Bondskanselier Angela Merkel en president Emmanuel Macron van Frankrijk hebben hun ooit grote naties de grond ingeboord toen woede, frustratie, armoede en angst uitbrak in de straten van West-Europa. Maar Merkel en Macron maken zich geen zorgen: ze hebben alleen oog voor elkaar. Hun wederzijdse achting en onbeperkte steun voor elkaars catastrofale beleid gaat onverminderd voort.
Merkel heeft meer dan 13 jaar aan de macht en is oud genoeg om de moeder van Macron te zijn. Macron is een neofiet van minder dan twee jaar aan de macht, maar met een opgeblazen gevoel voor zelfachting, zo belachelijk als het komische personage van Mr. Toad in het Britse kinderboek ‘The Wind in the Willows’.
Merkel en Macron delen dezelfde aannames, zijn door dezelfde krachten opgevoed en worden eindeloos gefacetteerd en op frauduleuze wijze geprezen door dezelfde waardeloze experts.
Beide zijn arrogante elitaire intellectuelen. Beiden geloven in het afbreken en inkrimpen van de sociale functies en verantwoordelijkheden van de staat ten opzichte van de zwakken en de armen. Beiden zijn het erover eens dat de staat grote nationale bedrijven moet helpen en beschermen en dat normaal gesproken mensen een slechte tweede beoordelen: in feite beoordelen ze helemaal niet.
Beiden geloven dat zij en hun regimes de absolute perfecties van menselijke prestaties vertegenwoordigen en daarom over de hele wereld moeten worden gerepliceerd, indien mogelijk onmiddellijk. Merkel lijkt de regimeverandering naar het oosten te bevorderen, in heel Eurazië. Macron droomt er in zijn faux-Mussolini-stijl van om de neo-Napoleontische wijze leider van de Middellandse Zee te zijn, en orkestreert het opnieuw maken van de Maghreb in Noord-Afrika en het Arabische Midden-Oosten.
Beide leiders zien zichzelf als onbaatzuchtige, visionaire internationalisten en beschouwen presidenten Donald Trump in de Verenigde Staten en Vladimir Poetin in Rusland met veeleisende afkeer omdat ze veronderstellen dat de belangen van hun eigen volk op de eerste plaats komen.
Zowel Merkel als Macron hebben een neerbuigende minachting voor hun eigen volk en geloven dat de inheemse bevolking van hun landen zo snel mogelijk injecties van miljoenen immigranten uit de hele wereld nodig heeft. Geen van beiden maakt zich zorgen om de waarden van de christelijke beschavingen die hun naties gedurende meer dan een millennium bouwden en belichaamden. In plaats daarvan verachten ze openlijk diegenen die hun nationale erfgoed serieus nemen.
Toch is er ook een vreemde, zelfs griezelige wederzijdse aantrekking tussen de ouder wordende Duitse bondskanselier en de (zogenaamd) jonge en dynamische Franse president.
Geen van hen heeft ooit kinderen gehad. Merkel speelt graag de wijze en ervaren staatsvrouw voor jongere wereldleiders die haar oppervlakkige, modieuze aannames delen. Barack Obama van de Verenigde Staten vulde die rol voor haar en Obama, wiens onwetendheid over zaken buiten de grenzen van de VS spreekwoordelijk was, waardeerde haar minzame houding graag.
Toen Obama zijn functie verliet, prees hij Merkel opmerkelijk als zijn beste vriend onder de wereldleiders. Deze opmerking verbijsterde de Britse premier David Cameron, wiens spinmachine al zes jaar het geruststellende sprookje uitpakte, dat Cameron de dichtstbijzijnde vertrouweling was van Obama en zijn vertrouwde hulpje op het wereldtoneel.
Macron is altijd aangetrokken tot oudere vrouwen. Zijn vrouw is 24 jaar ouder dan hij en ze ontmoetten elkaar toen ze zijn leraar op de middelbare school was.
In de Verenigde Staten en Groot-Brittannië zou dit soort fouten zijn ontstaan voor de roddelpers. De National Enquirer en de Daily Mail zouden al jarenlang met speculatieve speculaties over de aard van hun relatie kunnen lopen. In Frankrijk, waar geen menselijke neiging mensen verbaast, nemen ze dit soort dingen op hun schreden.
Toch is voor Macron de progressie van zijn vrouw naar Merkel zo consistent als dat Merkel Obama vervangt door Macron als haar bewonderende jonge leerling en / of favoriete neef.
Het meest duurzame beeld dat de vreemde Merkel-Macron-koppeling oproept, is echter een ouder beeld. Voor de Tweede Wereldoorlog werd de meest duurzame populaire romantische film aller tijden gemaakt in Hollywood – ‘Gone with The Wind’, een tranentrekkend melodrama van gepassioneerde liefde tussen bevoorrechte blanke racisten in het Antebellum South vóór de Amerikaanse burgeroorlog.
Het is helemaal niet zo’n verbeeldingskracht om Macron op een kluchtige manier de gebeitelde functies van Clark Gable te zien vervangen als gewetenloze, nogal frauduleuze maar altijd aanstekelijke gokker Rhett Butler en de heerszuchtige Kaiserin (Lady Empress) Merkel in plaats van Britse vurige, heerszuchtige schoonheid Vivien Leigh als de meeslepend-pijnlijke heldin Scarlett O’Hara van de film. Net als Kaiserin Angela moest Scarlett altijd altijd haar eigen weg gaan.
In “Gone with the Wind” overleeft de onstuimige, vrijwel waanzinnige passie tussen Rhett en Scarlett terwijl de hele samenleving van de racistische Zuidelijke Zuidelijke Slavenstaat omvalt in ruïnes om hen heen. Op het einde brandt de stad Atlanta, maar de vurige passie van Rhett en Scarlett overleeft, zelfs als ze uit elkaar zijn.
De steden Frankrijk en Duitsland zullen waarschijnlijk binnenkort in brand staan als bewijs van het desastreuze beleid van “Rhett” Macron en “Scarlett” O’Merkel. Maar het is een veilige gok dat ze zich nog meer zullen bewust zijn van de gevolgen van hun eigen acties.In de woorden van Rhett Butler die de film beëindigt, geven noch Merkel noch Macron echt een verdorie.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.