De verloren democratie
In een uitvoerig, gedetailleerd rapport onder de titel ‘Democracy Lost‘, maken de auteurs gehakt van de ‘voorverkiezingen‘ bij de ‘Democratische‘ partij.
De drijvende krachten achter ‘Election Justice‘ maken de indruk serieuze democraten en wetenschappers te zijn, die oprecht bezorgd zijn over het snel verder afbrokkelende vertrouwen in ‘de politiek‘, en ‘de media‘. Een trend die door ‘Team Hillary‘ en haar Atlantische supporters wordt geweten aan het subversieve werk van ‘Kremlin Trollen‘ en ‘Nuttige Idioten‘, zoals ik gisteren schreef. Terwijl iedereen met een fatsoenlijk brein, niet aangetast door geheugenverlies, en met een functionerend geweten, zich realiseert dat er veel meer aan de hand is.
Dat ‘Team Trump‘ dit soort rapporten, en de vele soortgelijke ‘geluiden‘, aangrijpt om te waarschuwen voor oneerlijke verkiezingen in november, is logisch. Net zo logisch als de repliek van ‘Team Hillary‘ en haar omvangrijke Atlantische supportersgroep in de MSM dat het bewijst dat Trump ‘paranoïde‘ is, en daarom ‘gevaarlijk‘ als president. Degenen die menen dat het volkomen verwoeste vertrouwen in ‘de politiek‘ en ‘de media‘ Trump de wind in de zeilen geeft, waardoor het presidentschap hem niet meer kan ontgaan, tenzij ‘Team Hillary‘ bij machte blijkt ook de nationale verkiezingen tot een farce te verheffen, zoals de voorverkiezingen bij de ‘Democraten‘ een regelrechte aanfluiting waren, zetten de boel op scherp.
De Verenigde Staten hebben inmiddels een historie van fraude en misbruik van regels bij verkiezingen. De wijze waarop de voorverkiezingen bij de ‘Democraten‘ én de ‘Republikeinen‘ werden ontsierd door de meest extreme vormen van cynisch machtsmisbruik, is ‘smullen‘ voor degenen die in de media hun deuntje mee mogen blazen, en genieten van ‘het Spel‘. Ze begrijpen niet, of nauwelijks, waarom ‘het Volk‘ niet begrijpt dat dat ‘erbij hoort‘. In steeds langer wordende bijdragen houden ‘analisten‘ ons voor dat ‘verkiezingsretoriek‘ serieus nemen onverstandig is. En dat het meer gaat om het kiezen van de ‘slimste‘ kandidaat, met het meest ‘gewiekste‘ Team.
Neem de wijze waarop Obama zich aan de wereld presenteerde als ‘voorvechter van de vrede‘, met de belofte om kernwapens terug te dringen in de wereld. Het was, zoals de gerenommeerde ‘ouderwetse‘ journalist John Pilger schreef:
Het leverde Obama prematuur de ‘Nobelprijs voor de Vrede‘ op, wat weer leidde tot het aftreden van leden van het comité dat hem die prestigieuze prijs toekende. Tal van burgers, binnen en buiten de Verenigde Staten, werden wakker. Sommigen waren al ‘kritisch‘. Anderen werden met een schok wakker uit een roes.
Toch is het een dwaling om te denken dat degenen die nu wél ‘wakker‘ zijn, en wéten dat je politici en ‘de Media‘ niet kunt vertrouwen, ook losgeweekt zijn van ‘het Verhaal‘. Dat ze klaar zijn voor een stevige koerswijziging, en bereid zijn te stemmen op iedereen die niet kan worden geassocieerd met ‘het Establishment‘, maar ‘frisse‘ ideeën heeft. Het is, met andere woorden, geen ‘gelopen race‘ voor ‘Team Trump‘. Sommigen zullen, omdat ze weliswaar beseffen dat ze constant worden voorgelogen, maar hun ‘zekerheden‘ niet kwijt willen raken, alsnog op Hillary stemmen. Geholpen door de MSM, die ‘gedoseerd‘ zullen toegeven dat ze her en der steken lieten vallen, maar door ‘beterschap‘ te beloven toch bij machte zullen blijken om velen terug over de streep te trekken. Het is het verhaal van de bergen ‘Officiële Rapporten‘ die overheden produceren, waaruit ‘lessen getrokken‘ zullen worden, die niet alleen niet worden getrokken, maar bij een volgende gelegenheid blijken de leugens en het bedrog alleen maar nóg cynischer.
De auteurs van ‘Democracy Lost‘ hopen overduidelijk op het leveren van een bijdrage die het tij kan keren. Ik deel hun verlangen, maar ik ben niet optimistisch. De ‘Gevestigde Belangen‘, gevoed door een ideologie die ‘Globalism‘ nastreeft, met een taakverdeling waarbij de Verenigde Staten, vanwege hun ‘exceptionele‘ status internationale politieman en ‘wetgever‘ mag zijn, terwijl westerse corporaties en financiële instellingen de koek verdelen, laten niet zo makkelijk los. En de angst voor een toekomst die ‘onbeschreven‘ is, waarin ‘marktwerking‘, gekoppeld aan ‘visie‘, met een overheid die slechts ‘faciliteert‘, het leven weer ‘avontuurlijk‘ maken, staat teveel mensen tegen. De kreet van Trump, zelf de ‘vleesgeworden‘ vertegenwoordiger van het ‘bling-bling‘-geluk, die belooft de Verenigde Staten weer ‘Great‘ te maken verwijst daar ook naar. Terug naar ‘vroeger‘, de tijd van de ‘American Dream‘, de tijd die men kent uit de verhalen van ouders en grootouders, of die men koestert als een herinnering.
De tijd voor meer bescheidenheid, solidariteit, meer ‘haalbaarheid‘ in plaats van ‘maakbaarheid‘, en minder hysterie en vijanddenken in de politiek en de media, met bijbehorend minder ‘wapengekletter‘, en lagere uitgaven voor het ‘militair-surveillance‘-complex, is nog niet aangebroken. De kans dat het eindigt in ‘tranen‘ is hoog.
