de nieuwe Amerikaanse regering verwijt de Duitse bondsregering dat het land door een aanhoudend lage koers van de euro oneerlijke haandelsvoordelen heeft gehad, en nog steeds heeft. Bondskanselier Angela Merkel wijst dat direct van de hand. Ze zegt dat de ECB onafhankelijk is en zegt dat de concurrentievoorwaarden eerlijk zijn.
Een interessante case, die de vraag opwerpt wat nu precies de werkelijke en de alternatieve feiten zijn.
We lazen gisteren op de site van De Morgen [1] het volgende:
Duitsland gebruikt de “zwaar ondergewaardeerde” euro als middel om een handelsvoordeel te verkrijgen ten opzichte van zowel de Verenigde Staten als andere Europese landen. Dat heeft Peter Navarro, voorzitter van de handelscommissie die Trump in het leven geroepen heeft, vandaag gezegd in een interview met de Financial Times [2]. Angela Merkel ontkent de aantijgingen.
Om maar met de deur in huis te vallen: de economisch top-adviseur van Donald Trumps Peter Navarro heeft met zijn analyse beslist een punt. Kijk naar de volgende uitspraak:
The German structural imbalance in trade with the rest of the EU and the US underscores the economic heterogeneity [diversity] within the EU — ergo, this is a multilateral deal in bilateral dress.
Eén-nul. Niemand binnen de EU, behalve Merkel, probeert nog om TTIP doorgevoerd te krijgen – omdat dat vooral goed is voor de BV Duitsland. Over het afgelopen jaar heeft “Made in Germany” weer een exportrecord bereikt. De uitlatingen van Navarro maken in ieder geval duidelijk dat vooral Duitsland zijn borst nat kan maken – of er in ieder geval voor zorgen dat het exorbitante handelsoverschot (nog meer dan China!) teruggeschroefd gaat worden.
De lage koers van de euro pakt vooral voordelig uit voor de Duitse exportmarkt. Het is één van de redenen waarom Duitsland over het afgelopen jaar met zo’n 270 miljard euro alweer een overschot op de lopende rekening zal behalen. Dat komt overeen met zo’n 9% van de economische prestaties, wat overigens een vergrijp is tegen de stabiliteitsregels van de EU, en het afgelopen jaar beslist wel op wat meer kritiek heeft gestuit. In feite zouden de Duitsers door de EU beboet moeten worden voor hun structureel te hoge handelsoverschot.
Dat is echter alweer in het vergeetboek geraakt. Ondertussen zit er in Amerika een president die óók oog heeft voor alternatieve feiten, en zijn adviseur heeft groot gelijk dat hij op deze ongelijkheid wijst. Hij ziet ook wel dat Duitse autofabrikanten binnen de Duitse politiek hebben aangedrongen op extreem hoge (milieu)eisen om import uit het buitenland tegen te gaan, terwijl zij zelf met sjoemelsoftware die extreem hoge eisen konden manipuleren. Daarnaast weet de Duitse politiek dat door extra regelgeving het voor buitenlandse ondernemingen in het land moeilijker (en duurder) zaken doen is, vergeleken met de “eigen” ondernemingen. Een voorbeeld is het “Reinheitsgebot”.
Zij krijgen nu een koekje van eigen deeg, nu Trump TTIP de nek heeft omgedraaid en afzonderlijke handelsverdragen wil afsluiten met andere landen. De eigen automobielindustrie bevóórdelen…. als Merkel dat in Duitsland doet, hoor je ze in Brussel niet, maar nu Trump dat in de VS wil gaan doen deugt er niets van.
Het heeft in ieder geval tot gevolg dat de aanhang van Merkel en zijzelf méér hun best gaan doen om dóór te gaan op het ingeslagen pad en de argumenten van de Amerikanen in de prullenbak te gooien. Zij denken dat het vanzelf wel overwaait, en kunnen zich totaal niet indenken dat zijzelf het welleens bij het verkeerde eind kunnen hebben. Misschien hoopt Merkel dat Trump uit zijn ambt zal worden ontheven, dat het Brexit door een nieuw referendum ongeldig wordt gemaakt, dat Poetin van zijn paard valt, Le Pen gaat koken, dat Orban naar Canada emigreert en dat de Grieken hun schulden zullen terugbetalen. Met rente, uiteraard…..!
De kritiek uit de VS is trouwens helemaal niet nieuw, want ook voorgaande regeringen hebben hier steeds op gewezen, vooral in G-20 verband. En ook het IMF en de Europese Commissie hebben grote kritiek geuit. Duitsland zou niets doen om de schadelijke onevenwichtigheden weg te werken, is hun verwijt. Daarover is trouwens in de Duitse mainstream media niets te lezen.
