Buitenlandse interferentie bij verkiezingen: is het echt of is het alleen politieke ruis?

Een onlangs afgerond Brits parlementair onderzoek heeft vastgesteld dat Rusland mogelijk heeft ingegrepen in het Brexit-referendum van 2016 , dat heeft geleid tot het vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Maar ironisch genoeg kwam het ook tot de conclusie dat Rusland zich mogelijk niet had bemoeid gezien het feit dat de Britse regering nooit de moeite heeft genomen om erachter te komen of het Kremlin een poging heeft gedaan om de stemming te manipuleren.

De Inlichtingen- en Veiligheidscommissie van het Parlement is naar verluidt verbijsterd door het gebrek aan officieel belang bij wat een buitenlandse inlichtingenoperatie zou kunnen zijn geweest die grote gevolgen had gehad, maar al te aannemelijk, aangezien wordt aangenomen dat Moskou de Brexit zou hebben verwelkomd als een eerste stap die uiteindelijk een einde maken aan de Europese politieke en economische eenheid.

Niemand weet dus of Rusland of iemand anders zich in Groot-Brittannië heeft bemoeid, wat misschien net zo goed is als onderzoeken naar stemmen in de VS, ook in 2016, hebben ook niets anders gecreëerd dan verwarring en geen rookpistool. En natuurlijk is er sprake van definities van interferentie. Miljoenen ponden werden uitgegeven aan advertenties door die pro- en con-Brexit, net zoals miljarden werden uitgegeven aan politieke advertenties in de Verenigde Staten. Veel van de ‘informatie’ die op die manier werd verstrekt, was opzettelijk misleidend, vaak angstaanjagend, zowel in het VK als in de VS, wat suggereert dat het probleem veel groter is dan de mogelijke poging van één land om de stemming te beïnvloeden, als dat al zou gebeuren.

Er waren vergelijkbare beweringen over Russisch gegenereerd nepnieuws en “een massale hackaanval” bij de Franse presidentsverkiezingen in 2017, terwijl de Duitse federale verkiezing opmerkelijk was vanwege een gebrek aan identificeerbare inmenging in het Kremlin , ondanks waarschuwingen van sommige waarnemers dat Berlijn het doelwit zou zijn .

Dus hoewel claims van Russische inmenging bij verkiezingen vrij algemeen zijn, zijn ze moeilijk op serieuze wijze te bewijzen. En je moet erkennen dat de ‘tot slachtoffer gemaakte’ regeringen en politieke partijen sterke motieven hebben om een ​​buitenlandse vijand op te roepen om aan het publiek uit te leggen waarom het misgaat, of het nu gaat om coronavirus-geklungel of om algemene politieke onbekwaamheid. Zeker, aangezien de schuld van Rusland vervaagd is, wordt China in toenemende mate het doelwit van Amerikaanse politici als zondebok, wat aangeeft dat er altijd een buitenlander beschikbaar moet zijn om zijn problemen de schuld te geven.

Het meest recente goudklompje dat uit het Amerikaanse congres over buitenlandse inmenging bij verkiezingen komt, is afkomstig van Adam Schiff, het sluwe hoofd van de House Intelligence Committee. In een interview met MSNBC onthulde Schiff dat de Amerikaanse inlichtingendienst informatie heeft verkregen die suggereert dat meerdere landen zouden kunnen proberen zich te bemoeien met de Amerikaanse verkiezingen van 2020, waaronder het voeden of “witwassen” van mogelijke desinformatie via het Congres.

Schiff legde uit hoe verschillende landen verschillende tactieken gebruiken om ‘nepnieuws’-berichten door te geven aan de Amerikaanse kiezers. Sommige regeringen steunen openlijk een bepaalde kandidaat of een bepaald beleid, terwijl andere zoals de Chinezen verkeerde informatie verstrekken tijdens hun handelsonderhandelingen met Washington. Hij merkte op dat “de Russen mogelijk betrokken raken bij hack- en dumpoperaties of campagnes op sociale media. De Iraniërs hebben misschien hun eigen tactieken en technieken zoals die van de Noord-Koreanen. ‘

Een  brief  ondertekend door Schiff, House Speaker Nancy Pelosi, D-Calif., Senate Minority Leader Chuck Schumer, DN.Y. en Senate Intelligence Committee ranking-lid Mark Warner, D-Va heeft gevraagd om een ​​contraspionagebriefing voor het Congres over buitenlandse inspanningen zich te mengen in de komende verkiezingen. Het omvat: “We zijn in het bijzonder ernstig bezorgd dat het congres het doelwit lijkt te zijn van een gecoördineerde campagne voor buitenlandse inmenging, die tot doel heeft desinformatie wit te wassen en te versterken om de congresactiviteiten, het publieke debat en de presidentsverkiezingen in november te beïnvloeden.”

