CDA kandidaat
Verplichte anticonceptie incapabele ouders'. Wethouder Hugo de Jonge van Rotterdam
De verkiezingen naderen en dat betekent dat politieke partijen naarstig op zoek zijn naar geschikte kandidaat-Kamerleden om hun lijsten te vullen. Wat daarbij vooral belangrijk schijnt te zijn, is vernieuwing. Een lijst met allemaal dezelfde gezichten als bij de vorige verkiezingen is not done. Vers bloed moeten we hebben. Zoveel mogelijk. Natuurlijk blijven er altijd wel enkele oudgedienden zitten, maar dan heb je het over de top. Voor het overige is doorstroming het parool.
De nieuwe kandidatenlijsten zijn nog niet bekend, maar ze zullen het ongetwijfeld aantonen. Ze zullen ook laten zien dat sommigen die in 2017 met bazuingeschal werden binnengehaald helaas alweer moeten worden bedankt voor bewezen diensten. Of hooguit een lage, dus onverkiesbare plek hebben gekregen. Het komt voor dat de helft of meer van een kieslijst uit nieuwkomers bestaat.
Waarom die doorstroming zo belangrijk is ontgaat mij. De meeste Kamerleden zijn sowieso onbekend bij het grote publiek. Wie heeft er ooit gehoord van (om er maar eens een paar te noemen) Hilde Palland, Kelly Regterschot of Danai van Weerdenburg? Wie zou kunnen zeggen welke partij ze vertegenwoordigen?
Het leeuwendeel van de Kamerleden is niet meer dan ‘stemvee’, zoals wijlen CDA-senator Ad Kaland het uitdrukte. Hun belangrijkste taak is het om op het juiste moment hun arm op te steken als er gestemd wordt. En verder moeten ze vooral hun politieke top niet voor de voeten lopen en niks stoms zeggen in de media. De voorpagina’s halen ze alleen als ze hun fractie met ruzie verlaten of weggestuurd worden wegens gesjoemel of ander onoorbaar gedrag. De gemiddelde Nederlander kan hooguit tien Kamerleden opsommen, en dat getal is waarschijnlijk nog aan de optimistische kant.
Maar als de kiezers verreweg de meeste Kamerleden toch niet kennen, wat heeft het dan voor zin de boel voortdurend op te schudden? Het lijkt me beter die Kamerleden gewoon te laten zitten. Een beetje continuïteit in een fractie kan helemaal geen kwaad. Al was het maar om de ingewikkelde procedures van het parlement beter te leren doorgronden.
De partijen zullen merken dat het uitblijven van vernieuwing en verjonging geen noemenswaardig effect heeft op het verkiezingsresultaat. Bij het uitbrengen van een stem letten de kiezers op de lijsttrekker, of in het gunstigste geval op de top van de lijst. Welke backbencher er op 17 staat interesseert ze niet. Voor een Kamerzetel zijn circa 70.000 stemmen nodig. De meeste kandidaten krijgen er maar een paar duizend. Als ze dat al halen.