Een crisis dreigt met ongewenste gevolgen
De nep-leenrente van de New York Fed in de meest recente bailout van de grootbanken op Wall Street (de repo-crisis) roept de frauduleuze en criminele activiteiten van die banken tijdens het Libor-schandaal weer in herinnering. Als we niet oppassen worden we gecontronteerd met een crisis met ongewenste gevolgen.
Als het gaat om de mentaliteit van Wall Street, is er de gedachte dat het legaal is als je ermee weg kunt komen. Die gedachtengang lijkt de Federal Reserve Bank van New York te hebben aangenomen sinds zij in het geheim vele biljoenen dollars in insolvente banken heeft gepompt – in strijd met haar wettelijk mandaat – tijdens de financiële crisis; ook heeft de Fed in het verleden een bankenonderzoeker ontslagen omdat zij weigerde haar negatieve onderzoek naar Goldman Sachs aan te passen; en verzuimde de Fed een reeks misdaden te onderzoeken waarvan zij op de hoogte was gebracht. Hierover hebben wij in het verleden al eens geschreven.
Eén van de misdaden die de New York Fed niet onder de aandacht van de Amerikaanse wetshandhavingsinstanties bracht, was het feit dat de megabanken van Wall Street manipuleerden met de leenrente die ze rapporteerden als hun London InterBank Offered Rate or Libor, een benchmarkrente die wereldwijd wordt gebruikt om derivatenhandel af te wikkelen en ook wordt gebruikt als referentietarief om hypotheekrente, creditcardtarieven, studieleningen en andere consumentenleningen vast te stellen.
De grootste banken op Wall Street hebben gezamenlijk miljarden dollars aan schikkingskosten betaald om (over de hele wereld) vanwege hun praktijken om Libor-tarieven op te trekken om hun eigen handelsposities te verbeteren of, in sommige gevallen, zichzelf gezonder te laten lijken dan ze eigenlijk waren, door een Libor-tarief in te voeren dat onder hun werkelijke kosten lag van het lenen van andere banken.
Op 27 juni 2012 heeft het Amerikaanse ministerie van Justitie bijvoorbeeld het Britse handelshuis en de bank, Barclays, een boete opgelegd van $ 160 miljoen voor het indienen van valse Libor-financieringskosten.
Volgens het Amerikaanse ministerie van Justitie was er sprake van dat “tussen ongeveer augustus 2007 en januari 2009, in reactie op de initiële en voortdurende speculaties in de pers dat Barclays’ hoge Amerikaanse dollar LIBOR-invoering op dat moment mogelijk liquiditeitsproblemen bij Barclays weerspiegelde, en dat leden van het management van Barclays opdracht hadden gegeven die dollar LIBOR-invoering te verlagen. Deze managementinstructie resulteerde vaak in het indienen van onjuiste tarieven door Barclays die niet de waargenomen kosten weerspiegelden voor het verkrijgen van interbancaire fondsen.”
Op 12 december 2012 heeft het Amerikaanse ministerie van Justitie een strafrechtelijke vervolging ingesteld tegen Tom Hayes (pdf hier), een voormalige UBS- en Citigroup-handelaar, in de Libor-zaak wegens aanklachten die “de publicatie van gemanipuleerde rente-informatie in New York, New York” omvatten. Hayes zit momenteel een gevangenisstraf van 11 jaar uit.
Plaats nu deze gebeurtenis tegen de achtergrond van wat er op 17 september dit jaar en sindsdien elke werkdag is gebeurd.
Op 17 september steeg de rente op overnacht-leningen in de repo-markt (repo-leningen) van de typische 2% naar 10%. De Amerikaanse repomarkt is waar banken, hedgefondsen en beleggingsfondsen ‘s nachts leningen aan elkaar verstrekken tegen goed onderpand zoals US Treasury-effecten. De grote piek in de tarieven suggereerde voor velen op Wall Street dat de megabanken op Wall Street zich terugtrokken van leningen aan één of meer financiële instellingen of hedgefondsen uit angst voor hun kredietwaardigheid. Zie ons artikel van 26 november jl, getiteld FED e-mail uit 2008 biedt inzicht in huidige repo-crisis.
