De handschoenen gaan uit……….

De meeste aandacht ging afgelopen week uit naar de toespraak van Trump bij de Verenigde Naties, waar hij het beeld schetste van 25 miljoen dode Noord-Koreanen als hun leider niet in zou binden. En daarnaast lijkt hij voornemens om zich eenzijdig terug te trekken uit de overeenkomst met Iran. Een overeenkomst bedoeld om de verspreiding van nucleaire wapens tegen te gaan, en door de voorstanders beschouwd als een ‘model‘ voor een gelijkluidende overeenkomst met Noord-Korea.

Alle partijen zijn het er namelijk over eens dat Iran dat akkoord keurig naleeft. Maar de ‘Warparty‘ in de Verenigde Staten, en haar bondgenoten Israël en Saoedi Arabië, willen meer. Wat voor Europa als economische, en broze politieke eenheid, een dilemma is. Men wil graag naar de pijpen van de ‘Warparty‘ dansen, maar hoeveel offers mag dat kosten?

Eigenlijk veel belangrijker, vooralsnog, is de botsing tussen Rusland en de Verenigde Staten in Syrië. Beiden zeggen ze dat ze in dat land actief zijn om ISIS en Al Qaida te bestrijden. Rusland op uitnodiging van de erkende Syrische regering in Damascus, met haar zetel in de Verenigde Naties. De Verenigde Staten op uitnodiging van een samenraapsel van ‘avonturiers‘ die door de Verenigde Staten zelf in het zadel zijn geholpen om Assad en zijn gezin een mes in de anus te kunnen prikken.

Volgens de Russen speelt de Verenigde Staten echter onder één hoedje met de terreurgroepen in dat land, en hun sponsoren in de regio. In alle voorgaande gevallen waarin de Verenigde Staten iets deed wat ISIS of Al Qaida in de kaart speelde, claimde men dat het een vergissing was. Of dat ze zelf waren besodemieterd. ‘Eenheden‘ getraind en bewapend, die zich vervolgens direct aansloten bij de vijand. Maar net als Israël doet de Verenigde Staten nu amper nog moeite om die schijn op te houden.

Uiteenlopende websites, en ‘bronnen‘ met lokale connecties, berichtten over de ontwikkelingen rond Deir Ez Zor, waar ik zelf ook mijn ogen niet vanaf kan houden, omdat het volgens mij knap spannend is wat daar gebeurt. Nadat Syrische troepen die jarenlang belegerde stad in het oosten van het land nagenoeg geheel hadden ontzet, richtten ze de ogen op de andere oever van de Eufrates. De aanleg van een noodbrug, om de bruggen te vervangen die door de Amerikanen en haar bondgenoten kapot waren gebombardeerd, ondervond hinder, omdat de Amerikanen in de bovenloop van de rivier de stuwdammen open zetten, waardoor het waterpeil in de rivier razendsnel steeg.

Vergeef mij dat ik hier ‘Amerikanen‘ schrijf, waar zelfs de Russen het over de Amerikaanse bondgenoten op de grond hebben. Maar geloof mij, die bondgenoten mogen nog niet naar het toilet zonder eerst toestemming van de Juf. Zonder enige twijfel moet ook ‘Damascus‘ in eigen land verantwoording afleggen bij de Russen, die steeds belangrijker worden in het conflict. Maar de relatie tussen de Amerikanen en haar voortdurend wisselende club ‘voet-soldaten‘, is van een geheel andere aard. Het in ons deel van de wereld geschetste beeld, dat we die ‘rebellen‘ slechts ‘steunen‘, is een botte leugen.

Omdat de Syrische troepen zich niet lieten tegenhouden door meer of minder water, begonnen de Amerikanen met beschietingen. Tevens trokken ze troepen terug van de strijd rond Raqqa, volgens de Russen, om de oprukkende Syrische grondtroepen partij te geven. Daarnaast, nog steeds volgens de Russen, die het op de nationale televisie in geuren en kleuren uit de doeken deden, startten Al Qaida en Amerikaanse ‘Special Forces‘ in het westen van het land een groot verrassingsoffensief, waarbij Al Qaida praktisch al haar materiaal inzette. Eén van de doelen zou het gevangen nemen en gijzelen van 29 Russische ‘Peace Keepers‘ zijn, die toezien op de afgesproken de-escalatie in delen van Syrië waar ‘rebellen‘ tegenover regeringstroepen staan.

Het werd een enorme verrassing, voor de Amerikanen en hun bondgenoten. Volgens de Russen. Niet alleen werd het offensief afgeslagen, maar de verliezen aan Amerikaanse kant waren enorm. In een ‘Face-to-Face‘ ontmoeting die daar op volgde hebben de Russen hun Amerikaanse ‘partners‘ duidelijk gemaakt dat als hun mensen, of troepen waar zij mee samenwerken in de strijd tegen ISIS, beschoten worden, ze onverbiddelijk terugschieten.

Israël, dat met elke nieuwe tegenslag wanhopiger wordt, voerde opnieuw een aanval uit op Damascus. Inmiddels schenden de Israëlische vliegtuigen het luchtruim van Syrië zelf niet meer. De aanvallen worden uitgevoerd vanuit het Libanese luchtruim. Formeel is Libanon een onafhankelijk land, en is het dus een schending van de soevereiniteit wat Israël doet. Maar ‘Some Animals are more Equal than Others‘, leerde George Orwell ons al over de wereld van ‘Big Brother‘.