De Hongaarse premier Viktor Orban staat al jaren onder vuur van de Europese Unie vanwege zijn verzet tegen het open immigratiebeleid van de Duitse bondskanselier Angela Merkel.
Een beleid dat zij zelf heeft moeten terugdraaien. Het maakt niet uit in hoeverre Merkel haar standpunt heeft gewijzigd en is toegetreden tot de realiteit van de schade die haar beleid heeft veroorzaakt, maar Orban maakt zich nog steeds schuldig aan de zonde van niet-naleving.
Eigenlijk maakt hij zich veel meer schuldig aan een heleboel meer dan dat. Omdat Orban niet alleen op het derde spoor van de Europese politiek is gestapt, is hij op en neer gestamped terwijl hij er een enorme dump op heeft genomen.
Dat derde spoor, natuurlijk, is het noemen van namen. Dezelfde naam geven aan de persoon die zo veel van het EU-beleid in handen heeft door middel van zijn medewerking aan grote delen van het Europees Parlement.
Die persoon is natuurlijk George Soros.
Nu is er een duwtje in de rug voor de Europese Parlementsverkiezingen in mei om de dominante Fidesz-partij van Orban uit de Europese Volkspartij (EVP), een nominaal centrumrechtse coalitie en de grootste enkele partij binnen het EU-parlement te schoppen.
En met elke overwinning op Soros Orban wordt het nog brutaler. Na een succesvolle herverkiezingscampagne onder het motto “Don’t Let Soros Win” heeft Orban Soros’ grote NGO, de Open Society Foundation, verboden en zijn Centraal-Europese universiteit buiten werking gesteld.
Maar zijn grootste zonde was het gelijkstellen van de vertrekkende voorzitter van de Europese Commissie Jean-Claude “Wanneer het moeilijk wordt, moet je liegen” met de pogingen van Soros om de grens van Hongarije te verzwakken.
Zijn beloning hiervoor, en het bouwen van een grenshek dat Soros en Merkel’s tactiek om immigranten in het gastland jarenlang in het legale voorwendsel vast te binden door zich aan de eigenlijke grens van Hongarije vast te zetten, is een procedure op grond van artikel 7 tegen Hongarije ingeleid wegens het niet naleven van het standpunt van de EU inzake mensenrechten.
Polen bevindt zich in hetzelfde warme water als Merkel, maar dankzij een van de weinige redelijke dingen in het kader van de EU kan elk land het andere land gebruiken om zijn veto uit te spreken over de feitelijke censuur en de daarmee gepaard gaande afschaffing van het stemrecht binnen de Unie, die gepaard gaat met de volledige toepassing van artikel 7. Het is de bedoeling dat de Europese Unie zich niet houdt aan het standpunt van de EU inzake de mensenrechten.
Maar dit artikel gaat niet echt over de laatste problemen van Orban met de faux-democraten in het EU-parlement. Het gaat over hoe bang die mensen zijn voor de opkomst van Euroskeptici als Orban in de aanloop naar de verkiezingen in mei.
De mogelijke uitzetting van Orban uit de EVP is slechts een ander symptoom van deze angst. Onlangs kwam de Franse Marine Le Pen erachter dat het proces tegen haar wegens het tweeten van beelden van ISIS-onthoofdingen in 2015 doorgaat met het potentieel om haar voor drie jaar in de gevangenis te laten landen.
Dit is niet veel anders dan de ontvoering die Siciliaanse aanklagers hebben geprobeerd tegen de Italiaanse vicepremier, leider van Lega en de all-around bad boy Matteo Salvini in Italië. Dit was een lamme poging om de eurosceptische coalitie van Italië te splitsen en zich te blijven richten op interne trivialiteiten versus het aangaan van een echte uitdaging in de verkiezingen van mei.