De vakjournalisten en zelfs de Duitse minister van Financiën weten te weinig af van de economie, of het is “not done” daarover wat te zeggen. In de eurozone drukt de Europese Centrale Bank met haar gigantische interventies (opkopen van o.a. obligaties en aandelen die nergens anders te slijten zijn) de eurokoers omlaag. Zonder de Draghi-programma’s lag de koers van de euro door de sterkte van de Duitse export een stuk hoger. En zonder die opkoopprogramma’s had een aantal zwakke lidstaten binnen de EU allang het loodje gelegd.
Het Verdrag van Maastricht is allang ten grave gedragen.
Grappig is het in dit verband om te weten dat ECB-president Draghi voor zijn monetaire beleid vooral veel kritiek heeft gekregen uit Duitsland, omdat de lage rentepercentages slecht zijn voor de Duitse spaarbankboekjes. De lage-rente-politiek, die een zwakke euro tot gevolg heeft, is een gevolg van het bezuinigingsdictaat, dat Merkel en Schäuble over heel Europa hebben verspreid – en waarvan Duitsland dus van de andere kant zelf profiteert. Zo onafhankelijk als Merkel het doet vóórkomen is de ECB dus niet (het is niet voor niets dat de Duitse minister van Financiën Schäuble dagelijks contact heeft met Draghi).
Maar we zijn er nog niet. Een monetaire unie werkt alleen, als de lidstaten de loonontwikkeling in eigen land in het oog houden en die aan de productiviteitsontwikkeling van de eigen economie koppelen. Blijft de loonontwikkeling achter dan wordt dat gevolgd door een reële afwaardering. En precies dat is wat Duitsland de afgelopen tien jaar heeft bereikt: een oneerlijk concurrentievoordeel en fantastische exportoverschotten.
Dat is ook niet meer dan logisch: gedurende die jaren zijn de loonkosten fors gedaald, wat uiteindelijk op de rug van de werknemers is terechtgekomen. Een koopkrachtdaling van 15% over die periode vereist dat de lonen minstens 20% moeten stijgen om dat verlies weer enigszins goed te maken. De gevolgen van Merkel’s beleid komen voor rekening van de volgende generatie: armoede onder ouderen en onbetaalbare ouderenzorg, afnemende groei van pensioenen terwijl er onteigening plaatsvindt van spaargelden door de lage rente, de onophoudelijke instroom van migranten, en het uitbuiten van de werknemers en het vernietigen van het sociale stelsel dat gewoon doorgaat. Komt bij dat veel Duitsers noodgedwongen minimaal twee deeltijdbaantjes erop na moeten houden om het hoofd boven water te houden.
Ook dat heeft zij geschafft!
De Duitse geschiedenisboekjes zullen niet spreken over het feit dat Duitsland een valsspeler is. Kijk maar naar het beleid van Merkel: een vluchtelingenbeleid dat (voor de hele EU) dramatisch uitpakt en haar mislukte pogingen één gemeenschappelijke EU te maken door vèrgaande integratie en distributie. Eén Volk, één Rijk, één Leider (en dat zou Merkel zelf natuurlijk moeten zijn).
De makke met Brussel is dat er van solidariteit binnen de EU totaal geen sprake is – het meest schrijnende voorbeeld daarvan is de aanpak, of liever het ontbreken van de aanpak, van de migrantencrisis, waarbij Brussel weigert de Grieken en Italianen de helpende hand te reiken.
Het valt Trump niet te verwijten dat hij het beste voor de Verenigde Staten wil bereiken…. daar is hij immers voor gekozen. Dat er hier in de EU een puinhoop van is gemaakt, dat is onze politici en die in Brussel aan te rekenen. Trump doet wat hij heeft beloofd, en dat is in de politieke kaste iets waar ze aan moeten wennen, sterker: dat willen ze liever niet!
Obama heeft dan wel gezegd “Yes, we can!”, maar hij heeft nooit kunnen leveren, behalve het voeren van diverse oorlogen, het verslechteren van de verhoudingen tussen Rusland en het Westen en het proberen omver te werpen van regimes. We denken zelfs dat als The Donald had gezegd dat hij Guantanamo zou sluiten, dat inmiddels ook al zou zijn gebeurd.
Een regeringsleider die doet wat hij heeft beloofd. Ongelooflijk!
Als de EU uit elkaar valt dan ligt het niet aan Poetin of Trump, maar aan de asociale Brusselse politiek die inmiddels al bijna het 20-jarig jubileum viert. Een nep-Europees parlement dat gestuurd wordt door niet-democratisch gekozen wanpresteerders in een Europes Commissie, zelfverrijkers die vooral worden aangestuurd door lobbyisten.
Niemand anders dan Éuropees commissaris Cecilia Malmström [3] heeft gezegd waar het in de EU op misloopt:
I do not take my mandate from the European people.
In de Europese Commissie zitten alleen antidemocraten, en zolang daar niets in verandert verwelkomen wij elke nieuwe stap die leidt tot het uiteenvallen van de Europese Unie.
Wij vragen jou om ons te steunen Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, hartelijke dank en veel leesplezier.
Steun SDB via PayPal veilig en simpel.