Eric Zemmour, de nieuwe extreemrechtse Franse Trump

Nu kan er rustig verder worden gespeculeerd over de datum hij zijn kandidatuur aan aankondigingen voor de presidentsverkiezingen volgend jaar. Dat is de beste publiciteit die Eric Zemmour zich kan voorstellen. The New York Times , Die Zeit , de Times , de Frankfurter Allgemeine Zeitung , de Volkskrant hebben het allemaal over Eric Zemmour. In België krijgt Mia Doornaert, bekend om haar uitgesproken en vaak controversiële beginnen, zelfs zendtijd aangeboden in het actualiteitenprogramma ‘De Afspraak’ op ‘Canvas’, het tweede televisienet van de Vlaamse publieke omroep, om de loftrompet over Zemmour af te steken. In haar column in De Standaard heeft zij het één dag later opnieuw over de ‘schitterende polemist’ . Misschien Ruud Goossens, redacteur bij dezelfde krant het standpunt op zijn heupen wanneer hij in zijn artikel De rode loper voor een haatzaaier schrijft: “Dit is geen pleidooi voor een cordon médiatique, wel voor een heel alerte omgang met xenofoob gedachtegoed, door journalisten, professoren én collega-politici.“

Moeten wij het dan over Zemmour hebben? meerdere zullen zeggen van niet. Over hem schrijven, hoe kritisch de visie ook is, geeft Zemmour waar hij het meest naar hunkert: aandacht. Bovendien leerden we vijf jaar geleden bij de campagne van Donald Trump al dat een mediahype niet onschuldig is: het was brandstof voor zijn beweging.

graadmeter. niet schrijven over Zemmour, hoe ethisch de redenen ook zijn, kan de twijfelaars in zijn kamp doen belanden. De weigering om zijn onwaarheden weer te leggen kan worden ingesteld als opstelling van onverschilligheid. We kunnen doen alsof we niet geïnteresseerd zijn in Zemmour maar hij is wel degelijk geïnteresseerd in ons.

Als het over Zemmour gaat ook vaak gerefereerd naar de vergelijkbare met Franse intellectuelen die einde 19de, begin 20ste eeuw uiterst rechtse ideeën ontwikkelen te slijten. Edouard Drumont bijvoorbeeld waarschuwde in zijn 19e-eeuwse bestseller ‘La France juive’ (het Joodse Frankrijk) voor een internationale Joodse samenzwering dat vastbesloten was “Frankrijk te ruïneren en te monopoliseren”. De antisemiet Maurice Barrès is opgesteld in zijn ‘Le culte du moi’ ‘de cultus van het ik) dat het onze eerste plicht is ons zelf te verdedigen tegen de ‘barbaren’ , dat wil zeggen tegen alles wat ons dreigt te verzwakken. Frankrijk is de Moi van Zemmour en de islamisten zijn barbaren.

Zemmour is momenteel op een landelijke boekentournee die ook dienst doet als pre-campagnerondgang voor de Franse presidentsverkiezingen van 2022. Van het boek dat hij aanprijst, ‘La France n’a pas dit son dernier mot’ (Frankrijk heeft zijn laatste woord nog niet gezegd ) zal in de eerste week na publicatie meer dan 80.000 exemplaren verkocht zijn.

Tijdens zijn lange carrière als gevormd van de ‘ondergang van Frankrijk’ gebruikt Zemmour altijd dezelfde terminologie. Eén van de belangrijke termen is ‘de grote vervanging’ . Het begrip is gepopulariseerd door de Franse extreemrechtse racistische samenzweringstheoreticus Renaud Camus. Het is de complottheorie die stelt dat, met de samenwerking van een kosmopolitische en stedelijke elite, de bevolking van het land wordt vervangen door niet-blanke volkeren. Geobsedeerd door dit idee wijst op het geval van Seine-Saint Denis. Dit Parijse stadje, “lang het historische hart van Frankrijk, waar de graven van onze koningen zich mos” , wordt een “limenclave aan de heerschappij van Allah”.Seine-Saint Denis, zo voorspelt hij, zal het Franse Kosovo worden een slagveld tussen tegengestelde religieuze instelling.

De ‘demografischeversie’ is een feit, in Zemmour, geen mythe. En de Franse feministen collaboreren daarbij. In zijn boek schrijft Zemmour: “De enige jonge mannen die van de feministische dampenliga’s toestemming krijgen om zich de verguisde codes van de viriele psyche van weleer te eigenen en in stand te houden (zijn) jonge zwarten en Arabieren.” (…) De blanke jongeren verpletterd doorzitten schuldgevoel van de slavenbe werdende kolonisator, de zwarte van Arabische jongere genoot van de pampa’s van de blanke vrouwen.” Frankrijk is om “zich zonder schaamte te geven” aan hun (authentiek mannen)“hen seksueel moeten domineren.”

