Trump is bezig met politieke activiteiten die niet alleen de inspanningen van anderen om COVID-19 te bestrijden negeren, maar die inspanningen nadrukkelijk ondermijnen.
Terwijl het coronavirus in de Verenigde Staten woedt en records voor nieuwe dagelijkse infecties verbrijzelt, is er mogelijk een buigpunt bereikt over hoe de rest van de wereld naar de Verenigde Staten kijkt. Toegegeven, er was in de eerste drie jaar van het presidentschap van Donald Trump al veel ongenoegen ontstaan bij buitenlanders, waaronder zijn minachting voor internationale instellingen en langdurige internationale vriendschappen en zijn veronachtzaming van Amerikaanse verplichtingen onder internationale overeenkomsten. En veel van zijn eerdere reactie op de huidige pandemie zorgde ervoor dat buitenlandse hoofden trilden en ogen rolden, zoals dat hij zo obsessief was om de schuld naar China te schuiven dat de G-7 geen verklaring kon afleggen over het coronavirus omdat de regering erop aandrong te bellen het is het “Wuhan-virus.”
Wat op dit moment onderscheidend is, is dat, net zoals de pandemie voor de Verenigde Staten zelf erger dan ooit wordt, het duidelijk is geworden dat Trump de inspanningen om het te beheersen en te verslaan heeft opgegeven. Wanneer leiderschap aan de top het meest nodig is, heeft Trump uitgecheckt – ‘verder gegaan’, zoals sommige waarnemers het uitdrukten. Die dagelijkse shows in het Witte Huis die werden gefactureerd als coronavirusbriefings, hoewel Trump het grootste deel van de zendtijd gebruikte om zichzelf te feliciteren, behoort tot het verleden. Met andere woorden, Trump is niet eens meer geïnteresseerd in het doen alsof hij de pandemie bestrijdt.
Trump houdt zich bezig met politieke activiteiten die niet alleen de inspanningen van anderen om coronavirus te bestrijden negeren, maar die inspanningen nadrukkelijk ondermijnen. Dit patroon wordt geïllustreerd door het laatste detail dat naar voren komt uit de recente rally van Trump in Tulsa. Zijn campagne verwijderde stickers die het management van de arena op alternatieve stoelen had aangebracht om de aanwezigen zo ver mogelijk van elkaar te houden. Dus hoewel de arena eenmaal aan de gang was, maar halfvol was, zaten de meeste van de meestal maskerloze volgers van elleboog tot elleboog op het lagere niveau.
Ondertussen krijgt de vice-president van de Verenigde Staten de taak om voor camera’s te gaan en te spreken over een fantasiewereld waarin de Verenigde Staten het coronavirus goed onder controle hebben.
Amerikanen hebben alle reden om diep geschokt te zijn door de houding van Trump tijdens deze crisis. Zoals Jacob Heilbrunn zegt , dat houding “is zo immoreel als het is waardeloos.”
Maar maak je ook zorgen over wat dit allemaal doet met de positie van Amerika in de wereld. De Europese Raad voor Buitenlandse Betrekkingen heeft zojuist de resultaten bekendgemaakt van een enquête onder 11.000 burgers in negen Europese landen die over deze kwestie spreekt. Ongeveer tweederde van de respondenten in de meeste onderzochte landen zegt dat hun kijk op de Verenigde Staten tijdens de pandemie is verslechterd. Slechts ongeveer twee procent van de gehele steekproef identificeert de Verenigde Staten als de “grootste bondgenoot van hun land in de coronaviruscrisis” – minder dan het aantal dat China noemde.
De auteurs van het rapport van de Europese Raad schrijven dat deze resultaten niet ‘slechts een indicatie zijn van hoe sterk Europeanen zich verzetten tegen de manier waarop Trump buitenlands beleid voert’. Ze zeggen eerder: “Als het Amerika van Trump zo veel moeite heeft om zichzelf te helpen, hoe kan het dan worden verwacht dat het iemand anders helpt? Als deze binnenlandse chaos voortduurt, kunnen veel Europeanen de Verenigde Staten gaan zien als een gebroken hegemon die niet kan worden belast met de verdediging van de westerse wereld. ‘
De coronavirus pandemie is de eerste grote wereldwijde crisis in het geheugen waarin de Verenigde Staten niet eens proberen de leiding te nemen bij het vinden en implementeren van een oplossing. Anders dan bijvoorbeeld klimaatverandering of wapenbeheersing, kan de impuls van Trump om het tegenovergestelde te doen van wat Barack Obama deed niet de belangrijkste verklaring zijn voor de afwezigheid van inspanning en leiderschap, aangezien het coronavirus lang na het einde van Obama’s termijn ontstond – hoewel dezelfde impuls dat wel zou zijn liggen ten grondslag aan het kennelijk negeren van het gedetailleerde pandemische reactieplan van de Obama-regering door het Witte Huis van Trump .
Een leerzame vergelijking en contrast is met de reactie van George W. Bush op 9/11 en de resulterende uitbarsting van publieke bezorgdheid over terrorisme. Bush ‘houding negeerde hoe de Europese regeringen de Verenigde Staten voor waren op vele aspecten van terrorismebestrijding, en hij lanceerde onder de noemer’ oorlog tegen het terrorisme ‘een rampzalige offensieve oorlog in Irak die een belangrijke bron van verdeeldheid werd tussen de Verenigde Staten en sommige van zijn Europese bondgenoten. Maar Bush greep het moment en gaf zijn presidentschap en de natie en daarbuiten een doelbewust gevoel onder het thema terrorismebestrijding.
Een andere president dan Donald Trump zou het huidige moment hebben aangegrepen en op soortgelijke wijze geprobeerd hebben leiding te geven als reactie op het coronavirus. Zo’n president zou een soort Amerikaanse Jacinda Ardern zijn, opgeschaald om de omvang en de wereldwijde invloed van de Verenigde Staten te weerspiegelen in plaats van Nieuw-Zeeland.
Donald Trump heeft zoiets niet gedaan, vooral vanwege zijn solipsistische gebrek aan een gevoel van openbare dienstverlening of openbaar belang. Toen hij eenmaal geen manier zag voor de pandemie om zijn ego of zijn imago te verbeteren, verloor hij alle interesse om ertegen te vechten. Zelfs tienduizenden Amerikaanse doden zijn niet voldoende om zo’n interesse te wekken.
Buitenlandse regeringen en veel buitenlandse burgers beseffen dat Trump niet met Amerika kan worden gelijkgesteld, en om vele redenen wachten zij behalve de pandemie hopelijk op een regeringswisseling in Washington. Maar ze denken ook na over wat voor soort politiek systeem een Trump in het presidentschap had kunnen zetten en iemand er weer in zou kunnen stoppen. Wereldwijd leiderschap kan niet afhangen van de wisselvalligheden van een gebroken binnenlandse politiek.
Paul Pillar stopte in 2005 met een carrière van achtentwintig jaar in de Amerikaanse inlichtingengemeenschap, waar hij voor het laatst National Intelligence Officer voor het Nabije Oosten en Zuid-Azië was. Eerder bekleedde hij verschillende analytische en managementfuncties, waaronder als hoofd van de analytische eenheden bij de CIA, die delen van het Nabije Oosten, de Perzische Golf en Zuid-Azië bestreken. Professor Pillar was ook lid van de National Intelligence Council als een van de oorspronkelijke leden van zijn analytische groep. Hij is ook een bijdragende redacteur voor deze publicatie.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.