Digitale valuta Raar geld dat vernietigen zal wat er over is van privé-eigendom, vrije markten en persoonlijke vrijheid.

Digitale valuta Tijdens de Koude Oorlog werd de Oost-West kloof vaak afgeschilderd als een tegenstelling tussen communisme en kapitalisme. De Sovjet-Unie, haar satellieten en bondgenoten hadden een geleide economie waarin gecentraliseerde autoriteiten de toewijzing van middelen, de landbouwproductie en de industriële productie van de staat regelden. De Verenigde Staten en het Westblok verdedigden liberale democratische normen en vrije markten. Die verdeling was natuurlijk altijd te simplistisch. Niet alleen steunden de VS dictaturen in de derde wereld wanneer dat strategische voordelen zou opleveren tegen de USSR, maar ook was de scheidslijn tussen vrije en gecontroleerde markten nooit zo duidelijk. Wanneer jonge studenten de basisbeginselen van het kapitalisme leren, wordt hen geleerd over markten waarop mensen vrij kunnen onderhandelen over de uitwisseling van goederen en diensten overeenkomstig hun persoonlijke behoeften en belangen. Zij leren dat eigendom in privé-bezit het kenmerk is van het kapitalisme en het belangrijkste onderscheid tussen dat systeem en verschillende socialistische en communistische economische systemen waarin eigendom op verschillende manieren wordt gedeeld onder het volk of uitsluitend eigendom is van de staat. Wanneer jonge studenten volwassen worden, beseffen zij echter dat in het hele Westen privé-eigendom en vrije markten niet zo privé of vrij zijn. Eigendom kan het best worden opgevat als een bundel stokken die met een strik zijn vastgebonden. In een economisch systeem waarin wat je bezit van jou is en van niemand anders, blijven al die stokjes stevig bij elkaar gebonden. Maar als anderen een onafhankelijke claim hebben op wat jij "bezit", dan komen die stokjes één voor één los. U denkt misschien dat u eigenaar bent van uw huis nadat u alle betalingen hebt verricht, maar wat gebeurt er als u de plaatselijke onroerendgoedbelasting niet betaalt of weigert de gemeentelijke overheid toestemming te geven voor de aanleg van een riolering onder uw woning? U zult er snel achter komen dat een willekeurig aantal stadsbestuurders, belastingambtenaren, overheidsinstanties, bureaucraten van het Environmental Protection Agency, commissarissen van openbare voorzieningen en zelfs een bont gezelschap van particuliere burgers die bezwaar maken tegen de manier waarop u uw eigendom wilt gebruiken, allemaal geloven dat zij ook een eigendomsbelang hebben in wat u bezit. Op de meeste plaatsen in het Westen hebben ze gelijk. Wetten, voorschriften en belastingverplichtingen belemmeren wat u denkt dat van u is, en zelfs als u elke wet naar de letter hebt gevolgd en elke vergoeding tot op de cent hebt betaald, is er nog steeds geen garantie dat overheidsfunctionarissen later geen beroep zullen doen op de wetgeving inzake onteigening om te stelen wat u bezit, omdat zij menen dat zij uw privébezit vruchtbaarder kunnen gebruiken voor het "algemeen welzijn" - en, sinds Kelo v. New London, zelfs voor andermans privégoed. Tot zover privébezit. Evenzo zijn vrije markten nauwelijks vrij van overheidsbemoeienis. Federale, staats- en lokale wetten, voorschriften en regels beperken de activiteiten van elke bedrijfstak. Voordat een ondernemer een nieuwe onderneming begint, moet hij rekening houden met een groot aantal door de staat opgelegde beperkingen: Welke producten mogen worden gekocht en verkocht? Welke grondstoffen moeten in die producten worden verwerkt? Welke overheidsvergunningen moeten eerst worden verkregen? Welke soorten geschoolde werknemers zijn nodig om het werk te doen? Hoe lang mogen die werknemers aan het werk zijn? Aan welke veiligheids- en industrienormen moet worden voldaan? Welke transportmiddelen mogen worden gebruikt om eindproducten van de ene locatie naar de andere te vervoeren? In welke soorten opslag kunnen die producten worden bewaard? Welke afnemers mogen de goederen legaal kopen? Kunnen die goederen nationale grenzen overschrijden zonder internationale verdragen of nationale veiligheidsbeperkingen te schenden? Onderhandelde uitwisseling van goederen en diensten is nauwelijks eenvoudig wanneer regels en voorschriften elk onderdeel van de markttransactie beheersen en het niet naleven van die regels resulteert in boetes, verloren voorraden, vertragingen of zelfs strafrechtelijke sancties. Jonge leerlingen van het kapitalisme leren dat markten werken volgens de wetten van vraag en aanbod, waardoor de "onzichtbare hand" van Adam Smith zowel de productie als de prijzen van eindproducten stuurt. Wanneer de vraag naar een bepaald product groot is, zal de prijs ervan stijgen. Wanneer de prijzen stijgen, zullen nieuwe ondernemers de markt betreden en nieuwe voorraden