Bij de ingewijden onder ons mag het bekend zijn dat de monetaire autoriteiten onder aanvoering van de centrale banken al jarenlang proberen de inflatie omhoog te krikken. Niet-ingewijden zouden denken, wat hebben we er aan. Als de prijzen stijgen dan lopen de lonen altijd achterop en verliezen we koopkracht. De consument heeft geen belang bij inflatie, die wil prijsstabiliteit. Echter functioneert de economie niet meer zoals dat in het verleden ging toen globalisering en het krediet-verdienmodel van de grootbanken nog geen normaliteit waren. Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw hebben centrale banken een beleid gevoerd om via de kredietkraan de geldomloop in de economie aan te jagen. Als je de afname van je ‘product’ wil vergroten dan moet je het goedkoper maken. Daarom verlaagden banken stapsgewijs hun rentetarieven in telkens tienden van procenten. Soms met een kleine correctie omhoog door valutaschommelingen maar op de lange termijn daalden de krediettarieven tot een ongekend dieptepunt anno 2020.
Rupsje nooit genoeg
Door dit riskante beleid van de monetaire autoriteiten zijn we aanbeland in een tijdperk van deflatie en stagnatie. Centrale banken zouden moeten inzien dat ze gefaald hebben om de inflatie aan te jagen. De officiële inflatie is al jaren niet boven de doelstelling van boven de 2 procent uitgekomen. We zijn in een deflatietijdperk aanbeland. Toch is er inflatie in vaste assets zoals vastgoed en aandelen. Puur veroorzaakt door het beleid van extreem lage rentetarieven. Om die reden zetten vermogende mensen hun deposito’s, waarop een negatieve rente wordt “vergoed,” om naar vastgoed en aandelen. Wat moet je? Als je vermogend bent wil je slechts één ding en dat is rijker worden. Het credo van de 10 procent superrijken is: laat geld voor je werken. Andersom moeten wij, de resterende 90 procent, werken voor ons geld. Het is een psychologische beleving dat men verlangt naar meer. Rupsje nooit genoeg. Als je eenmaal een fortuin, of gewoon wat spaarcenten hebt verzameld, dan wil je er zuinig op zijn. Zo is de oudere generatie opgevoed vanuit het tijdperk dat sparen werd beloond met een reële rentevergoeding die boven het inflatiepercentage lag. Sparen werd beloond.
Samenzwering banken en multinationals
Echter staat de tijd niet stil en zijn er slimme monetaire autoriteiten die menen dat het beter kan met de economie. Daarvoor hebben ze bedacht om de geldhoeveelheid in omloop te vermeerderen door het rente-verdienmodel van de systeembanken zodanig te wijzigen dat niet de burger/consument er beter van wordt maar alleen de bank en hun eigenaren, de beleggers. Verlaag de rente op krediet en verlaag de rente op spaartegoeden. Waarom zou je dan als modale burger blijven sparen als dat niet meer beloond wordt. Kun je beter lenen wanneer het krediet steeds goedkoper wordt. Deze trend is al 4 decennia gaande vanaf de jaren tachtig. Gaat gelijk op met de globalisering van de wereldeconomie. Het zijn de partners in crime, centrale banken en multinationals, die via hun samenzwering de samenleving afpersen. De schatrijke beursgenoteerde multinationale ondernemingen bezitten biljoenen aan kapitaal en zijn overgewaardeerd doordat beleggers ‘noodgedwongen’ massaal hun aandelen kopen. Hun depositorekeningen die uitstaan bij de bank kosten geld door negatieve rentetarieven, terwijl de aandelen van de multinationale Techbedrijven in koerswaarde stijgen en tegelijk dividend uitkeren. Je hebt geen keus als je vermogend bent. Je wordt door het bankensyndicaat gedwongen om te beleggen.
