Het fascineert mij mateloos als mensen over gaan tot moord om hun doel te bereiken.
Wat is dat doel dan? In de verwrongen geest van de moordenaar of opdrachtgever is er altijd wel een rechtvaardiging. En als hij of zij beschikt over ‘toegang tot de pers‘, en een legertje ‘spin-doctors‘ die het grote publiek knollen voor citroenen kunnen verkopen, of een beschermheer/vrouw in de hoogste echelons van de Staat, komen ze er veelal ook wel mee weg. Ook als ze de ‘onderzoekers‘ in hun zak hebben is de kans groot dat ze aan vervolging, of tenminste een publieke veroordeling, ontsnappen. Maar wat hopen ze te bereiken?
‘Moord-met-voorbedachte-rade‘ heet dat. Iemand heeft erover nagedacht. Een plan opgesteld. Het is geen zelfverdediging en geen impulsieve daad. We kennen allemaal de ultieme variant, van een ‘Warroom‘ vol direct betrokkenen die via directe beelden genieten van het spektakel, en elkaar feliciteren als degene die ze dood wilden hebben om zeep is geholpen, en als een ‘hond‘ crepeerde. Niet zelden gevolgd door het bewijs dat ‘lust‘ meespeelt in hun besluitvormingsproces.
Een ‘kat-in-het-nauw‘, zoals Ridouan Taghi, kan bedenken dat hij niks meer te verliezen heeft, en dat terreur zijn directe opponenten wellicht koudwatervrees zal bezorgen, met misschien zelfs een kans om gebruik te maken van de angst en verwarring om de regie terug te krijgen. Die logica snap ik, en het is ook een vast gegeven in vele Hollywood-producties waar de held zich in een uiterst précaire situatie bevindt. De succesvolle boef, of geheim agent, of criminele organisatie, die het juist rustig aan wilde doen krijgt het aan de stok met rancuneuze concurrenten, of andere ‘geesten uit het verleden‘ die nog een appeltje met hem of haar hebben te schillen, en de enige uitweg is escalatie. De dood, of de gladiolen.
Moord, en oorlog, om de aandacht af te leiden, ‘Wag the Dog‘, is een geslepen, cynische variant die onder bepaalde omstandigheden wel kan werken. Critici van de Clintons menen dat zij de oorlog tegen Servië organiseerden om de aandacht af te leiden van hun immorele en criminele escapades. Niet alleen het gefröbel met Lewinsky, maar ook de onsmakelijke rol die ze hadden in de ‘Iran-Contra‘-affaire, toen Bill en Hillary zich in de kijker speelden door van de staat waar Bill gouverneur was een speeltuin te maken voor handelaren in wapens en verdovende middelen, onder regie van ‘Washington‘. Als dat de opzet was, dan werkte het wel.
Moord op eigen mensen als een straf voor verraad komt in die kringen ook voor, maar heeft de nare gewoonte om vijanden te maken van je vrienden, en dat kan je hele dag verpesten. Zo’n manifestatie van het ‘Recht van de Sterkste‘, laten zien wie er de baas is, maakt gehakt van het hele idee van beschaving en rechtspraak als de sleutel tot vrede en veiligheid.
Moord waarbij doelgericht een voorname functionaris uit een ander land wordt geliquideerd, geeft dat land het volste recht om ook functionarissen uit dat assertieve land te liquideren. Als de Verenigde Staten diplomatieke vertegenwoordigers, staatshoofden en generaals van andere landen in koelen bloede mogen vermoorden, wat let die andere landen dan om Amerikaanse diplomaten, staatshoofden en generaals te vermoorden? Praktische bezwaren wellicht, maar er zijn altijd wel ergens functionarissen of ingezetenen van dat land die geen cordon van de Veiligheidsdienst om zich heen hebben, en dus door hun eigen regering te drogen worden gehangen.
Dat de Verenigde Staten al veel langer elke terughoudendheid op dit gebied hebben laten varen, en nu zelfs trots zijn op de moord op een Iraanse generaal in Bagdad, waar ze als de bezetter worden gezien door het overgrote gedeelte van de bevolking, vraagt om introspectie. Is het echt louter maniakale ‘lust‘? Is het ‘Wag-the-Dog‘? Is het ‘Kat-in-het-Nauw‘? Is het zelfoverschatting? Is het de ‘wet-van-de-verschroeide-aarde‘, die dicteert dat je anderen meeneemt in je graf als je het einde voelt naderen? Of van alles wat?