produceren. Wanneer deze ondernemers met elkaar concurreren, creëert hun verlangen om klanten aan te trekken een natuurlijke stimulans voor hen om de best mogelijke producten op de meest efficiënte wijze tegen de laagste kosten te vervaardigen. In theorie dwingt concurrentie de markten om slechte en dure producten op natuurlijke wijze af te stoten, terwijl de prijzen van de beste producten laag blijven. In de praktijk begrijpen volwassen studenten van het kapitalisme echter dat ondernemers nooit op zoek zijn naar markten voor concurrentie, maar eerder naar voorwaarden voor het handhaven van een monopolie. Waar en wanneer producenten goederen mogen maken en verkopen die vrij zijn van concurrerende verkopers, bepalen alleen zij de kwaliteit en de prijs van hun product. Wanneer hun product iets is dat de consument moet hebben, beheersen monopolisten de markt. Zo worden echte fortuinen gemaakt. Het eindresultaat is dat kapitalisten altijd op zoek zijn naar manieren om te profiteren van wetten en regels, gespecialiseerde kennis, overheidscontracten of andere uitsluitingsmechanismen om potentiële concurrenten te beperken zodat zij nooit de markt kunnen betreden. Er is niets "onzichtbaars" aan de manieren waarop grote bedrijven en financiële conglomeraten hun hefboomwerking gebruiken om te voorkomen dat kleinere bedrijven ooit hun dominantie betwisten. Op deze manier kunnen de meeste markten nauwelijks omschreven worden als volledig "vrij". Als noch privé-eigendom noch vrije markten buiten de abstractie bestaan, dan heeft de opkomst van fiatmunten - waarbij goudgeld is vervangen door de door overheid opgelegde, waardeloze papieren biljetten - het probleem alleen maar verergerd. Het nut van geld boven de traditionele ruilhandel voor goederen en diensten komt voort uit zijn drie hoofdfuncties: (1) rekeneenheid, (2) opslag van waarde, en (3) ruilmiddel. Wanneer er in een samenleving degelijk geld bestaat, zijn markttransacties gemakkelijk en floreert de handel. In plaats van te proberen te bepalen hoeveel konijnenvellen een lap rundvlees, een bushel tarwe of de expertise van een advocaat waard zijn, besparen consumenten tijd en energie door gebruik te maken van standaard monetaire instrumenten die gemakkelijk vast te houden en te vervoeren zijn en een consistente waarde hebben. Hoewel alles, van parels en schelpen tot tanden en botten, is goud al duizenden jaren de gouden standaard voor geld in alle culturen. Door zijn relatieve schaarste en de gedeelde opvatting van de mens over zijn aangeboren waarde is goud een ideaal ruilmiddel. Daarom zijn zoveel standaardmunten door de geschiedenis heen en van naties en culturen over de hele wereld geslagen in de vorm van munten met precieze afmetingen van dit edelmetaal. Door het gebruik van gouden munten langzaam te vervangen door verplichte papieren munten, hebben natiestaten echter een beetje hocus-pocus bedreven om vreemd geld uit de lucht te toveren. Hoewel de volgorde van de gebeurtenissen in de afgelopen anderhalve eeuw per land verschilt, zijn de belangrijkste stappen allemaal hetzelfde: eerst wordt een of andere vorm van papiergeld ingevoerd, ondersteund door de belofte van de regering om de houder van elk biljet een vast bedrag in goud of zilver uit te betalen. Vervolgens komt er een particuliere centrale bank die de facto het monopolie heeft om papiergeld te drukken naar haar beste oordeel om een gezonde nationale economie in stand te houden. Tenslotte wordt de gouden of zilveren rugdekking van die papieren valuta ingetrokken. In het hele Westen heeft die langzame maar gestage overgang van geld met aangeboren waarde naar munten zonder aangeboren waarde gewerkt als een lange zwendel tegen het publiek. Mensen werden in de loop van tientallen jaren geconditioneerd om papiergeld te gebruiken; het aanbod van en de vraag naar papiergeld werd losgekoppeld van de "onzichtbare hand" van Adam Smith; en overheidsmandaten verhinderden dat burgers terugkeerden naar de universeel stabiele ruilmiddelen die goud en zilver lange tijd leverden. Abracadabra, westerse schatkisten en centrale banken vervingen vrije markten die veilig in vaste hoeveelheden goud luidden, door centraal gecontroleerde markten voor papieren valuta die de waarde vervormen van alles wat particulier eigendom is, . Deze nogal machiavellistische omwisseling heeft regeringen in staat gesteld geld uit te geven als dronken matrozen, juist omdat centrale banken aan de overkant hun schuld opkopen en het drukken van meer geld mogelijk maken. Hoe kunnen politici bezwaar maken tegen een regeling die hen in staat stelt het roekeloos uit te geven zonder dat dit normale gevolgen heeft voor de vrije markt? Integendeel, decennia van geld drukken heeft de prijzen van huizen, aandelen en andere activa in die papieren biljetten alleen