Hier op mijn blog heb ik vorig jaar enkele bijdragen gewijd aan nieuwe Russische wapensystemen, nadat Rusland die met nauwelijks verholen trots presenteerde, als waarschuwing aan het adres van ambitieuze landen vol met jongens en meisjes die nogal graag met vuurwerk spelen. Maar andere ‘technologisch geavanceerde’ landen zitten niet stil. Waar critici vragen of al dat geld, die energie, die grondstoffen en ‘denkkracht’ niet beter besteed kan worden aan doelen die constructief zijn, inplaats van destructief, kijkt een groeiende groep ‘zombies’ je meewarig aan. Vanuit hun ‘cyberwereld’ en de door ‘Hollywood’ gepresenteerde ‘werkelijkheid’ weten we immers dat vijanden echt overal op de loer liggen om ons in de pan te hakken?

Als je een soort ‘Australisch Bosbranden-compilatie’ zou maken van alle plekken waar het ‘brandt’ op de wereld als gevolg van onze interventies, of waar de afgelopen jaren sprake is geweest van ‘gevechtshandelingen’ of ‘aanslagen’, kom je tot de ontdekking dat de brandstichters aan de winnende hand zijn. En dat ‘onze mannen en vrouwen’ de brandstichters zijn, en niet de brandweer. Sterker nog, dat onze formele ‘brandweer’ opzichtig wordt weggehouden bij lui die met lucifers rondlopen op zoek naar iets om in de fik te steken, en dat we de deuren zelfs wagenwijd openzetten voor die types als ze uiteindelijk zelf ook de benen nemen als de grond hen te heet wordt onder de voeten in eigen land.

Waar die brandstichters vervolgens ook bij ons de fik erin steken, zijn ze echter ‘verward’, en komen ze in aanmerking voor een ‘herprogrammering’. Wie of wat precies de ‘vijand’ is staat niet duidelijk in de handleiding van het spel, voorzover mensen die al lezen, en er niet gewoon intuïtief op los rammen, of met plannen rondlopen om zelf brand te gaan stichten bij de ‘vijand’.

‘Defensie’ was ooit een simpel concept. Ook al omdat het betrekking had op ‘forten’, ‘muren’, duidelijk gemarkeerde grenzen, vastgelegd in verdragen, met grensposten, en ’waterlinies’. Dat hele idee is verlaten. Openlijke agressie is nu onderdeel van de ‘Defensie’, en de hele wereld is jachtterrein, waarbij de motivatie om het vuur te openen kan worden aangepast al naar gelang de waan van de dag, en de vraag of we het kunnen ‘verkopen’ een bepaalde groep aan te wijzen als vijand. Bij de strijd in Afghanistan toen we formeel nog op zoek waren naar Al Qaida en hun handlangers, was Iran een bondgenoot, net als het Syrië van Assad, het Libië van Ghadaffi, het Egypte van Mubarak en het Rusland van Poetin. Het is niet iets wat zij deden, of nalieten, dat maakte dat we de overstap maakten naar Al Qaida en ISIS, en daaraan verwante Soennitische extremisten, om Irak, Syrië en Libië te ‘bevrijden’, en Rusland, China en Iran te ‘destabiliseren’, terwijl die hervonden Jihadistische vrienden ook leuk meededen in Oekraïne aan de kant van andere rechts-extremistische ‘vrijheidsstrijders’ in ons kamp.

‘Defensie’ is nu een permeabel concept, en een begerenswaardige opdracht, omdat het je een kans geeft alles te doen wat anderen in ons deel van de wereld niet mogen, vanwege het ‘milieu’ of het ‘klimaat’, of omdat iemand er zijn of haar ‘Identiteit’ aan heeft opgehangen. Tonnen kerosine en diesel verstoken, met ‘ernstvuurwerk‘ spelen, voor eigen rechter spelen, doden en verminken, martelen en ‘fake-news‘ verspreiden. Je kunt het zo gek niet opnoemen, of het mag. Het breidt zich al doende als een olievlek uit, waarbij in toenemende mate ook doelen in het eigen land worden geïdentificeerd die in aanmerking komen om op gewelddadige wijze te worden bestreden. Iedereen kan zich beroepen op ‘Defensie’ als motief voor het omleggen van medemensen, of het vernietigen van hun habitat. Het functioneert meer en meer als een uitlaatklep voor mensen met geldingsdrang en een perverse stoornis. Je wauwelt gewichtig over ‘bedreiging’, en zorgt voor ‘ja-knikkers’ in de media, en je bent ‘in business’.

