Duitsland heeft het voortouw genomen onder de lidstaten van de Europese Unie om de agenda van Washington voor de verandering van de regime-agenda voor Venezuela te ondersteunen. De hypocrisie en dubbelzinnigheid van Berlijn is verbazingwekkend.
Nog maar een paar weken geleden waren er Duitse politici en media die protesteerden bij de regering-Tromp omdat ze zich in de interne aangelegenheden van Berlijn mengden. Er waren zelfs woedende klachten dat Washington op zoek was naar “regimeverandering” tegen de regering van bondskanselier Angela Merkel.
Die protesten werden aangewakkerd toen Richard Grenell, de Amerikaanse ambassadeur in Duitsland, Duitse bedrijven die betrokken waren bij de Nord Stream 2 gaspijpleiding met Rusland waarschuwde dat ze getroffen zouden kunnen worden door Amerikaanse economische sancties als ze doorgaan met het project voor de zeebodem van de Oostzee.
Grenell provoceerde eerder al woede onder het politieke establishment van Berlijn toen hij openlijk zijn steun gaf aan de oppositiepartij Alternative for Germany. Dat leidde tot consternatie en aanklachten van Washington’s vermeende steun voor regimeverandering in Berlijn. Het waren openbare oproepen tot uitzetting van Grenell vanwege zijn ogenschijnlijke schending van diplomatieke protocollen.
Nu is Duitsland echter schaamteloos aan het toegeven aan een nog schandelijker Amerikaans complot voor regime-verandering tegen Venezuela.
Vorige week gaf de regering van president Nicolas Maduro opdracht tot de uitwijzing van de Duitse ambassadeur Daniel Kriener nadat hij de door de VS gesteunde oppositiefiguur Juan Guaido bij een opvallende gelegenheid had begroet. Guaido was net terug van een tournee door Latijns-Amerikaanse landen waarin hij openlijk opriep tot de omverwerping van de Maduro-regering. Er zou een rechtszaak kunnen worden aangespannen voor de arrestatie van Guaido door de Venezolaanse autoriteiten op beschuldiging van opruiing.
Toen Guaido op 4 maart terugkeerde naar Venezuela werd hij op het vliegveld begroet door verschillende buitenlandse diplomaten. Onder de ontvangen hoogwaardigheidsbekleders was de Duitse gezant Daniel Kriener.
De oppositiefiguur had zichzelf op 23 januari uitgeroepen tot “interim-president” van Venezuela en werd onmiddellijk erkend door Washington en verschillende staten van de Europese Unie. De EU heeft tot nu toe nog geen officiële goedkeuring van Guaido over de zittende president Maduro gegeven. Het bezwaar van Italië verhinderde de EU om een unaniem standpunt in te nemen.
Desalniettemin kan Duitsland, als de sterkste economie van het 28-koppige blok, gezien worden als de facto leider van de EU. Het standpunt van de EU ten aanzien van Venezuela geeft de geopolitieke manoeuvres van Washington in de richting van het Zuid-Amerikaanse land dan ook een virtueel zwaartepunt van de EU.
Bovendien werd de expliciete steun van Juan Guaido door de gezant van Duitsland uitgevoerd op de “uitdrukkelijke opdracht” van minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas, aldus Deutsche Welle.
“Het was mijn uitdrukkelijke wens en verzoek dat ambassadeur Kriener met vertegenwoordigers van andere Europese landen en Latijns-Amerikaanse landen op de luchthaven een ontmoeting had met waarnemend president Guaido”, aldus Maas. “We hadden informatie dat hij daar gearresteerd zou worden. Ik geloof dat de aanwezigheid van verschillende ambassadeurs een dergelijke arrestatie heeft helpen voorkomen.
Het is onthutsend om de dubbelzinnigheid te begrijpen die hier een rol speelt.
Guaido was nauwelijks bekend onder de overgrote meerderheid van de Venezolanen totdat hij op het wereldtoneel katapulteerde door zichzelf tot “interim-president” uit te roepen. Die beweging werd duidelijk uitgevoerd in een gecoördineerd plan met het Witte Huis van de Troef. De Europese regeringen en de westerse media hebben zelfgenoegzaam de lijn van het Witte Huis overgenomen dat Guaido de legitieme leider is, terwijl de socialistische president Maduro een “usurper” is.