maar kunstmatig opgeblazen - waardoor gewone burgers de valse indruk krijgen dat iets van wat ze bezitten aan waarde wint. Maar als een huis nu twintig keer zo duur is als in 1950, zou dat wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat de Amerikaanse dollar meer dan 97% van zijn waarde heeft verloren sinds de particuliere centrale bank Federal Reserve in 1913 werd opgericht en de Verenigde Staten in de loop van de daaropvolgende zestig jaar langzaam maar zeker hun munt hebben losgekoppeld van het goud. De huizenprijzen zijn zeker gestegen, maar al het spaargeld in Amerikaanse dollars is in rook opgegaan. Tot zover de opgeslagen waarde van geld. Nu de centrale banken geld drukken en roekeloze overheidsuitgaven de westerse economische systemen aan de rand van de afgrond brengen, is er een nieuw soort financiële hocus-pocus voorgesteld: digitale valuta's van de centrale banken (CBDC's). Het idee is dat consumenten en producenten volledig zullen handelen in virtuele valuta die niet fysiek bestaan buiten het opgeslagen geheugen van onderling verbonden machines. Was de vervanging van goudgeld door waardeloos papier nog niet erg genoeg, nu zal waardeloos papier worden vervangen door de vluchtige enen en nullen van computercode. Wat kan er misgaan? Vergeet het fragiele kaartenhuis van het financiële systeem dat vandaag de dag de wereldmarkten destabiliseert en de suïcidale neiging van centrale banken om Russische roulette te spelen met acht miljard levens die verbonden zijn door een gemeenschappelijke afhankelijkheid van geld. Overweeg in plaats daarvan wat de overgang naar CBDC's zou betekenen voor het Westen. Kort gezegd, elk overgebleven onderscheid uit de Koude Oorlog tussen kapitalisme en communisme zal verdwijnen. Als regeringen en centrale banken de creatie, distributie en uitwisseling van virtueel geld controleren, zal alles wat overblijft aan vrije markten verdwijnen. Als regeringen en centrale banken elke transactie tussen consumenten en producenten controleren, zullen alle industrieën onderworpen worden aan het gecentraliseerde bevel van de staat. Als regeringen en centrale banken de wettelijke macht opeisen om te bepalen wie waarde mag opslaan, hoeveel waarde persoonlijk mag worden opgeslagen, en hoe lang die waarde mag duren, dan zal alles wat er overblijft van privé-eigendom ophouden te bestaan. Als regeringen en centrale banken een digitaal monopolie behouden over de enige gelegaliseerde vormen van geld, dan kunnen zij rijkdom herverdelen of persoonlijk gedrag bestraffen zonder rekening te houden met individuele rechten of grenzen aan hun controle. Dezelfde bewakingssystemen en sociale kredietscores die al wijdverbreid zijn in communistisch China, zullen ongetwijfeld ook in het voorheen vrije Westen wijdverbreid raken. Ongetwijfeld zullen propagandacampagnes deze onderdrukkende controle verhullen met de eigen "politiek correcte" taal van het Westen over het bestrijden van "haat" of "racisme" of "klimaatverandering" of de volgende COVID-achtige paniek, maar het Westerse systeem van controle over zijn burgers zal niet verschillen van de Chinese communistische versie: Individuen zullen hun digitale rijkdom in beslag laten nemen of laten aanvullen naargelang hun gedrag overeenstemt met de strikte regels van de staat. Vrije markten, vrije wil, vrije meningsuiting en zelfs vrije gedachten zullen net zo gemakkelijk gereguleerd worden als centrale banken de digitale rijkdom van elke burger reguleren. In feite zal de implementatie van CBDC's Westerse regeringen het ultieme monopolie geven over elk leven binnen hun heerschappij. Te lang hebben westerlingen stilgezeten terwijl marktconcurrentie plaats maakte voor door de overheid gesanctioneerd monopolie, en privébezit veranderde in iets veel minder persoonlijks of veiligs. Het nepgeld van de papieren valuta heeft het spaargeld van de meeste gewone westerlingen vernietigd, terwijl het de prijzen van aandelen en andere activa kunstmatig heeft opgedreven, steeds meer buiten het bereik van velen. Nu bedreigen een revisie van het financiële systeem en een overgang naar verplichte CBDC's wat er nog over is van de persoonlijke vrijheden van de westerlingen. Voordat de laatste overblijfselen van de ideologische dichotomie van de Koude Oorlog verdampen en er niets meer overblijft om Oost en West van elkaar te onderscheiden, is dit het moment voor vrienden van de vrijheid om zich te laten gelden. Want Klaus Schwab mag dan verlangen naar een toekomst waarin westerlingen geluk vinden in het niets bezitten, degenen die waarde hechten aan vrijheid weten dat persoonlijk eigendom en de onbelemmerde uitwisseling van goederen, diensten en ideeën het fundament blijven van vrije naties die weigeren zich te laten knechten.

J.B. Shurk schrijft over politiek en maatschappij.