De voorzitter van de Europese Commissie moet een mislukte politicus zijn die zal worden verblind door de lijfwachten, autocades en foto-operaties met wereldleiders, maar niet echt het voortouw neemt vanaf het front.
Toen Ursula von der Leyen in december 2019 voorzitter van de Europese Commissie werd, reageerden veel journalisten met venijn op hoe zo’n Duits politiek lichtgewicht de topbaan in Brussel kon aannemen. Ze had letterlijk geen succesverhalen in Duitsland in eerdere ministeriële functies en veel Duitsers reageerden bij het horen van haar benoeming met “Ursula wie?”.
En toch, met uitzondering van Jacques Delors, worden de voorzitters van de Europese Commissie traditioneel geselecteerd op basis van het feit dat ze ondermaats presteren – zodat de echte machten achter de troon (Franse en Duitse leiders) ze naar believen kunnen manipuleren en als stopverf in hun handpalmen. Er is nog een ander argument dat in Brussel, waar de EU-instellingen worden bestuurd door ouder wordende vrijmetselaars, de keuze voor een politieke achterstand aan het einde van hun carrière eigenlijk gaat over het sussen van deze ouwe jongens, van wie het systeem je verzekert dat je ze nooit ziet of hoort, ooit.
En dus moet de voorzitter van de Europese Commissie per definitie een mislukte politicus zijn die zal worden verblind door de lijfwachten, autocades en foto-operaties met wereldleiders, maar niet echt de leiding van het front overneemt. In dit opzicht is VDL, zoals ze bekend staat bij enkele wrede hacks in Brussel, volgens hun eigen ongeschreven regels een absoluut perfecte Commissievoorzitter aangezien ze alle vakjes aanvinkt – en ook Duits zijn geeft haar een aureool als het best bewaarde geheim in Brussel is dat de eerdere zorg aan het eind van de jaren negentig dat het project echt een Frans-Duitse onderneming was, nu is afgedaald naar eigenlijk alleen Duitsland met de hele show.
Ursula staat echter ook aan de top van wat veel EU-insiders zich zorgen maken, dat een crisis zou kunnen zijn die in de komende maanden alleen maar erger zal worden en een proces op gang zal brengen waarbij de EU langzaam implodeert en op eigen kracht valt.
Ze heeft in haar eentje een monumentaal hondenontbijt van de Brexit gemaakt, waarbij ze zichzelf, haar onderhandelaar en de federalistische bedplassers in Brussel toestond zich uit te leven in een racistische, verdraaide en misleide campagne, waarbij ze het VK als een nieuwe vijand op de kaart zette een les. Het mislukte enorm en zelfs haar meest fervente aanhangers erkennen dit als een grote blunder die in feite de zaak bevordert van andere EU-lidstaten die misschien al eerder hadden overwogen het blok te verlaten, maar nu nog dichter bij het beschouwen als een echt alternatief pad .
Maar dat is niet haar tour de force van smakeloze mislukkingen. In werkelijkheid wordt Ursula door veel EU-kijkers gezien als een reële bedreiging voor de duurzaamheid van het project, vanwege haar spectaculaire verkeerde omgang met het reddingsplan voor het coronavirus. Vaccins.
Sommigen zullen misschien beweren dat ze voorstander wil zijn van een EU-vaccinplan dat op zichzelf slecht is bedacht en een nauwelijks verholen list is om de geloofwaardigheid van het blok te vergroten, na een dieptepunt van de Brexit. Inderdaad, veel lidstaten waren al in de zaak en bestelden hun voorraden vaccins en hoefden echt niet te worden vertraagd door een halfbakken plan dat van meet af aan een reeks blunders en slechte beslissingen was.
Maar nu zijn de EU en Ursula in paniek. Groot-Brittannië, dat vroege voorraden bestelt, ongehinderd door EU-zwakheden en de blunders van eurocraten, versnelde vooruit met de bestelling van vaccins en zal volgens sommige rapporten de hele bevolking tegen het einde van de zomer klaar hebben .
Begin februari ging de ramp van verkeerde beleidsbeslissingen in een versnelling toen Ursula een ommekeer maakte in het besluit van de Commissie om te proberen de ‘export’ van het vaccin naar Groot-Brittannië via Noord-Ierland te blokkeren. Maar er waren nog meer hilarische momenten van hoeksteenagenten toen er snel nieuws kwam over een rauwe driftbui onder leiding van een aantal EP-leden, nadat was onthuld dat het vergrijzende buitenlands beleid van de Commissie won, Josep Borrell – een man die letterlijk een stapel een stoel er opwindend uit laat zien – ging op zijn knieën naar Rusland om Poetin om vaccins te vragen, terwijl hij Moskou blijkbaar uitschold over zijn mensenrechten. Probeer een strak gezicht te houden. Borrell heeft dat tenminste voor elkaar gekregen.
