Brexit gedachten
Het bestuurscollege van de EU lijkt vooralsnog niet van plan zich te verdiepen in de beweegredenen achter de Brexit. Nee, de Brit heeft gekozen en dus moeten de nestbevuilers maar zo snel mogelijk uit Project Europa worden gezet, no questions asked. Dat het juist deze houding van inspraakloze dwang en regentesk paternalisme is geweest die het leave-kamp aan de overwinning hielp, ontgaat de aristocraten volledig.
Na haar oprichting in ’92 is de EU een weg ingeslagen die het succes van de EEG om zeep heeft gebracht. In minder dan 25 jaar slaagde men erin het voor Europa unieke gevoel van saamhorigheid en economisch optimisme om te buigen in een atmosfeer van intra-nationaal wantrouwen en monetaire scepsis. En dat is welbeschouwd een misdaad, een misdaad tegen de Europese burger. Een misdaad waarop ‘de burger’ desondanks uitgesproken beschaafd heeft gereageerd, namelijk met een stembusgang en niet met een revolte.
De enige revolutionairen in Europa vinden we uiteindelijk in Brussel. Onder leiding van gesjeesde Maoïsten en verstokte socialisten is een project in gang gezet dat wars van historische eigenaardigheden, culturele identiteit en nationale soevereiniteit inzette op égalitéen fraternitéop Europees niveau. Geen seconde heeft men willen accepteren dat fraternité een affectie is die groeit uit een gevoel van gelijkwaardigheid en coöperatie zoals dat ontstaat in naties die na eeuwen van onderlinge verdeeldheid uiteindelijk tot een modus vivendi zijn gekomen. Het is niet iets dat men kan afdwingen met wetgeving en dreigementen zoals de EU dat de afgelopen jaren heeft gedaan.
De EU is een model van politieke dwang en economisch nivelleren waar de EEG er juist een was van soevereine vrijheid en excellent produceren. Niemand onder de Brexit stemmers is tegen Europa of tegen economische samenwerking, laat staan vóór een Europese burgeroorlog. Ik durf daarvoor alles wat mij lief is in het vuur te steken. Maar deze mensen zijn wel voor een zekere mate van autonomie en nationale geborgenheid, iets dat ze wordt ontzegd door de Directie van het Europees Project dat in iedere kritiek ontluikend fascisme vermoedt.
Evenwel, hoezeer ik een Brexit ook toegenegen ben, voor het democratisch fundament onder de Britse samenleving is dit geen goede zaak. Wanneer een krappe meerderheid van 51,9% volstaat om een zo ingrijpende en onomkeerbare wijziging door te voeren, dan kun je stellen dat de minderheid door de meerderheid wordt genegeerd, een tussenweg is hier immers niet mogelijk. Aan de andere kant, de reacties uit Brussel tot nu getuigen zozeer van bestuurlijk dedain en politieke ploertigheid dat een exit ongeacht de stemverhoudingen toegejuicht moet worden.