Vervolging wegens afpersing
Het huidige repressieve monetaire beleid van het bankenkartel is een sluwe manier om hun rekeninghouders onder druk te zetten. Als ik als persoon iemand onder druk geld afhandig maak dan wordt ik gearresteerd en veroordeeld wegens afpersing. Precies hetzelfde gebeurt nu door ons bankenkartel. Heb je een vermogen op een depositorekening staan dan wordt daar geld van ontnomen door de bank. Nota bene jouw contanten die je “veilig” uitleent aan de bank, althans zo was het ooit. Het is het verrotte bedrieglijke systeem waar we als samenleving van afhankelijk zijn. Je kunt er niet uitstappen, tenzij je kluizenaar wordt. Het is een langzaam proces waardoor we nauwelijks in de gaten hebben dat we worden afgeperst!!! Een ander woord kan ik er niet voor bedenken. De samenleving in deze 21ste eeuw wordt gekneveld door een georganiseerd netwerk. Een misdaadsyndicaat. Ik heb helaas niet het gevoel dat andere slachtoffers er ook zo over denken. Waarom zijn de verantwoordelijke monetaire autoriteiten nog niet voor de rechter gedaagd? Ze moeten vervolgd worden wegens geldafpersing. Is er nu werkelijk niemand die op dat idee komt? Ik vrees echter dat het vechten wordt tegen de bierkaai. Een strijd tegen de macht van het kapitaal.
Slachtoffers worden onrustig
Toch zie ik een vorm van protest. Het gaat langs een andere weg, namelijk die van de opstand. Een revolutie is in de maak. Het is de reactie van het volk, de massa die inziet dat er iets niet deugt. Door het repressie monetaire beleid is een enorme inkomens- en vermogensongelijkheid gecreëerd tussen de 10 procent superrijken en de resterende 90 procent makke schapen. Ieder misdaadsyndicaat kent slachtoffers, net zoals elk (monetair) systeem dat technisch verkeerd wordt aangedreven. De slachtoffers van het beteugelende monetaire beleid gaan zich roeren. De coronacrisis helpt daarbij een handje, de onvrede door lockdown maatregelen neemt toe in de samenleving. Als de bazen van het syndicaat onraad ruiken dan worden ze onzeker en ondernemen ze gewaagde acties om overeind te blijven. Kijk naar de nieuwe maatregel die ingaat per 1 januari 2021 wanneer banken hun negatieve rentetarieven uitbreiden naar lagere saldi. Dan zijn ze maar een kleine stap verwijderd van de grote roof op het kapitaal van de massa.
Kat in nood
Door de coronabeperkingen besparen consumenten op hun uitgaven en blijft overtollig geld op de bank staan. Banken betalen een rentevergoeding aan de centrale bank voor hun overtollig kasgeld. Dat is de strafrente voor het niet uitlenen van hun geld aan de samenleving. Een bankier moet ‘woekeren’ door spaargeld als krediet uit te lenen voor een hogere rente, terwijl de marges kleiner worden. Hij krijgt een strafrente om de oren als hij niet genoeg uitleent. Is dat zachte dwang of harde dwang? Hoe dan ook, de bankier als tussenpersoon mag het ook ontgelden want die heeft nu pech doordat de maatschappij op z’n kont ligt. Bedrijven en ondernemers lenen minder om te investeren omdat iedereen consumindert. ‘Criminele’ monetaire beleidsmakers raken in paniek omdat hun afpersingsmodel lijkt te gaan haperen. Het gaat spannend worden, een kat in nood maakt vreemde sprongen.
Schadeclaim
Wat mogen we de komende jaren verwachten. Als ik bankier was zou ik omwille van strafvermindering mijn zonden opbiechten en ons uitleggen dat het monetaire fiat geldsysteem failliet is. Doe het snel want er wacht ons een “nieuwe Bretton Woods”: https://biflatie.nl/imf-roept-op-tot-een-nieuw-bretton-woods-invloed-op-de-financiele-markten-maandag-19-oktober-2020/. Dat kan geen toeval zijn. Zouden centrale bankiers zich overgeven en inzien dat hun “bankensyndicaat” misdadig was zodat het recht zal zegevieren en de samenleving verlost wordt van hun afpersers? Rest alleen nog terug betaling van de buit. Ik zal mijn schadeclaim op tijd indienen om zeker te zijn van uitbetaling. Zodra ik weet aan wie, wat of waar, ik mijn claim kan adresseren.
GW
