Verscheidene Nederlandse nieuwsbronnen rapporteerden over ‘zorgelijke berichten’ waarin Rusland ervan werd beschuldigd de Taliban te betalen voor het plegen van aanslagen op Amerikaanse militaire doelwitten.
Het waren zeker zorgelijke berichten, want het hele verhaal was compleet uit de dikke duim gezogen volgens een hele waslijst aan Amerikaanse civiele en militaire autoriteiten. De Russen zelf ontkenden met klem, maar ‘hoor-en-wederhoor’ zijn al geruime tijd morsdood in de ‘westerse’ media. Om de ontkenningen van de Amerikaanse ‘instanties’, met inbegrip van de ‘veiligheidsdiensten’ en het leger, konden men uiteindelijk niet heen. Maar de New York Times, die het ‘Dikke Duim’-verhaal bracht, corrigeerde zwakjes op pagina negentien. En de ‘westerse’ media die het overnamen corrigeerden gewoon niet. Dan is het begrijpelijk waarom liefst zestig procent van de Amerikaanse bevolking denkt dat dit ‘Fake-News’-avant la lettre ‘waar’ is.
Waar ik gisteren enige woorden wijdde aan ‘veiligheidsdiensten’ die zich gaan gedragen als een ‘Staat-binnen-de-Staat’, omdat het gekozen staatshoofd of de regering hen niet bevalt, onderstreept dit verhaal dat ‘veiligheidsdiensten’ dan het risico lopen op sleeptouw te worden genomen door duistere krachten binnen de ‘pers’, die echter zelf ook niet voldoende macht hebben om de regie in een land over te nemen. Het netto resultaat is een verlies van controle over de hele linie. En dat is het begin van het eind.
In bepaalde kring meent men dat die chaotische toestand noodzakelijk is om de ‘revolutionaire’ veranderingen door te voeren die ons de kans geven de ‘Hemel op Aarde’ te realiseren. Ik heb in verscheidene eerdere bijdragen al aandacht besteed aan het werk van Saul Alinsky, die ‘Rules for Radicals’ schreef, en als ‘wetenschapper’ bedacht hoe je een land kon ontwrichten. Die kennis is gretig toegepast in de achter ons liggende decennia om tal van landen een ‘kleurenrevolutie’ te bezorgen. En het werkt. Alleen laat de ‘Hemel op Aarde’ die er op moet volgen in alle gevallen op zich wachten.
Dat de Amerikanen en hun bondgenoten bevattelijk zijn voor zo’n ‘Dikke Duim’-verhaal over een alliantie tussen de Taliban en ‘de Russen’ vloeit uiteraard voort uit het gegeven dat ‘het westen’ daar destijds inderdaad geen probleem mee had waar ze Al Qaida en de Taliban zagen als het perfecte breekijzer om de ‘Sovjets’ hun eigen ‘Vietnam’ te bezorgen in Afghanistan. Zo’n ‘zakelijk’ huwelijk om een concurrent dwars te zitten is echter niet zo slim, zoals wel is gebleken. Dat het kiezen tussen twee kwaden iets goeds op zou leveren, wat eigenlijk de kern is van Alinsky’s ‘denken’, is onjuist. Het ‘minste kwaad’ is nog altijd een kwaad. En je kunt er niet mee praten. Daarbij realiseren dergelijke ‘denkers’ zich niet dat wij wel kunnen denken dat het ‘kwaad’ is wat onze ‘vrienden’ voorstaan, maar die ‘vrienden’ denken ondertussen hetzelfde over ons. Wat een ‘zakelijk’ huwelijk was, eindigt vervolgens bijna gegarandeerd in een ‘vechtscheiding’.
Als je daarbij niet monogaam bent, maar te pas en te onpas ‘zakelijke’ huwelijken aangaat om er zelf beter van te worden, eindig je in een moeras van ‘vechtscheidingen’ waarin niemand de ander nog vertrouwt. Dat is hét grote bezwaar tegen de ‘westerse’ strategie van de laatste decennia, gericht op ‘globalistische’ controle, én tegen de strategie van het ‘polderen’. Door het ingebouwde wantrouwen, en gevoel van verlies, loeren beide huwelijkse partners op het juiste moment om toe te slaan, en de ‘liefde van hun leven’ te trouwen. In die pathetische fase zitten we nu, waarin eigelijk alles misgaat wat er maar mis kan gaan, omdat we niemand nog vertrouwen, en niemand ons kan vertrouwen. Dat is een bittere oogst.
