De mensheid wordt geconfronteerd met een van de ernstigste en meest complexe crises in haar geschiedenis. Het is niet alleen een gezondheidscrisis, het is ook een economische, ecologische en geopolitieke crisis. In Europa opent het een nieuw hoofdstuk in de diepe en mogelijk terminale crisis van de Europese Unie. Niemand in Europa of ergens anders in de wereld (of om precies te zijn heel weinig mensen en krachten) lijkt echter in staat te zijn om degelijke ideeën te formuleren over wat te doen als ze worden geconfronteerd met een dergelijke monumentale uitdaging (de enige uitzondering is de neo- totalitaire tendens van het westerse kapitalisme en imperialisme).
“Neoliberal Globalizers” willen niets in het systeem veranderen. Het feit dat ze Joe Biden hebben voorgesteld als presidentskandidaat in de VS, is meer dan genoeg bewijs dat ze niets te bieden hebben. Ze willen hun kapotte machine weer aan het werk zetten en zo min mogelijk veranderen. Maar zelfs als ze erin slagen het systeem te laten werken, zal het alleen werken tot de volgende crisis, en de volgende crisis zal veel ernstiger en moeilijker zijn dan het coronavirus. De huidige economische, sociale, internationale, ecologische orde is onmogelijk vol te houden, is op middellange termijn niet levensvatbaar en vormt uiteindelijk het zeer reële gevaar van het uitsterven van het menselijk leven.
De andere, zogenaamd anti-globaliseringsfractie binnen het dominante kapitalistisch-imperialistische systeem is Pompeo, Thiel en Netanyahu. Deze factie beïnvloedt praktisch het beleid van Trump op alle belangrijke fronten (Iran, China, klimaat). We weten niet of de Amerikaanse president zich echt bewust is van de implicaties van zijn beleid, maar dat is niet belangrijk. Zoals we al weten uit de oude Griekse tragedie, kan men soms zelfs effectiever zijn als ze zich niet volledig bewust zijn van hun acties. Het lijdt geen twijfel dat deze factie de huidige neoliberale globaliseringswereld wil vervangen door een soort van sui generis fascistisch en neo-feodaal kapitalisme en met het beleid van de gegeneraliseerde oorlog (tegen China, tegen de islam, tegen de westerse volksklassen, tegen wat overblijft van democratie, tegen het klimaat). Met de technologieën die in onze wereld aanwezig zijn, zal de opkomst van deze factie aan de top van de westerse wereld de kans op het einde van de beschaving vergroten, maar ook van al het leven op aarde exponentieel. Zo simpel is het.
Deze tweede factie probeert te doen alsof ze vrienden van Rusland zijn en verschillende behoeften van de post-Sovjet-elites te benutten. Ze zijn en kunnen geen vrienden zijn van Rusland. Ze zijn evenveel vrienden van Rusland als Hitler of Thatcher en Reagan waren respectievelijk vrienden van Stalin en Gorbatsjov. Door de innerlijke logica van hun demarche staan ze resoluut vijandig tegenover elke entiteit met de mate van autonomie en macht van Rusland. Op de lange termijn kunnen ze Rusland alleen accepteren als een vazalstaat, zoals het was onder Jeltsin. Ze zouden Rusland willen ontbinden in kleinere entiteiten, zoals Brzezinski beschrijft in zijn beroemde boek ‘The Grand Chessboard’. Maar ze weten maar al te goed uit de geschiedenis dat een frontale aanval op Rusland onmogelijk is. Ze kunnen Rusland alleen verslaan en veroveren door zich voor te doen als zijn vrienden.
In theorie zou de huidige mondiale situatie een enorme kans zijn voor een authentiek links, voor elke politieke macht die niet wordt gecontroleerd door de wereldfinanciën, voor een serieuze sociale, anti-imperialistische (multipolaire) en ecologische uitweg uit de impasse. Wanneer de blokkering eindigt, zullen we hoogstwaarschijnlijk een enorme opleving van klassenstrijd zien, gezien het offensief van de crisis, zowel in gezondheids- als in economische termen, tegen populaire klassen over de hele wereld. In Europa zal een dergelijke situatie zich hoogstwaarschijnlijk voordoen, althans in Zuid-Europa, inclusief Frankrijk, terwijl de tegenstellingen tussen de lidstaten van de EU zullen worden verergerd. Helaas zien we tot nu toe echter niets serieus, en als we enkele linkse bewegingen zien die een antwoord proberen te vormen, zit het vooral in deZuid-, Latijns-Amerika en Afrika (bijvoorbeeld: dit artikel , ook dit ). In Europa beweegt niets, radicaal-links is een schaduw op zich na het Griekse fiasco van 2015. Ondanks hun retoriek zijn de meest radicaal-linkse organisaties in Europa eerder conservatieve sui generis sociaal-democratische krachten. In feite gebeurt hier iets diepers. De crisis van links weerspiegelt de crisis van de Europese beschaving.