Maar in plaats van de vrije markt in staat te stellen verdere prijsvaststelling te onderzoeken op de markt voor nachtleningen en een vrije markt in staat te stellen de werkelijke kosten van het lenen voor specifieke banken te bepalen, sprong de New York Fed op 17 september in de markt en overstroomde het de markt met honderden miljarden dollars per week aan supergoedkope leningen, waardoor de werkelijke financieringskosten op deze markt kunstmatig worden gemanipuleerd en verdoezeld.
De New York Fed grijpt sinds 17 september elke werkdag in op deze markt. Afgelopen donderdag heeft de New York Fed aangekondigd geen plannen te hebben om deze markt op zichzelf te laten functioneren. Zie ons artikel De doodgezwegen bailout.
Vanmorgen heeft de New York Fed aan Wall Street’s handelshuizen weer geld geleend, handelshuizen die het niet met naam wil en zal noemen: $ 26,26 miljard in een nachtlening tegen 1,55% – dat is 8,45% lager dan het niveau waar deze markt op 17 september wilde handelen. Ook vanochtend heeft de New York Fed een lening van 14 dagen van $ 31,269 miljard aan deze markt verstrekt tegen een rentevoet van 1,57%.
Ondanks het feit dat de New York Fed de rentevoeten kunstmatig manipuleert op een belangrijke markt in New York, moet het Amerikaanse Congres nog steeds een openbare hoorzitting houden die uitsluitend op deze kwestie is gericht. Op 5 december hield het House Financial Services Committee echter een hoorzitting met de Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin als enige getuige. Mnuchin fungeert ook als hoofd van de Financial Stability Oversight Council (F-SOC), die verondersteld wordt alle rode vlaggen die de financiële stabiliteit in de VS zouden beïnvloeden nauwlettend te volgen.
Mnuchin werd herhaaldelijk door leden van het comité ondervraagd over wat er op de repomarkt gebeurt. Congreslid French Hill (R-Arkansas) hield er zo zijn eigen mening op na: “Ik denk dat de zorg is dat de Federal Reserve in New York de repomarkt niet ondersteunt. Ze zijn de repomarkt. Ik denk dat dat de uitdaging is. En we zien niet dat de bankreserves meer dan voldoende zijn – miljarden meer dan nodig, bijvoorbeeld voor JPMorgan, $ 120 miljard aan dagelijks contant geld dat bij de Fed wordt aangehouden met een vereiste van $ 60 miljard contant geld, en toch gaan ze daar niet de repomarkt mee op.”
De bedragen die we al een poosje in deze artikelenreeks rondstrooien zijn duizelingwekkend, bijna rampzalig, zowel in termen van omvang als wat ze betekenen voor de Amerikaanse economie (en die van de wereld) als geheel.
We maken ons grote zorgen over twee kwesties: ten eerste is er de reële mogelijkheid van een financiële crash die de Amerikaanse Grote Depressie van de jaren dertig vorige eeuw doet verbleken, en ten tweede is er de realiteit (het beproefde middel) dat de Amerikaanse regering tot nu toe door oorlogen uit de financiële problemen is gekomen.
Heeft u ook in de gaten over welke “schurkenlanden” de Amerikaanse mainstream media hun collectieve oorlogszuchtige artikelen hebben geschreven en nog steeds schrijven? We noemen er maar een paar: China, Rusland, Noord-Korea, Iran……
We brengen in dit verband even de volgende realiteit naar voren: het Amerikaanse leger heeft voor een oorlog het geld noch de wapens noch de wapenproductie of de troepenmacht, waarmee een oorlog kan worden gewonnen met één van de bovengenoemde landen.
Een oorlog met Noord-Korea garandeert bijna een oorlog met China; een oorlog tegen Iran garandeert bijna een oorlog met Rusland.
De Amerikaanse regering moet zich van deze duistere realiteit bewust zijn en een buitenlands beleid opstellen dat zich net zo ver van oorlog kan distantiëren als het Amerikaanse antwoord op al deze uitdagingen zich in werkelijkheid bevindt.