Het paar Harry en Meghan belichaamt de ethiek van het narcisme
Harry en Meghan zijn verdeeld over de vraag of men denkt dat we verplichtingen hebben die buiten onze macht liggen. Ik herinner me nog een kerstruzie in het gezin, ik een slordige tiener, die eindigde met dat ik volhield: “Ik heb niet gevraagd om in dit gezin geboren te worden.” Dat doet natuurlijk nooit iemand. Dat is de reden waarom de vermeende verplichtingen die men heeft tegenover zijn ouders – “eer uw vader en moeder” in oud geld – indruisen tegen de hedendaagse liberale, op keuzes gebaseerde waarden.
De geschiedenis van hoe dit idee van individuele keuze ons morele landschap ging domineren, is complex en interessant. Wat begon als een waardige kreet van individuele vrijheid tegen uitbuitende elites – de staat, de middeleeuwse kerk enzovoort – overtrof de beoogde macht enorm en werd uiteindelijk een wapen dat de werkelijkheid kon ombuigen rond de wil van individuele keuze. Tegenwoordig kan ik bijvoorbeeld gewoon een vrouw zijn als ik ervoor kies er een te zijn, ongeacht enige biologische gegevenheid.
Filosofisch betekent dit dat er geen gegevenheden zijn die de menselijke wil niet kan en zou moeten kunnen overwinnen. Waarheid vereist een bezittelijk voornaamwoord, waardoor het onderworpen wordt aan de individuele wil: mijn waarheid. Het enige dat telt is de keuze. Er is maar één morele kernsituatie en dat is wanneer ik iets aanwijs en zeg: “Ik wil het”. De paradigmatische setting voor morele reflectie is verschoven van knielend in de kerkbank naar staand in het winkelpad.
Het kapitalisme speelt onvermijdelijk een belangrijke rol in dit verhaal. De zachte linkse kritiek is dat het kapitalisme slecht is in herverdeling en slecht in het opruimen van zichzelf – dat het de effecten op het milieu niet inprijst. Aan de positieve kant heeft het miljarden mensen uit de armoede gehaald en tot nu toe onderdrukte individuen bevrijd van de beperkingen van traditionele morele waarden – de kracht van de “ roze pond ”.“, bijvoorbeeld.
Op deze manier is het kapitalisme een soort oplosmiddel tegen het gewicht van de traditie: de dollars in mijn zak bevrijden me om te zijn wie ik wil zijn, wat ik ook wil zijn. Dalit-miljardair Rajesh Saraiya is niet langer onaantastbaar. Hoe kunnen we zo’n bevrijding niet toejuichen? Mijn portemonnee zegt dat ik me niet aan jouw waarden hoef te houden. Voor ‘eerst kiezen’-liberalen moet dit allemaal aan de positieve kant van het register worden gerekend.
We zouden dit het “Montecito-perspectief” kunnen noemen, maar Marx legde het het beste uit: “Alle vaste, vastgevroren relaties, met hun trein van oude en eerbiedwaardige vooroordelen en meningen, worden weggevaagd, alle nieuw gevormde worden verouderd voordat ze kunnen verstarren. Alles wat vast is, versmelt tot lucht, alles wat heilig is, wordt ontheiligd.” De Netflix-koningin, weelderig in haar afschuwelijke Californische landhuis, is een verrassend voorbeeld van precies wat Marx beschreef: haar overdreven buiging voor de vorst, een aanfluiting van het respect dat een dergelijk gebaar moet uitstralen.
Dit is de reden waarom het “Montecito-perspectief” zo direct contrasteert met het “Buckingham Palace-perspectief”, wat het hele Harry/William-drama zo veel meer maakt dan een mimetische rivaliteit tussen broers en zussen. Het zijn archetypen van twee fundamentele en verbitterde politieke tegenstanders: grofweg, traditie en de ethiek van de markt, oude wereldmacht en nieuwe wereldmacht, Engeland en Amerika.
Mensen zullen programma’s over Harry en Meghan blijven maken, niet omdat ze intrinsiek de moeite waard zijn om te bekijken, noch omdat ze ons nieuwe informatie geven over hun volkomen gewone romance, maar eerder omdat ze verwijzen naar een zeer primitief soort onenigheid over de aard van de morele realiteit. . Harry en Meghan zijn op hun eigen manier meeslepend omdat ze absoluut oprecht geloven in het soort morele visie dat ze naar voren brengen. In directe tegenstelling, velen geloven dat wat zij als goed beschouwen precies datgene is waarvoor we nu moeten worden gered: een ethiek die niet te onderscheiden is van narcisme. De spleet tussen ons reikt tot op de bodem.
Vanuit het paleisperspectief worden we geboren in een netwerk van relaties waartoe we verplicht zijn voordat we ademhalen. William zou woorden gebruiken als “plicht” en “dienst”, waarvan een cruciaal aspect de overtuiging is dat mijn leven niet alleen om mij draait. Het gaat niet om mijn wil of mijn keuze voor iets. Zelfs niet over mijn eigen persoonlijke geluk. Ik leef in dienst van iets dat groter is dan ikzelf.
Zoals de afleveringen van vandaag onthullen, terwijl William ergens in de M1 weer een Community Center of Homeless Project aan het openen was, zat Harry in de vertrekhal duizelig in zijn mobiele telefoon te ademen: “We zijn op de vrijheidsvlucht.” Geen wonder dat zovelen van ons zijn afstand van verantwoordelijkheid zagen als plichtsverzuim, zowel jegens zijn familie als jegens zijn land – wat, gezien de aard van de verplichtingen waarmee hij werd geboren, op hetzelfde neerkomt.
Terwijl ze zich een nog lang en gelukkig Disney-versie van royalty voorstelt, kan het Meghan worden vergeven dat ze dit allemaal niet volledig heeft gewaardeerd. Monarchie is geen glamour en macht; het is gebonden dienstbaarheid – en dienstbaarheid, zoals de koningin zelf heel goed wist, geïnspireerd door een koning die zich van zijn macht ontdeed om als baby onder ons te komen, iemand die “zichzelf ontledigde door de gedaante van een dienaar aan te nemen” ( Filippenzen 2).
Harry had het perfecte rolmodel om dit alles in zijn grootmoeder te waarderen. In tegenstelling tot zijn vrouw had hij beter moeten weten. Was die schaamte op zijn gezicht toen hij zag hoe zijn sprookjesprinses een ogenschijnlijk hilarische parodie op de boog maakte? Zo niet, dan had het zo moeten zijn.
“Niemand kan het recht hebben om een niet-gekozen verplichting op te leggen aan een andere man”, schreef de patroonheilige van het neoliberalisme, Ayn Rand, in The Virtue of Selfishness . Dit komt ongeveer op hetzelfde neer als: “Ik heb er niet om gevraagd om in deze familie geboren te worden.” Maar we komen allemaal ergens vandaan, geworteld in een plek waar generaties van verwachtingen lagen. En aan de morele roep van dergelijke verwachtingen kan niet worden ontkomen door simpelweg naar Californië te verhuizen.
Er is geen psychologische tabula rasate vinden, zelfs in het land van heruitvinding. Je neemt je verhaal mee, zeker als je lid bent van het Koninklijk Huis. Harry heeft zichzelf niet bevrijd; hij heeft gekozen voor een zeer lege vorm van ballingschap. Hij heeft zijn geboorterecht aan Netflix verkocht, en hij heeft het veel te goedkoop verkocht. Al die Hollywood-aanbidding en Californische zonneschijn zullen de leegte binnenin niet kunnen onderdrukken.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.