Op het vermoeden van een chronische ziekte kan heel verschillend worden gereageerd. Er zijn mensen die hun symptomen negeren totdat de bittere waarheid hen inhaalt. Anderen zijn op de hoogte van hun klachten. Maar ze willen het niet precies weten. Soms wijten ze hun ongemak aan een kleine infectie, soms aan het weer en soms aan een bedorven maaltijd.
En dan zijn er nog die hun situatie diep kennen, maar niet tot op de bodem uit durven te komen omdat ze bang zijn voor de bevestigende diagnose. In alle gevallen werkt dit alleen totdat de symptomen zo verergeren dat een bezoek aan de dokter onvermijdelijk is. Medische hulp komt echter vaak te laat, om de schade in het lichaam te kunnen herstellen of in ieder geval de ziekte in toom te houden. Slechts een kleine groep wil duidelijkheid om dit zo vroeg mogelijk met therapie tegen te gaan. Alleen in dit geval kan het aangevallen organisme van het ergste worden gered. Alleen daadkrachtig optreden, moed en doorzettingsvermogen beloven hoop. Wat voor mensen en hun gezondheid geldt, geldt evenzeer voor de samenleving en haar constitutie: het negeren of zelfs ontkennen van waarschuwingssignalen maakt het alleen maar erger. Onze democratie is ernstig ziek. Ze sleept haar symptomen al een tijdje met zich mee. Er waren en zijn zij, de dappere, vastberaden, die de waarheid zonder angst onder ogen zien. U eist een meedogenloze diagnose, maar tot op de dag van vandaag niemand die in staat zou zijn om de oorzaken te bestrijden, wil bieden. Om nog maar te zwijgen van een therapieplan dat ook bijwerkingen heeft.
Zo essentieel als tolerantie is voor de cyclus van democratie, is haar eenzijdige overvloed net zo schadelijk
De ziekte van volwassen democratieën wordt collectivisme genoemd. Hoe meer particuliere belangen politieke actie bepalen, hoe minder het individu telt. Wat klinkt als een contradictie is niets meer dan de logische ontwikkeling van een samenlevingsvorm die kleine groepen steeds meer macht geeft over de rest van de wereld, in de verkeerde veronderstelling dat het discriminerend of misschien racistisch is om de wil van de meerderheid uit te voeren . In plaats daarvan wordt beleid gemaakt voor het individuele geval om geen levensplan uit te sluiten van zogenaamde participatie. De aanpak moet uiteindelijk mislukken, want het leidt tot verevening, waarin een gemeenschappelijke noemer alleen te vinden is via een dicht netwerk van verboden en gedragsregels. Daarachter schuilt het verwarde idee dat er geen nadeel meer mag zijn voor individuen, wanneer iedereen zich onderwerpt aan hetzelfde gedragspatroon en individualisme zoveel mogelijk wordt beperkt. Het feit dat het vermeende doel van het beschermen van de belangen van minderheden, die juist tot uitdrukking komen in anders zijn, wordt veronachtzaamd, wordt gemaskeerd met uitgebreide propaganda en opdringerige verhalen. In ieder geval geldt de bescherming van minderheden alleen voor geselecteerde groepen, maar voor hen zonder mitsen of maren. Hier is tolerantie een staatsreden. Je zou het ook anders kunnen zeggen: we tolereren elkaar tot de dood. Zo essentieel als tolerantie is voor de cyclus van democratie, is haar eenzijdige overvloed net zo schadelijk. We weten dit van het menselijk organisme, waarin het aandeel van de bloedbestanddelen, maar ook de balans van groei en killercellen, bepalen of we gezond of chronisch zijn,
We hebben niet veel tijd meer om te voorkomen dat de chronische ziekte een ongeneeslijke ziekte wordt
De problematische basishouding van democratische systemen richt geen blijvende schade aan zolang de meerderheidssamenleving de werking van de organen onder controle heeft. Alleen de interactie van de vele verschillende deelnemers houdt de democratie gezond. Maar moderne bewegingen zoals politieke correctheid die als machtsinstrument wordt gebruikt en de aanstekelijke kuit van wakkerheid hebben het gezonde evenwicht permanent verstoord. Jaren van het negeren en ontkennen van de symptomen die voor iedereen zichtbaar zijn, hebben diepe sporen achtergelaten. Democratie is uitgemergeld en zwak. Niemand hoeft uw chronische ziekte meer te diagnosticeren. Maar wat wordt gehoord is niet de roep om dringend noodzakelijke therapeutische maatregelen, maar de verontwaardigde afwijzing van alle bevindingen. We hebben niet veel tijd meer om te voorkomen dat de chronische ziekte een ongeneeslijke ziekte wordt. Als de geest van democratie eenmaal aan haar lichaam is ontsnapt, zal er niet snel een opvolger zijn om in haar voetsporen te treden. Waar de democratie begraven ligt, metastaseren kwaadaardige systemen die het individu verachten en mensen alleen als gastheren zien, waarbij het virus gebruik maakt van collectieve ideologieën. En mocht ze herrijzen, dan zal ze nooit zo sterk terugkomen als haar voorganger, alsof de stervende democratie een deel van haar malaise heeft geërfd. Het leven is kostbaar en al het leven moet worden verzorgd om gezond te blijven. We hebben de democratie zo lang verwaarloosd dat ze haar leven dreigt uit te putten. Sommigen zullen dat alleen maar begrijpen
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.