Arabische landen: geen migratie, tenzij…
Hier en daar wordt wel eens de idee geopperd dat de grote migratiestromen ten gevolge van de ‘Arabische Lente’ best zouden worden opgevangen in de nabijgelegen staten in het Midden-Oosten. Zo namen Jordanië en Libanon nogal wat Syrische vluchtelingen op in vluchtelingenkampen. Waar migranten echter totaal géén plaats kregen aangeboden, zijn de rijke Arabische oliestaten. Geen migratiestromen naar Saoedi-Arabië (hoewel er ruimte is én er middelen zijn), de V.A.E., Qatar en die andere kleinere staten.
Enkele weken geleden werd Ahmed Aboel Gheit, voorzitter van de belangrijke Arabische Liga (Jami ah ad-Duwal al-‘Arabiyah) door de Chinese televisie geïnterviewd. Onder andere werd de vraag gesteld waarom de Arabische landen geen islamitische of andere migranten opvangen. Ahmed Abdoel Gheit stelde dat Arabische landen geen ‘destination country’ zijn of willen zijn, “hoewel we zeer open zijn”.
Aanpassen of verhuizen
Waarom ze dan geen ‘land van bestemming’ zijn, wil de Chinese journalist weten. “Omdat we geen uitzondering maken. Als mensen over de grens komen, bestaat de eerste fase erin dat ze een document tekenen, dat hen verplicht alle rechten en regels van onze landen te volgen. Dat betekent dat bij inbreuk op dit akkoord, ze veroordeeld worden – met een versnelde procedure – tot dezelfde straffen, waaraan de lokale bevolking wordt onderworpen (wat in bepaalde gevallen dus kan gaan tot de doodstraf). Ze worden ook teruggestuurd naar hun landen van herkomst, eens de straf uitgezeten.”
En dat is niet alles: “We maken ook een akkoord op waarbij de financiële steun die ze voor hun integratie in onze landen krijgen, integraal moet worden terugbetaald binnen de twee jaar, zo niet worden alle goederen aangeslagen en worden ze onmiddellijk het land uitgezet.”
Wederkerigheid
“Ik kende de lokale gebruiken niet of verstond ze niet.” Dit soort argumenten van daders van allerlei crimineel gedrag wordt dus niet als verschoningsgrond aanvaard in de Arabische landen (Saoedi-Arabië, Bahrein, V.A.E., Koeweit, Oman en Qatar). Hij of zij wordt geacht de lokale cultuur te kennen en erkent die te kennen door het ondertekenen van de documenten.
Op de Chinese opmerking dat dit overkomt als een hard migratiebeleid en dat het veel soepeler kan, zie West-Europa, antwoordde Ahmed Abdoel Gheit als volgt: “Dit is zeker niet te hard. Als ik een schuilplaats zou zoeken en hulp zou vragen in een ander land, zou ik het als een absolute plicht beschouwen te gehoorzamen aan de letter van de wetten van het ontvangstland. In het ander geval zouden ze mij onmiddellijk mogen uitwijzen.”
En: “West-Europa zal ooit wel eens wakker worden, en de toestand zien zoals ze werkelijk is. De leiders van West-Europa zouden beter eens naar Doha in Qatar worden gestuurd of naar Saoedi-Arabië en daar asiel aanvragen, zodat ze aan den lijve ondervinden hoe het eigenlijk zou moeten gaan. Daar zouden ze wel uit hun dromen ontwaken.”
Besluit? Wederkerigheid is een zeer algemeen verspreid rechtsbeginsel, zowel in de Europese rechtssystemen als in buiten-Europese rechtsstelsels. Misschien kan men dit rechtsbeginsel eens proberen toe te passen op migratie en asielbeleid?
BRON>pallieterke.net