Presidentieel kandidaat-presidentskandidaat van de Democratische Partij, Joe Biden, heeft ook bevestigd dat hij briefings heeft ontvangen  over Russische vermeende plannen om zich in november te mengen en te zeggen: “De Russen zijn nog steeds bezig ons electoraal proces te delegitimeren. China en anderen zijn ook betrokken bij activiteiten die bedoeld zijn om het vertrouwen in de uitkomst te verliezen. ”

Natuurlijk zijn er een aantal dingen te zeggen over de beweringen dat andere landen mogelijk van plan zijn zich bij de stemming te mengen. Ten eerste is de lijst met mogelijke spelers die door Schiff en anderen wordt gepresenteerd maar al te handig, een beetje zoals een droomlijst van het Congres van slechteriken. Rusland komt naar voren vanwege langdurige beweringen erover, maar China is een nieuw item in het spel omdat het allemaal samenkomt in een nette verpakking, inclusief het “Wuhan-virus” en de uitdagingen ervan voor zowel de Amerikaanse economische suprematie als voor de Amerikaanse zeemacht in de Zuid-Chinese zee. En natuurlijk zijn er Iran en ook Noord-Korea.

Men zou zich moeten afvragen wat China, Iran en Noord-Korea precies kunnen winnen door te proberen zich te bemoeien met de verkiezingen? Welke boodschap zouden ze mogelijk kunnen verzenden en wat zouden de mechanismen zijn die ze zouden gebruiken om hun standpunten over te brengen aan een sceptisch Amerikaans publiek? Wat is precies de mogelijke plaats van Iran en Noord-Korea in een campagne die ongetwijfeld honderden miljarden dollars aan advertenties en andere ‘berichtenuitwisseling’ zal kosten?

Er is ook een gebrek aan “realisme” in de opmerkingen van Schiff. Verreweg het land dat het meest interfereert met de Amerikaanse politiek is Israël. Israël en zijn binnenlandse lobby initiëren wetgeving met betrekking tot het Midden-Oosten en Israëlische diplomaten, lobbyisten en soldaten hebben allemaal vrije toegang, zowel tot Capitol Hill als tot het Pentagon. Als een congreslid zich durft te uiten tegen de misdaden van de Joodse staat, wordt hij of zij in de media gesmeerd en uiteindelijk uit zijn ambt gezet door een goed gefinancierde pro-Israëlische tegenstander. Geen enkel ander land komt daarmee weg. Aangezien het zeer waarschijnlijk is dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu alles in het werk zal stellen om Donald Trump in november te herverkiezen, waarom staat de Joodse staat dan niet op de lijst van Schiff?

En dan is er nog het prikkelende deel over bezorgdheid over het feit dat desinformatie door het Congres wordt ‘witgewassen’. Het is moeilijk voor te stellen wat Schiff precies bedoelt, aangezien de corrupte gaszakken in het Congres al een van ‘s werelds grootste bronnen van valse informatie vormen, op de tweede plaats na de volledig gecoördineerde Amerikaanse reguliere media.

Hoe dan ook, als sommige landen die eraan gewend zijn regelmatig het doelwit van de Verenigde Staten te zijn, de gelegenheid aangrijpen om op de een of andere manier het vermogen van Amerika om zich wereldwijd te bemoeien te verminderen, zou niemand verrast moeten zijn, maar het is een politiek gedreven fantasie om hysterisch te maken beweren dat de Verenigde Staten nu het slachtoffer zijn geworden van een soort van grote multinationale samenzwering om zich te mengen in de komende verkiezingen.

Reacties

Reacties