In tegenstelling tot het vaccinprogramma van het VK, zou het eigen vaccinprogramma van de EU in de zomer nog maar net begonnen zijn, en dat is waar de paniek die we nu zien – en steeds meer in de Belgische hoofdstad – over gaat.
Hoe heeft de EU dit verknoeid? En hoe weet de auteur, die 11 jaar in Brussel werkte, dat er echte paniek heerst binnen de EU.
Wanneer de EU echt in paniek begint te raken, wendt ze zich tot haar oudste en beste vriend, de smekende, loyale en volledig ondergeschikte instelling die haar ter beschikking staat, klaar om haar meester te dienen: de pers.
Ursula had geen tijd verloren met het organiseren van een interview met Le Monde waarin hij de situatie uitlegde en hoe ze niet beoordeeld moest worden voordat haar termijn voorbij is, in 2024. Typische reactie van de EU-chef. “We zijn geen democratie en ik heb nog 4 jaar voordat ik onder de loep moet worden genomen, dus laat me het salaris van een rockster trekken en genieten van de levensstijl die de baan met zich meebrengt” is echt wat de boodschap was.
Het artikel was natuurlijk een bericht aan Emmanuel Macron die letterlijk zijn haren uittrekt met een eigen politieke crisis. Hij kan niet langer op de EU zelf vertrouwen om zijn profiel op te krikken, wanneer de instelling er elke dag meer en meer uitziet als een zure verliezer, zichzelf begraven in onbekwaamheid, graft, snode PR-stunts en schandalen. De vertraging in vaccins kost Frankrijk en Macron de populariteit enorm. Een recente studietoonde aan dat zijn rechtse aartsvijand Marine Le Pen nek aan nek was met de centristische natte president. Wanneer meer Franse burgers de vuile trucs zien die de EU en Frankrijk tegen het VK spelen en het project in Brussel gaan zien als een mislukking, verstrikt in corruptie en geleid door een voorzitter van de Commissie die verdwaald lijkt op het podium van de internationale politiek, dan is dit zal maar één ding betekenen bij de Franse stemming. Meer stemmen voor extreemrechts. En hij weet het.
Ursula weet dat haar critici in Brussel en van leiders van EU-landen die haar als te onervaren en zonder elan zagen, dat ze aan een koorddanser loopt. De komende weken zal er meer druk op haar komen te staan, aangezien de grote kanonnen van het project, zoals Macron, het voor de hand liggende moeilijker zullen vinden. Ze maakt niet alleen deel uit van de huidige crisis, maar haar aan het werk blijven en haar toevlucht nemen tot oppervlakkige PR-stunts zorgen allemaal voor een razernij over het hele continent die niet alleen de gelederen van extreemrechts in Frankrijk zal doen toenemen, maar in een aantal ook andere EU-lidstaten.
Het is duidelijk wat de EU moet doen. Of in ieder geval duidelijk voor iedereen die op nationaal niveau bij de overheid werkt. Als dit in het VK, Frankrijk of Duitsland zou gebeuren, zou de partij die haar als leider steunde, haar ontslag vragen om de heiligheid van de organisatie levend te houden. Een ontslag zorgt voor afleiding van de media en toont de partijgelovigen, de media en haar critici dat het totale project niet alleen serieus is, maar ook aansluit bij de behoeften en bekommernissen van het electoraat.
Het EU-model denkt en werkt echter niet zo. De EU zelf in Brussel is een consensusgestuurd model, gesteund door lidstaten die het idee geloven dat een niet-democratisch beest in de Belgische hoofdstad gunstig kan zijn voor een democratisch beest op nationaal niveau.
De laatste keer dat een voorzitter van de Europese Commissie aftrad, was in 1999, toen in feite de hele commissie zelf, bestaande uit 20 ‘commissarissen’, betrokken was bij transplantatie, vaak herinnerd aan de tandarts van Edith Cresson die een dik EU-contract binnenhaalde over niets met betrekking tot vullingen en beugels .
Jacques Santer boog zijn hoofd tijdens een persconferentie en jammerde met zijn vreemde Luxemburgse accent “het spijt me”.
Ursula, moet hetzelfde doen om het EU-project te redden, het vertrouwen snel te herstellen en deze oceaanstomer ervan te weerhouden tegen een ijsberg te slaan waarvan hij nooit zal herstellen. Dit zal alleen gebeuren als de lidstaten het initiatief nemen en haar aangeven dat dit de juiste keuze is. Let goed op hoe Merkel en Macron haar bijstaan. Of niet.
Ursula wie?