Ik heb onlangs een Duitse vriend gevraagd, een zeer goede en vrij diepe waarnemer van de Europese en Europese linkse politiek, waar Duits links en Linke staan over de situatie en wat ze van plan zijn te doen. Hij antwoordde dat de meerderheid van het leiderschap van Die Linke droomt van een coalitieregering van sociaal-democraten, Groenen en hun partij – dat is hun ‘strategische visie’ … “er is niet veel anders …”
Ok, laat ze hun coalitieregering hebben. Maar met welk programma? Om wat te doen? In Europa zijn de afgelopen jaren twee dingen duidelijk geworden. Ten eerste dat sociaal-democratisch beleid bijna onmogelijk is, we moeten iets radicalers bedenken in tijden van zo’n diepe crisis. Het is vandaag onmogelijk iets te doen zonder alle neoliberale structuren te trotseren die zijn opgericht om elke vorm van reformisme te belemmeren. Ten tweede hebben we een plan nodig voor de hervorming of vervanging van de EU en dat hebben we niet. Zelfs de Zuid-Europese landen hebben er geen gemaakt voor het geval Duitsland erop staat zijn dominantie over het continent op te leggen. Het is niet voldoende om corona-obligaties te vragen en niet te krijgen. We moeten op dit punt herhalen dat het ook erg moeilijk is om een alternatief beleid in Europa te volgen dat alleen gebaseerd is op nationale partijen en politiek. Je kunt heel weinig dingen doen op een strikt nationaal niveau en het risico lopen irrelevant te worden als je het probeert. Burgers van de EU, en van de eurozone in het bijzonder, leven al objectief (maar niet subjectief!) In een verenigde, sui-generis, Europese superstaatstructuur, erkennen het of niet.
Maar helaas is er niets ernstigs op internationaal, Europees of zelfs Zuid-Europees niveau. Niemand brengt ideeën naar voren, maar laat neoliberalen het spel domineren. Het is buitengewoon dat er anderhalve eeuw na de oprichting van de Eerste Internationale niet eens een elementaire inspanning wordt geleverd om linkse bewegingen in Europa te coördineren!
Ik vroeg mijn vriend om een analytisch artikel te schrijven over de Duitse situatie voor onze site (defenddemocracy.press). Hij antwoordde dat hij nogal aarzelend is, omdat momenteel alle politiek (en berichtgeving in de media) in mijn Duitsland gaat over incrementele maatregelen in het kader van de ‘Corona noodtoestand’ om de situatie te stabiliseren. Zie het volgende voor een kort overzicht .
Wat de beschrijving van onze huidige situatie betreft, kon ik niet veel meer bijdragen dan dit (afgezien van misschien het beschamende beleid van de Duitse regering om slechts 50 vluchtelingenkinderen uit Griekse kampen enz. Te accepteren …).
Over het algemeen lijken de kiezers redelijk tevreden met wat de ‘Grand Coalition’ doet. In de peilingen staat de CDU nu op 39% en is de SPD gestabiliseerd op ongeveer 17%. De oppositiepartijen – de liberalen, Groenen, Linke, AfD – steunen in het algemeen de maatregelen van de Grand Coalition. Links vraagt om meer inkomensondersteuning voor werknemers (die ‘korte tijdweken’ hebben en momenteel 60/67% van hun vroegere salarissen ontvangen, terwijl Linke en vakbonden eisen om dit uit te breiden tot ongeveer 80/87%) en soortgelijke zaken, maar in het algemeen steunen zij het huidige crisisbeheer van de regering.
Verrast om dit alles te lezen, vroeg ik hem nogmaals: “Als ik goed begrijp wat je schrijft, betekent dit dat er in het belangrijkste EU-land geen serieus debat is over wat de wereld zal en zou moeten zijn na coronavirus en zelfs niet wat de Europese Unie zou moeten doen!”
Hij antwoordde me: “Ja, het debat hier is erg egocentrisch over Duitsland. Toen Merkel haar toespraak voor het Duitse publiek opriep om de lockdown-maatregelen te accepteren, noemde ze de Europese Unie of ‘Europa’ helemaal niet.
Het enige met betrekking tot de Europese Unie is de propaganda in de Duitse reguliere media tegen de eisen van de Italiaanse regering om corona-obligaties in te voeren – een no-go voor de Duitse regering, zoals we weten. Ze beweren dat de zuidelijke landen al voldoende solidariteit krijgen van Duitsland en de EU met de 3 pijlers (ESM, EIB, werkloosheidssteun).
Wat onze media betreft, heb je bijvoorbeeld een verslag van vijf minuten op het grote nieuws ‘Tagesthemen’ over lege Duitse snelwegen en vijf seconden over de situatie in de Griekse vluchtelingenkampen. Bijna al het nieuws gaat over de corona-crisis, zelfs het internationale nieuws (bv. Hoe Trump omgaat). Het is echt Duits navelstaren … ”
De lezer kan ook proeven van de absolute leegte die uit Berlijn komt door dit interview van de Socialistische FM Maas tot Spiegel te lezen. De heer Maas heeft niets voor te stellen.
Een van de mogelijke redenen voor deze Europese afonie is het feit dat de meeste politici van het continent nu min of meer worden gecontroleerd of zelfs gecreëerd door de bankiers. Ze kunnen niets anders doen dan de financiële orders te gehoorzamen. Het zijn werknemers, geen politici. Zelfs als ze politicus wilden worden, hebben ze niet de nodige opleiding of intellectuele en praktische ervaring.
Laten we hopen dat de Europese populaire klassen, die hun daadkracht hebben bewezen bij het verdedigen van hun fundamentele rechten en belangen (kijk bijvoorbeeld naar het formidabele voorbeeld van de Franse gele hesjes), het nodige leiderschap en programmatische duidelijkheid vinden dat nodig is om hun strijd te winnen. Anders lopen we het risico dat de EU in een chaotische ontbinding terechtkomt, waardoor een melkwegstelsel van microstaten ontstaat die met elkaar concurreren en niet in staat zijn enig serieus verzet tegen de financiële wereldmacht op te werpen, tot grote vreugde van de neocon war Party ( Pompeo – Netanyahu – Trump ) . Deze partij wil overal chaos veroorzaken, ontbinding in Europa, nieuwe oorlogen in de oostelijke Middellandse Zee, het Midden-Oosten, het Indiase schiereiland … Chaos is hun belangrijkste beleid, hun belangrijkste keuze.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.