij en herhaaldelijk dat de kolossale strijd aan het oostfront de strategische spil was van de hele oorlog en dat al het andere verbleekte in vergelijking.
Maar in de Verenigde Staten blijven zelfs zogenaamd veelgeprezen populaire historici een bijziende visie hebben en verwerpen ze kinderlijk de meest vanzelfsprekende feiten. Excellente vakwetenschappers schrijven eersteklasstudies, maar onder populaire historici en op televisiedocumentaires is de onwetendheid beschamend.
Dit is een schande en het heeft de zwaarste gevolgen voor de wereldvrede. Het communisme is allang voorbij en het Russische volk onder president Vladimir Poetin blijft hard en indrukwekkend werken aan de heropbouw van hun samenleving. Maar elk jaar, wanneer de dag van de overwinning komt, blijven de leiders, geleerden en opinievormers in het Westen het standvastig negeren.
Door dit te doen ontkennen ze niet alleen de herinneringen van de miljoenen soldaten van het Rode Leger die stierven in de strijd tegen de nazi’s. Ze verwerpen ook een mogelijkheid om de spanningen tussen Oost en West te versoepelen.
Toch stond het Rode Leger vrijwel alleen in de Europese strijd tegen de nazi’s vanaf 22 juni 1941 tot de invasie in Normandië en de Sovjet-rol in D-Day zelf was enorm. Het succes van D-Day werd alleen mogelijk gemaakt door de buitengewone drive van het Rode Leger van Stalingrad naar de Elbe in de twee jaar na de overwinning in Stalingrad op 2 februari 1943.
Slechts elf Wehrmacht-divisies vochten tegen de geallieerde legers in Normandië, maar tegelijkertijd streden 228 nazi-divisies tegen het Rode Leger in het oosten. Gelijktijdig met de Slag om Normandië won het Rode Leger de veel grotere overwinning van Operatie Bagration, toen Hitler’s laatste grote concentratie van legergroepen, het Army Group Center, werd vernietigd in wat nu Wit-Rusland is.
Het was ook het Rode Leger dat de grootste en slechtste vernietigingskampen van de nazi’s bevrijdde, waaronder Auschwitz, Majdanek, Treblinka en Sobibor. Maar westerse leiders en NAVO-bondgenoten blijven nu unaniem zwijgen over dit cruciale feit.
In 2015 sloot de Poolse regering president Poetin schandelijk af van de 70 – jarige herdenking in Auschwitz. De voormalige Oekraïense premier Arseniy Yatsenyuk beweerde ooit dat zowel de Sovjet-Unie als nazi-Duitsland de Oekraïne binnenvielen (in feite heeft het Rode Leger Kiev bevrijd) en dat de Oekraïense strijdkrachten de vernietigingskampen alleen hebben bevrijd. Dit was een Grote Leugen die George Orwell’s Ministerie van Waarheid waardig was .
Deze hatelijke en onbeduidende daden, enthousiast omarmd door Amerikaanse neoliberalen en neoconservatieven, hebben er alleen maar voor gezorgd dat de Russen nog meer in het Westen worden verbitterd.
Een waarheidsgetrouwe en genereuze erkenning van de leidende Sovjetrol bij de overwinning van 1945 zou dienen als een herinnering aan hoeveel de Verenigde Staten en de Sovjetunie samen konden bereiken in hun gezamenlijke triomf over het fascisme. Het zou Amerikanen en Russen eraan herinneren hoe belangrijk het is dat de twee naties opnieuw partners zijn tegen terrorisme, transnationale misdaad, drugshandel, seksuele slavernij, klimaatverandering en nucleaire proliferatie.
Het eren van de grote en plechtige viering van Victory Day is gewoon het juiste om te doen – historisch, moreel en politiek. Het Russische volk en zijn bondgenoten betaalden de kolossale prijs in levens en bloed die de overwinning in de Tweede Wereldoorlog vereiste. Het onteren van hun geheugen is schandalig.