Dat ondanks het feit dat Maduro vorig jaar in vrije en eerlijke verkiezingen met een enorme meerderheid van stemmen werd herkozen. Guaido’s rechtse, pro-business partij boycotte de verkiezingen. Toch is hij gezalfd door Washington, Berlijn en een vijftigtal andere staten als de legitieme leider.
Rusland, China, Turkije, Cuba en de meeste andere leden van de Verenigde Naties hebben geweigerd het decreet van Washington over de erkenning van Guaido aan te nemen. Die naties (die 75 procent van de VN-assemblee uitmaken) blijven president Maduro erkennen als de soevereine autoriteit. Rusland is zeer kritisch geweest over de schaamteloze inmenging van Washington voor de verandering van het regime in het olierijke Venezuela. Moskou heeft gewaarschuwd dat het geen militaire interventie van de VS zal tolereren.
De gezant van Rusland bij de VN-Vasily Nebenzia, tijdens een zitting van de Veiligheidsraad vorige maand, exciteerde de VS voor zijn grove schending van het internationaal recht met betrekking tot Venezuela. De diplomaat van Moskou leidde ook een scherpe berisping bij andere naties “medeplichtig” in de agressie van Washington, zeggend dat één dag ,,u volgende” voor gelijkaardige Amerikaanse subversie in hun eigen zaken zult zijn.
De hypocrisie en dubbelzinnigheid van Duitsland is, om het volkslied van dat land te parafraseren, “über alles” (bovenal).
Duitse politici, diplomaten en media waren apoplectisch in hun woede over de vermeende inmenging van de Amerikaanse ambassadeur in de interne aangelegenheden van Berlijn. Toch heeft het Duitse politieke establishment er geen enkele moeite mee om – slechts enkele weken later – met Washington de politiek en de grondwet van Venezuela te ondermijnen.
Hoe kan Duitsland zich zo volstrekt überdienstbaar opstellen tegenover Washington en de schaamteloze criminele agressie van Washington tegen Venezuela?
Het lijkt duidelijk dat Berlijn probeert zich te laten meeslepen door de regering-Tromp. Maar waarvoor?
Trump heeft Duitsland aan de schandpaal genageld met beschuldigingen van “oneerlijke handelspraktijken”. Met name Washington heeft onlangs zijn dreigementen opgevoerd om de Duitse auto-export te bestraffen met slappe tarieven. Gezien het feit dat dit een belangrijke sector is in de Duitse exportgedreven economie, kan worden vastgesteld dat Berlijn erop gebrand is om Trump te sussen. Door zijn agressie tegen Venezuela te steunen?
Misschien is dit beleid van appeasement ook ingegeven door de zorg van Berlijn om het Nord Stream 2-project te ontzien van Amerikaanse sancties. Wanneer de NS2 later dit jaar wordt voltooid, wordt ervan uitgegaan dat de capaciteit van het aardgasverbruik van Duitsland uit Rusland verdubbeld zal worden. Dat zal cruciaal zijn voor de economische groei van Duitsland.
Een andere factor is de mogelijke chantage van Berlijn door Washington. Denk aan de onthullingen van de Amerikaanse klokkenluider Edward Snowden een paar jaar geleden, toen hij onthulde dat de Amerikaanse inlichtingendiensten de persoonlijke telefoongesprekken van bondskanselier Merkel en andere hoge Berlijnse politici afluisterden. Bedenk ook hoe de Duitse staat opmerkelijk genoeg instemde met wat gezien had moeten worden als een verwoestende inbreuk door Washington.
Het vreemde gebrek aan actie van Berlijn over die enorme schending van zijn soevereiniteit door de Amerikanen doet de vraag rijzen of de Amerikaanse spionnen een schat aan chantagemateriaal over Duitse politici hebben blootgelegd.
De zielige toegeving van Berlijn aan de inmenging van Washington in Venezuela vraagt om een bijbedoeling. Geen enkele zichzelf respecterende regering kan zo hypocriet en dubbelzinnig zijn.
Wat Berlijn ook berekent om te profiteren van zijn gewetenloze buiging voor Washington, één ding lijkt duidelijk, zoals de Russische gezant Nebenzia waarschuwde: “Op een dag ben je de volgende” voor de Amerikaanse hegemoniale schacht.
