Zoals verwacht houdt de Angela Merkel gewoon vast aan haar standpunt over het opvangen van asielzoekers: “Wir schaffen das.” Volkomen blind voor de gebeurtenissen om haar heen en de talloze Duitse slachtoffers als gevolg van de massa-instroom van migranten houdt zij vast aan haar droombeeld. Bondskanselier in een land in verval.
Zij zegt dat zij verbijsterd is dat een man in Würzburg en eentje in Ansbach, beiden op zoek naar veiligheid, of eigenlijk kennelijk op zoek naar veiligheid, dood en verderf, angst en zorgen hebben gezaaid. Maar ze wijst in één adem op de samenwerking die het land toch maar mooi voor mekaar heeft met Turkije, op de nieuwe maatregelen van de ministers van binnenlandse zaken ten aanzien van bewakingsmaatregelen, de aanstaande oefeningen van de Bundeswehr in eigen land, op de reeds gestarte herverdeling van vluchtelingen binnen de EU – en dat alles met zoveel (eigen) overtuiging dat de Frankfurter Rundschau een artikel heeft geschreven met de kop: “Merkel gaat door met slaapliedjes zingen”.
Zoals zij het Duitse volk toespreekt, weet je als toehoorder het meteen: ze snapt niets van al die opwinding en heeft geen enkele emotionelle binding met de gebeurtenissen, waarbij zij ook nog even fijntjes de zwarte piet over alle commotie neerlegt bij de pers. Zij had haar vakantie voor deze toespraak beter niet kunnen onderbreken, want vrienden en familie van de slachtoffers hadden op een menselijker toespraak gehoopt, en in het geval dat zij niet kwam zou hen een hoop teleurstelling bespaard zijn geweest.
Enkele journalisten hadden verwacht dat zij met haar “vom Angriff auf unsere Grenzen” uitspraak voor de dag zou komen en dat zij zou erkennen dat haar “humanitaire” beslissing een fout blijkt te zijn geweest, die zij (eindelijk) met kracht zou gaan corrigeren. Dat zij nog eenmaal de moed zou opbrengen om 180 graden te draaien, net als destijds bij Fukushima, maar het heeft niet zo mogen zijn.
De mensen moeten zich niet druk maken, iedereen is weer gerust gesteld. En wat de bondskanselier zelf betreft: ze moddert gewoon door, gooit er eventueel nog een schepje bovenop, maar et als voorheen is er geen plan, alleen wat aandachtspunten. Dit keer negen:
– een vroegtijdig waarschuwingssysteem voor radicaliseringen
– versterking van de politie
– een ontcijferingsorganisatie voor het Darknet
– inzet vande Bundeswehr in het binnenland
– onderzoeken
– bundelen van beveiligingsgegevens in Europees verband
– de nieuwe Europese wapenwetgeving moet worden afgeschaft
– meer uitruil van gegevens van geheime diensten van de lidstaten van de EU
– Afghanistan verklaring tot veilig land van herkomst.
Als je de punten naloopt, dan blijkt er maar één in rechtstreeks verband te staan met de massale instroom van migranten. Dat is namelijk het verminderen van bezwaren om mensen terug te sturen, gekoppeld aan het veilig verklaren van Afghanistn, een punt dat al langere tijd wordt verkondigd maar dat nog steeds niet is/wordt gerealiseerd. De overige acht punten zijn eigenlijk verlangens van mensen (inclusief politici) en organisaties die ervan overtuigd zijn dat – zoals Merkel het ook formuleerde – “veiligheid en vrijheid steeds weer opnieuw in balans moeten worden gebracht.
Die punten, ach, wij zien dat vooral als verkiezingsrethoriek. Neem bijvoorbeeld de op te richten ontcijferingsorganisatie voor het Darknet. Daarvoor heeft de afdeing Cybercriminaliteit van het Bundeskriminalamt (BKA) een rapport geschreven, feitelijk onderbouwd. Maar dan wel met gegevens die dertien jaar oud zijn.
En hoe moet dan die veiligheid en vrijheid in balans worden gebracht?
In principe is dat heel eenvoudig. Hoe minder vrijheid er over blijft, hoe meer de veiligheid toeneemt, en vice versa natuurlijk. En alles is optimaal in balans als de vrijheid van de burgers in het geheel is verdwenen…. want dan is er optimale veiligheid. Zo moeten we dat ongeveer zien.
Ondertussen laat Merkel de boel op zijn beloop. De Duitse overheid zou er alles aan moeten doen om de burgers in het land het gevoel (terug) te geven dat zij er zich veilig kunnen voelen. Dat betekent dat zij – de overheid – weet wie er zich in het land bevinden, en welke personen een potentieel gevaar kunnen vormen. Om dat te bereiken zal er nog heel wat water door de Rijn moeten stromen.
Samenvattend werd de hele problematiek door Angela Merkel gereduceerd tot één man in Würzburg en eentje in Ansbach, en haar “Wir schaffen das” had vooral betrekking op de “Überwachungsstaat”. Immers: in een Big Brother-samenleving was wellicht een islamitische aanslag voorkómen kunnen worden.
Houdt u er vast rekening mee dat binnen de EU de meeste burgerlijke vrijheden – onder het mom van terrorismebestrijding – verder zullen worden ingeperkt.