Het alles overstijgende probleem voor wie op zoek gaat naar een antwoord op die prangende vraag, is dat het niet de beslissing is van maar één man of vrouw. De motivatie van elk van die spelers kan anders gestructureerd zijn. Israël hakt al geruime tijd met dat bijltje, gedreven door een brandend verlangen om herkend te worden als ‘Top Dog‘, wat ze tot nog toe redelijk goed af ging, maar ze hebben ook volop vijanden gemaakt. En ‘Verdeel-en-Heers‘ lukt eerder steeds minder goed. In de regio, en daarbuiten. De suggestie dat het eigenlijk hun idee is, en dat Trump alleen de huurmoordenaar was, klinkt niet geheel ongeloofwaardig. Ook daar is het cruciaal dat we ons realiseren dat die manifestatie van dat land niet het werk is van één persoon, of een volk, en al helemaal niet van ‘de Joden‘. En dat het dus lastig is om je een beeld te vormen van het doel. De in het nauw gedreven Netanyahu zal de aandacht willen afleiden van de aanklachten die er tegen hem lopen wegens corruptie, terwijl Trump het ziet als een buitenkansje om de failliete economie van zijn land een impuls te geven voor het niet meer hoeft. En dan zijn er nog de religieuze waanzinnigen in zijn omgeving die bidden voor het ‘Einde der Tijden‘ die het allemaal gesneden zal zijn, als Trump maar op die ‘Knop‘ drukt en de Derde Wereldoorlog ontketent.
Het maakt het bijzonder lastig om je een beeld te vormen van de gewenste uitkomst die de moordenaar (opdrachtgever) voor ogen heeft als je denkt in termen van ‘landsbelang‘. De Verenigde Staten als land hebben de afgelopen vijfenzeventig jaar tal van moorden gepleegd, en nog veel meer pogingen gedaan om staatshoofden, diplomaten en generaals van andere landen om zeep te helpen. De charismatische Chileense president en arts, met de Belgische ‘roots‘, Salvador Allende, en Jacobo Arbenz. Castro ombrengen lukte maar niet, maar ze hebben het talloze keren geprobeerd. De Chinese minister van buitenlandse zaken Zhou Enlai had ronduit mazzel dat hij het vliegtuig mistte dat door de CIA in de lucht met een bom werd opgeblazen. De claim van vijftig staatshoofden die door de CIA om het leven zijn gebracht bevat weliswaar nogal wat omstreden gevallen, maar het is wel een bruikbare schets. En ook belangrijk als je wilt weten waarom de ‘Top Dog‘ zoveel vijanden heeft.
Elke moord kent zijn eigen achtergrond, en doel. Degenen die ertoe besloten zijn in veel gevallen al lang overleden, maar het sentiment dat erdoor is opgeroepen richt zich tegen de Verenigde Staten als land, en Israël als land. Alles bij elkaar opgeteld kan de moordenaar (opdrachtgever) naderhand tevreden zijn met het netto resultaat, of spijt hebben. De moord op Suleimani, de Iraanse generaal die in Bagdad werd vermoord, heeft kennelijk tot doel Iran te verleiden tot oorlog, en Irak verder te destabiliseren. Een andere draai kan ik er niet aan geven, indachtig de observatie van Mike Pompeo die in Trump de door God gezonden beschermheer van Israël ziet, die als opdracht heeft Iran te asfalteren en te veranderen in een parkeerplaats voor westerse wapens gericht op het Russisch-Chinese ‘blok‘ dat steeds invloedrijker wordt in de wereld.
Het is van wezenlijk belang om te begrijpen dat Pompeo hierin niet alleen staat. Velen met een gelijke achtergrond als hij verwelkomen de opkomst van Israël als de aankondiging van het verlossende ‘Einde Der Tijden‘. Ik bedoel: Er zijn zat tamelijk ongure Moslims met wilde plannen, maar vlak de Christenen en de Joden niet uit. En dan zijn daar nog de seculiere ‘rattenvangers‘ die handelen in dood en verderf om hun ‘goede bedoelingen‘ te onderstrepen.
Geen gladiolen voor Suleimani, die eindigde als een bloedvlek en onderdelen die bijeen moesten worden geveegd. Maar ik moet nog zien dat de Verenigde Staten en Israël er met de volle winst vandoor gaan. We leven niet meer in een tijd waarin het omleggen van een charismatische leider voldoende is om de hoop van een volk de bodem in te slaan, wat mede komt door een veranderend economisch perspectief nu ‘King Dollar‘ een nogal aangevreten indruk maakt. Met andere woorden, als je een moord pleegt om concurrenten op afstand te houden, maar je ontketent een ‘zombie-walk‘ van mensen die het gevoel hebben niks meer te verliezen te hebben, zal je al snel zonder munitie zitten. Vietnam bracht ons op de rand van zo’n ontwikkeling, maar dit lijkt mij een avontuur waar ze in ‘Washington‘ beter niet aan hadden kunnen beginnen. De steun voor de ‘Capo-dei-Capi‘ in Irak was al niet zo groot meer, en als je je met terreur staande moet zien te houden in een steeds vijandiger omgeving, is dat een veeg teken. Hoe groot het bereik is van de ‘volwassenen in de zaal‘ zal moeten blijken.