Volkomen onmogelijke ‘allianties’ worden gesmeed, en opgebroken zonder duidelijke aanleiding. In alle gevallen is de ‘volkswil’, zoals die tot uitdrukking komt via de stembus bij verkiezingen, zonder enige betekenis, anders dan als kapstok om deze of gene groep te kunnen identificeren als ‘vijand’. Ontegenzeggelijk zijn er gespecialiseerde ‘bedrijven’ aan het werk om met de laatste technische snufjes op het gebied van de ‘menswetenschappen’ te zorgen voor ‘management’, nu regeringen het laten afweten, en nog slechts functioneren als de ‘dealers’ die de ‘klant’ en de ‘leverancier’ bij elkaar brengen, en middels steeds scherpere ‘regelgeving’ zorgen voor nieuwe aanwas voor de strijdende pelotons, waar je bent vrijgesteld van die benepen beperkingen, die maatschappelijk gezien hoe dan ook steeds onzinniger zijn, omdat ze in het beste geval de leefomstandigheden beschrijven van een geïsoleerde commune in een vijandige wereld.

Het wachten is op de robots. Niet dat we dan terugkeren naar wat voorheen leidend was in ons denken, de morele en ethische principes, en pogingen om gemeenschappelijke grond te ontdekken middels een open dialoog om calamiteiten en verspilling tegen te gaan. Maar om het zaaien van dood en verderf efficiënter te maken. Of de geïsoleerde communes daarbij gespaard zullen worden is onzeker. Er is geen economische reden om zo’n ‘hertenkamp’ in stand te houden, dus alleen als een verwarde programmeur iets van ‘vals sentiment’ inbouwt zou zo’n robot kunnen bedenken dat het wel aardig is voor het nageslacht. Ook al hebben die afgerichte ‘herten‘, die geboren werden in gevangenschap middels hun ‘games‘, ‘sociale media‘ en ‘Hollywood‘, gemesmeriseerd starend in de koplampen van het aanstormende geweld, en die zich niet in leven kunnen houden zonder bijvoeding, niets meer te maken met de oorspronkelijke species die filosofeerde over een betere wereld, en het verkennen van het heelal. Iets waar ze hoe dan ook ongeschikt voor waren door de ‘ontwerpfouten’ die er in zaten.

Toen ‘Frankie Goes to Hollywood’ het nummer ‘Two Tribes’ uitbracht, en ‘Sting’ het nummer ‘Russians’, overheerste nog het positieve wereldbeeld, maar de omslag hing al in de lucht. ‘Frankie’ heeft Hollywood niet gehaald met hun boodschap, en ‘Sting’ leverde niet meer af dan een speldenprik. Als commerciële producties waren het successen, maar het inzicht beklijfde niet. Het bescheiden idee dat we ons zouden kunnen bevrijden van oorlog en geweld door de kemphanen te isoleren en het lekker met elkaar uit te laten vechten in een geïsoleerd ‘wildpark’, terwijl wij de samenleving naar een hoger plan stuwden, en de exploratie van het heelal voor onze rekening namen, was eerder de laatste oprisping van exemplaren binnen de menselijke soort die al met de rug tegen de muur stond, zonder het zelf te beseffen. Althans, daar lijkt het nu wel op. Ook al is het evident dat een ommekeer niet onmogelijk is, omdat het basismateriaal niet wezenlijk veranderd is in die korte tijd.

Dat de mens het enige roofdier is dat geen reden nodig heeft om zijn soortgenoten uit te moorden is geen recente ontdekking. Waarom dat besef ons niet helpt om die neiging te overwinnen, maar nu zelfs effectief wordt benut om ons te motiveren anderen met geweld te ‘bevrijden’, met alle gevolgen van dien, is mij een raadsel. En vanaf het moment dat we de ‘zorgvuldig ontworpen’ robots de sleutel van de wapenkamer geven, is er geen weg terug.