Volgens vrouwenhater Zemmour ( “Macht trekt vrouwen aan, het ligt in hun archaïsche brein”, “Ik heb nooit een vrouw ontmoet die zo intelligent is als ik” ) moeten Franse nog nooit vrouwen fokkers worden, ondergeschikt aan blanke Franse mannen, als Frankrijk de ‘ grote vervanging’ wil stoppen. In zijn essay ‘Le premier sexe’ De sexe) van 2006 maakt hij zich zorgen over de eerste vrouwelijking van de samenleving, die het land uit de geschiedenis dreigt te duwen. “Vrouwen rijden wanneer er snelheidsbeperkingen zijn; zij roken wanneer tabak dodelijk is; zij gelijkheid wanneer politiek niet langer relevant is; zij stemmen links wanneer de revolutie voorbij is. (…)Ze vernietigen niet, ze beschermen. Ze creëren niet, ze onderhouden. Ze vinden niet uit, ze conserveren. (…) Door zich te feminiseren, zichzelf te ontwikkelen, elke poging, elke vernieuwing, elke vernieuwing.”

Maar gerust, naast de vrouwen zin er nog vele andere problemen.

In “Le zelfmoord Français” (de Franse zelfmoord) dat hij in 2014 ook wordt de zelfmoord van Frankrijk ook genoemd wordt de zelfmoord van Frankrijk, ook gestuwd door de mondialisering, het financieel kapitalisme, het Europa van Brussel, de euro, Engeland, Duitsland, de VS, de Angelsaksen, de protestanten, mei ’68, de linksen, de rechtsen (over extreemrechts heeft hij het niet), de centristen, de antiracisten, de verschillende communautaristen, vooral de joden en de moslims, de ecologisten, de homoseksuelen, de technocraten, de bobo’s, de immigranten… Ik vergeet er zeker nog een aantal maar, toegegeven, ik heb het boek van meer dan 500 bladzijden nooit kunnen uitlezen. Veel te vermoeiend.

Er is nochtans hoop dat Eric Zemmour recepten aan biedt. Hij stelt bijvoorbeeld voor om een ​​wet uit het begin van de 19e eeuw die niet-Franse namen opnieuw in te voeren. “Ik vind het triest dat Franse kinderen Mohammed heten.” Dat is natuurlijk voorkomen. Een veel krachtiger medicijn is ‘re-emigratie’ . Re-e is een antwoord op wat Zemmour één ”van de fundamentele elementen van de beschavingsstrijd” vind: het demografisch evenwicht. Beter dit dan, stelt hij, het alternatief: ‘chaos en burgeroorlog ‘.

Op een vraag daarover van een journalist van de Italiaanse krant Corriere dela Serra , bij “Ik weet het, het is onrealistisch, maar de geschiedenis is verrassend. Wie zou in 1940 gedacht hebben dat een miljoen pieds-noirs twintig jaar later Algerije vertrekken om naar Frankrijk terug te keren? Of dat na de 5 of 6 miljoen Duitsers Midden- en Oost-Europa, waar zij eeuwenlang hadden gewoond, oorlog hebben verlaten?” Een deportatie om een ​​burgeroorlog te voorkomen…

In zijn nieuwe wekte Zemmour verontwaardiging in de Frans-Joodse gemeenschap door kritiek te uiten op de ouders die in 2012 hun kinderen, vermoord door de jihad-terrorrist Mohammed Merah, niet in Frankrijk maar in Israël begroeven. Zemmour is een nakomeling van Sefardische Algerijnse Joden sterven in 1940 door Pétain van hun Franse nationaliteit werden beroofd. Toch verdedigt Zemmour de nazi-collaborateur gretig voor het ‘beschermen’ van de Franse Joden in de Tweede Wereldoorlog. Nepnieuws, een bevestigen die door geschiedenisonderzoek al meer dan vijftig jaar wordt tegengesproken. Maar Hannah Arendt betoogde al in haar boek ‘De oorsprong van het totalitarisme’ , dat Franse Joden ‘meer chauvinistisch waren dan autochtone Fransen’ .

De Zemmour-bubbel kan natuurlijk leeglopen Hij kan ook verder groeien, zoals in de Verenigde Staten gebeurde met Trump. Jean-Marie Le Pen zei in een interview met Le Monde : “Het enige verschil tussen Eric en mij is dat hij joods is. Moeilijk om hem een ​​nazi of een fascist te noemen. Dit geeft hem meer vrijheid” .