Advies: het ontkennen van sterfbedbezoeken bij een pandemie is onmenselijk
Het is moeilijk iets brutaler voor te stellen dan geliefden het recht te ontzeggen om stervende familieleden te bezoeken vanwege het coronavirus. Het isolement van ouderen en zieken moet eindigen op het sterfbed, schrijft Astrid Prange aan Indignatie.
Wie zal hun hand vasthouden? Wie zal hun wang kussen? Wie zal die laatste geruststellende woorden uitspreken? Wie sluit hun oogleden? Deze vragen zijn uiterst moeilijk te beantwoorden geworden in het coronavirus, waarin veel stervende patiënten hun laatste uren alleen moeten doorstaan – zonder de tederheid van familie en vrienden, gedwongen deze wereld te verlaten zonder afscheid te kunnen nemen.
Veel ziekenhuizen en verpleeghuizen hebben bezoekers verboden tijdens de coronavirus pandemie, een situatie die nauwelijks wreeder kan zijn.
Dergelijke verboden zijn ook martelend voor familie en geliefden die gedwongen worden te leven met het besef dat ze er niet kunnen zijn voor de mensen van wie ze houden. Ze kunnen hun gevoelens niet tonen of bedanken voor een samen doorgebracht leven. Ze kunnen niet troosten of getroost worden.
De situatie zal ongetwijfeld pijn en schuld veroorzaken die velen de rest van hun leven zullen dragen. Hoe belangrijk zo’n verbod ook is vanuit epidemiologisch oogpunt, het is ook volkomen onmenselijk.
Stop de isolatie
Het isolement van oud en ziek moet eindigen op het sterfbed. Er moet een manier zijn om een compromis te vinden tussen twee even geldige behoeften: bescherming tegen het coronavirus en bescherming tegen de dood in sociaal isolement.
Hoewel Duitse ziekenhuizen en verpleeghuizen voor sommige patiënten uitzonderingen hebben toegestaan, verliep de uitvoering van het beleid allesbehalve soepel. Bovendien sluit de uitzondering diegenen uit die ziek zijn van het coronavirus.
Kan er geen snelle test worden afgenomen voor bezoekers? Kunnen maskers en andere persoonlijke beschermingsmiddelen niet beschikbaar worden gesteld aan familie en vrienden?
Ik heb het grootste respect voor alle dokters, verpleegsters, priesters, begrafenisondernemers en getroffen families die deze onvoorstelbaar zware last elke dag dragen terwijl ze proberen mensen een gevoel van menselijkheid en tederheid te geven in deze tijd van crisis.
Ze lopen allemaal langs een metaforische Via Dolorosa, die christenen dit Pasen niet letterlijk kunnen doen vanwege het gevaar van infectie. Ze laten ons zien dat menselijke tederheid sterker is dan verboden – en dat het leven de opstanding kan vieren.