Hetzelfde geldt nu voor Le Pen. Haar National Rally-partij stemt binnen de foutmarge van de En Marche van president Emmanuel Macron met een echte kans om in een paar maanden tijd een veelvoud aan Franse euroskeptische Europarlementariërs naar Brussel te sturen.
Merkel worstelt met hetzelfde. En ook al is de steun voor Alternatief voor Duitsland (AfD) in de recente verkiezingen gedaald tot slechts 13%, onderschat de wens van de kiezers om een sterk signaal naar Brussel te sturen door in sterkere getale voor de nieuwe of alternatieve partijen te stemmen in plaats van hoe zij thuis op hen zouden stemmen.
We hebben dit in het verleden gezien bij de UKIP, die bij de laatste Europese verkiezingen in 2014 iedereen schokte met de omvang van de stemmen voor hen. Het heeft zich nooit vertaald in een binnenlandse dynamiek, aangezien de typische dilemma’s van gevangenen meer voorkomen in het Britse majoritaire stemsysteem.
Maar voor het EU parlement waar het tweepartijensysteem niet aan de macht is en de directe voordelen moeilijker te verdedigen zijn voor de kiezers, is het veel waarschijnlijker dat de kiezers een beetje losser worden en hun steun voor een kleinere, minder gevestigde partij weggooien.
En dat, samen met enkele ernstige rekenfouten over Brexit die ik in een minuut zal krijgen, heeft de machtselite in Europese politieke kringen erg bang gemaakt. Zo bang dat ze bereid zijn om serieuze middelen in te zetten in Quixotica-inspanningen van dubieuze waarde.
Door Orban uit de EPP te zetten, krijgt hij alleen maar meer kracht. Het zal Euroskeptics alleen maar meer munitie geven. Orban, net als Salvini, verheugt zich erover de buitenstaander te zijn. Hij zal het gebruiken om anderen in Oost-Europa te verzamelen en nog een paar zetels in die baan te trekken.
Volgens de laatste opiniepeiling, waarvan je hier een actueel overzicht kunt vinden, zullen Euroskeptic Party’s tussen de 215 en 225 zetels uit de 705 plaatsen voor het grijpen nemen, ervan uitgaande dat Groot-Brittannië daadwerkelijk vertrekt en zich niet kandidaat stelt voor de MEP-verkiezingen, wat op dit punt niet waarschijnlijk lijkt.
Als rapporten waar zijn dat premier Theresa mei een deal met Merkel in juli vorig jaar over de terugtrekkingsovereenkomst gesneden. En als die overeenkomst zo was gestructureerd dat de weg voor het Verenigd Koninkrijk om later weer toe te treden tot de EU waar is, dan is er geen enkele manier waarop mevrouw May Brexit op dit punt kan tegenhouden op WTO-voorwaarden, ook al duurt het nog eens 90 dagen om dat te doen.
Een rapport van de Brugse groep, dat inmiddels is verwijderd, bevatte de details (zie link hierboven). En we zullen weten of dit het geval is als Theresa May ineens instemt met een stap opzij te zetten als minister-president vlak na 29 maart of Groot-Brittannië al dan niet vertrekt.
Omdat ze er ofwel niet in geslaagd is om Brexit te scuttle en opgeofferd te worden om de Tories te redden. Of ze stapt opzij voor een echte Brexiteer als het Parlement voor een verlenging stemt.
We zullen weten dat dit het geval was als ze dat doet.
Veel mitsen, weet ik, maar op dit moment doet iedereen de Juncker-Two-Step, liegen en cajoling om de status quo te handhaven en verder te gaan op weg naar verdere Europese integratie.
Mario Draghi van de Europese Centrale Bank deed zijn deel en ging de rest van 2019 voluit om te voorkomen dat de markten imploderen.
En als Brexit op WTO-voorwaarden wordt geregeld, dan opent dat hun ergste nachtmerrie voor de toekomst.
Kijk hoe Viktor Orban op dat moment de glimlach van de zojuist overleden mensen ziet glimlachen.
